Dood

Wie vandaag de Knack koopt, die vervolgens negeert ten voordele van Knack Weekend en doorbladert tot de bijna laatste bladzijde, zal hetvolgende lezen. En het antwoord dat Linda Asselbergs heeft geschreven.

Ik laat de valse vrolijkheid van de Kerstmarkt op de Groenplaats achter me en loop de Jan Blomstraat in, dat tochtgat naast de kathedraal. De wind snijdt me de adem af, ik duik weg in de kraag van mijn jas en ik denk: laat ik een glas gaan drinken in de kroeg van de dode cafébaas. Als laatste eerbetoon. Maar de deur is dicht en de rolluiken zijn neergelaten. Een briefje, de inkt een beetje uitgelopen door het condensvocht: gesloten wegens sterfgeval.

Ik hoefde nooit veel tegen hem zeggen. Er zijn niet veel woorden nodig om te worden voorzien van koffie verkeerd. En ook over muziek hoefden we niet te redetwisten. Ik ging akkoord met de platen die hij oplegde. Wie van Chet Baker houdt, is oké. Ik zei dus niks en hij was het altijd met me eens. Hij droogde de glazen nog eens af en ik mocht er gewoon bijzitten. Drinken. Denken. En nu is hij dood.

Gestorven op dezelfde dag als de dode architect, in dezelfde week als de dode Engelse toneelschrijver, in dezelfde maand als de dode pin-up uit Tennessee en in hetzelfde jaar als de duizendjarige dokter en de dode zanger. Er werd vlotjes gestorven in 2008. De dood heeft het druk gehad, Linda.

Ik denk dat ik weet wat het is: de Magere Smeerlap is aan het oefenen om mij te pakken. Het grote werk, vroeg of laat. En hij slaat nooit toe aan het einde van een leven, maar altijd er middenin. Dat is een vooruitzicht dat ik niet verdraag. Want er zal altijd nog iets zijn waarvan ik de afloop wil kennen. Er is altijd nog een vraag die moet worden beantwoord, een regering die moet worden gevormd, een oorlog die moet worden beëindigd. En er gaat altijd nog een kind geboren worden waarvan ik de naam wil kennen. Ik wil uitstel. Eén dag desnoods. De krant van morgen, laat me die nog lezen. Maar de dood onderhandelt niet.

Ik zit dit stukje te schrijven, Linda, en ik weet dat er twee weken verlopen voor het verschijnt. Dat is een eeuwigheid. Ondertussen zal er een nieuw jaar zijn begonnen. Allicht is de kroeg van de dode cafébaas opnieuw open. Weer een briefje aan de deur: nieuwe uitbater. Allicht staan er ondertussen al nieuwe namen op het lijstje van de Dood, Linda. Want hij neemt geen dag vrij omdat het nieuwjaar is, hij trekt zich nergens iets van aan en werkt rustig voort.

Leef ik nog?

Leef jij nog?

Linda?