Hobby

Linda Asselbergs schreef in de Weekendknack een stukje over mannen en hun rare hobbies. Over "mannen die op de scheerzolder het Zwitserse spoorwegnet nabouwen, na hun uren de Slag van Waterloo overdoen of zoals le facteur Cheval drieendertig jaar lang in hun dooie eentje aan een Palais Idéal knutselen". Linda beweert dat vrouwen niet met dat soort onnozeliteiten bezig zijn. Ik zocht een tegenvoorbeeld.

Ik ken een mevrouw die eenpersoonskoffiemelkverpakkingetjes verzamelt, Linda. Weet je wat ik bedoel ? Er is geen ander woord voor: eenpersoonskoffiemelkverpakkingetjes. Zo'n rond kuipje, meestal bruin plastic, dat ze op café naast je kopje leggen. Er zit een lipje aan dat je moet afbreken en waarmee je de afdekfolie kan lostrekken, zodat je een wolkje melk in je koffie kunt gieten.

Ooit heeft de mevrouw in kwestie mij onderhouden over de problemen waarmee ze wordt geconfronteerd bij het beoefenen van haar hobby. Koffiemelk heeft namelijk een houdbaarheidsdatum, Linda. Koffiemelk wordt zuur en dat staat verzamelen in de weg, zei ze. Dat begreep ik niet meteen. Ik zei haar dat het toch niet de bedoeling is de melk te gebruiken, en dat het me dus geen probleem lijkt dat ze zuur wordt. Dat was een domme opmerking. Ze keek van me weg, alsof ze zich zat af te vragen of het de moeite loonde het mij uit te leggen. Zure melk gaat gisten, zei ze. Daarbij komen gassen vrij - in eenpersoonskoffiemelkverpakkingsverzamelaarskringen weet men precies welke gassen, mij ontsnapt het nu even. Maar in elk geval: de kuipjes gaan na een tijd zwellen. De afdekfolie kan scheuren, in het slechtste geval dreigt de verzameling te ontploffen. Het was haar ooit overkomen. Een Zwitsers kuipje met een afbeelding van de zeemeermin van Kopenhagen. Ze slikte.

De kinderen van de eenpersoonskoffiemelkverpakkingsverzamelaarster hadden haar ooit een piepklein pompje cadeau gedaan waarmee ze de koffiemelk uit de eenpersoonskoffiemelkverpakkingetjes kan pompen. "Zonder dat ik het lipje hoef af te breken, meneer Fillet! Een onooglijk gaatje volstaat, niet in de kostbare, bedrukte bovenkant, maar in het plastic kuipje zelf. Een minuscuul angeltje boort zich vervolgens een weg naar de bederfbare inhoud, en met een kabouterzuigertje pomp je de melk weg." Ze was wat sneller gaan praten, meegesleept door haar en-thousiasme. "Wat een schatten, die kinderen van mij", zuchtte ze. Een mooier cadeau had ze nooit gekregen.

En mannen hebben rare hobby's, zei je?