Klad

Te laat en te moe thuis om nog voluit te posten. Mijn leven speelt zich de laatste tijd uitsluitend op de Reyerslaan af, dat is voorlopig de enige bron van inspiratie en daarin schuilt een groot bloggersrisico. Voor je het weet gooi je bedrijfsgeheimen te grabbel. Ik hou mij dus in.

Maar allez, een toegiftje om jullie nieuwsgierigheid aan te wakkeren: een oud, embryonaal kladje van Ongehoorde Meningen. Zo ziet zaterdag 12u/13u eruit op papier. Zag, want het zijn notities van weken geleden en alles verandert tot het laatste momentje.

De nieuwe Radio 1

Filmpje! En nu werkt het wel.

(Door een onhandigheidje mijnentwege zijn er een paar comments verdwenen. Sorry.)

Koekje van eigen deeg

Dat hadden de heren persfotografen nog niet meegemaakt. Ik haalde een cameraatje tevoorschijn terwijl ze de presentatoren van Radio 1 aan het vastleggen waren. Eentje pruttelde tegen: wij worden zelf niet graag gefotografeerd. Dat kan ik me voorstellen. Zoals radiopresentatoren zelf niet graag worden geïnterviewd. Ik toonde geen genade en heb afgedrukt.

(Vlnr: De Morgen, Het Belang, ANP, Het Laatste Nieuws, Belga)

Lastig hoor, antwoorden op vragen over een radioprogramma dat je nog moet gaan maken. Niet dat ik mij met Leonardo wil vergelijken maar ik doe het toch: 't is een beetje zoals die journalist die aan Da Vinci vroeg wat hij ging schilderen. Meer dan een glimlachende madam kunt ge daar niet op antwoorden, he.

Tipje/sluier

Morgen persconferentie over de nieuwe Radio 1. Woensdag dus in de kranten. En vannacht, vanaf 23u, gaat Annemie Peeters, samen met iemand waarvan ik niet zeker weet of ik zijn naam mag noemen, van tip en van sluier doen.

Van

I Shall Sing, hitje van Art Garfunkel, is geschreven door Van Morrison. De auteursversie had ik nog nooit gehoord en ik had eerlijk gezegd de hoop opgegeven. Maar wat vind ik daarnet, heen en weer klikkend op het wereldwijde net? Inderdaad.

BigO smijt wel vaker parels op het web. In dit geval "Mechanical Bliss", een nooit uitgebrachte plaat van Van Morrison uit 1974. Kenners zullen mompelen dat de hoes hen bekend voorkomt. Dat wordt hier uitgelegd.

Alles komt goed

Het is geen bevlieging. Kind 1 was nog maar elf toen hij zei dat hij dreadlocks wou. Wij hielden de boot af. Als je zestien bent, was ons vaste antwoord. Zestien leek heel ver weg. Leek.

Er is een Ghanese kapper aan te pas gekomen die er uren werk aan heeft gehad. En het resultaat is - euh, tja, hoe zou ik het uitdrukken... laat ons zeggen dat je er veel voor over moet hebben om er als een rasta uit te zien.

De haarstrengen zijn voorlopig nog hard, er is een soort was ingewreven. Als je met je vinger op Kind 1 zijn kapsel tikt, hoor je toktok. Over veertien dagen zou het beter moeten zijn.

Kip verruimt horizon

Het voltallige gezin F. was het ermee eens: we noemen haar "Columbus".

Sinds gisteren wonen er weer kippen in ons kippenhok, één van de twee is al een keer of drie ontsnapt en trekt dan op ontdekkingsreis door de tuin.

Vanmorgen had Columbus een ei gelegd.

Plek

Vandaag ben ik verhuisd. Salut redactielokaal 3L57, ik woon nu op wat heet de nieuwsvloer. Met een riant uitzicht, zoals u ziet.

Het wordt wennen. De diverse redactielokalen die ik heb gekend waren altijd een soort clubhuis. Rommelige plekken waar een wij-tegen-de-wereld sfeertje hing. Programma's ontstonden al bullshittend, lachend en onnozeldoend kwamen de beste ideeën. En slechte ideeën luidop uitspreken kon geen kwaad want we zaten veilig in ons clubke.

Dat is vanaf nu wel even anders. Het principe is: - in het Engels - clean desk, want je weet 's avonds in principe niet of je de volgende ochtend op dezelfde plek zal terecht komen. Geen ladenblokken. Niet eten aan je bureau. Radioluisteren alleen via de koptelefoon. Enzovoort enzoverder.

-update- Geen vuilbakje!

Twee keer Reed en Blanchart

(1) Dit staat vandaag in HUMO (p165) 'Een ondermaatse prestatie... klakkeloos en zonder bezieling nagespeelde plaat... speelt gitaar als een olifant met modderpoten... potsierlijke pogingen tot dirigeren... of waren dat zijn tai chi-oefeningen?' (Dirk Blanchart over het 'Berlin'-concert van zijn held Lou Reed)

(2) Laurie Anderson ligt/lag in een Gents ziekenhuis. Ze heeft er een nieuwe heup gekregen. Haar echtgenoot is/was ook in Gent. Lou Reed. Pieter Jan Desmet heeft hem twee keer over straat zien lopen en Dirk Blanchart is met hem gaan eten. Fris & Co wilde Blanchart daar graag over bellen. Tom Hermans, redacteur, heeft hem over de streep proberen te trekken, maar Dirk beet niet. Waarover hebben jullie het gehad, hoorde ik Tom vragen. Opnamesoftware, zo bleek.

Veertig-en-een-beetje

Er was er eentje jarig vandaag op de redactie. Eentje die u kent. Ze had taart bij en pralines. Ik nam een witte met een noot. En een witte zonder noot. Of ik eigenlijk nog dieet, wou Annemie weten. Nee dus. Of zij eigenlijk nog loopt, vroeg ik. Nee, ze loopt niet meer. Ik ook niet. Ontstoken achillespezen. En vanzelf gaat dat dus niet over, blijkbaar.

Fietsen zou nog kunnen, maar dat is er een vakantie lang niet van gekomen. Vorig radioseizoen fietste ik geregeld na het werk naar huis, maar mijn arbeidstijden liggen vanaf september nogal avondlijk. Ik weet niet zeker of ik nog zin ga hebben in twee uur fietsen als ik 's avonds om half negen de redactiedeur achter me dichttrek.

Fun with Dutch!

Amerikanen die via kabouter Plop de charmes van de Nederlandse taal ontdekken. Scheve vertaling, luid gelach.



Nederlands schijnt voor Engelstaligen suprisingly easy to learn te zijn, maar ze struikelen over onze onmogelijke uitspraak en onlogische spelling:

The most confusing thing at first is probably the open syllable rule: If a syllable ends in a vowel, the vowel becomes a double vowel automatically. For example, take the word maan ("moon"). Dutch plurals are (usually) created by adding "-en," so you'd think that the plural is maanen (which would make perfect sense) but because of the blasted open syllable rule it becomes manen. "But wait," you say, "How can 'man' be considered an 'open' syllable? It ends in a consonant!" You see, this is the second twist: the Dutch syllabify their words differently, so that it doesn't matter that "en" is just an add-on...the syllables are thus ma-nen. Thus, if there is a vowel followed by only one consonant and then another vowel, it is open. The final, and most frustrating, twist, is that this only applies to stressed syllables. This is usually the first syllable, but often in words like regering ("government") you have no idea which syllable is stressed (it's the second one, so it's pronounced as if it were regeering).

Spannend

Of we niks spannends hebben meegemaakt op reis, vraagt Dagkaart in een commentje hieronder. Bwa, een lekke band is dat spannend? Het begint routine te worden, maar als het je overkomt met een volgeladen mobilhome neigt het weldegelijk naar de categorie spannend, ja. En bovendien bevonden we ons in een land waar ze een taal spreken waarin we niet verder komen dan No parlo Italiano, waarbij ik het werkwoord een beetje mompelde want ik twijfel over de vervoeging. Maar 't is goed afgelopen en de garagist rekende maar 15 euro aan.

Voor de rest niks spannends. Gezwommen, gelachen, gecarcassonned, gemachiavellied, gelezen. Veel gelezen, op onmogelijke plekken, zelfs op dit nachtelijk Frans dorpspleintje. Vlnr Joseph Roth, Floortje Zwigtman, de onvermijdelijke J.K. Rowling, Frans Denissen en Khaled Hosseini.

De aandachtige waarnemer zal een aantal opmerkingen hebben bij de foto. Is dat jongetje met dat gestreepte t-shirtje niet wat jong voor Frans Denissen? U hebt gelijk. Streepjeskind wou niet als enige zonder boek op de foto, dus leende hij mijn De Vrouwen van Mussolini.

Diezelfde aandachtige waarnemer stelt vervolgens vast dat de cover van "DVvM" rood is, en niet wit zoals op de foto. U hebt alweer gelijk. We waren in Italië geweest en ik wou ze daar niet provoceren met een boek met de Duce op de cover. Ik heb de wikkel lafhartig binnenstebuiten om het Mussoliniboek geslagen.

Nog mee op reis: Mijn Italië van Luc Devoldere, De Schaduw van de Wind van Carlos Ruiz Zafón, De Gebroeders Himmler van Katrin Himmler.

StatCounter

Ik was er niet helemaal gerust in. Veertien dagen niks posten, wat zou dat met de bezoekersaantallen doen? Ik vreesde een duizelingwekkende zonk in de statistieken en ik zat me af te vragen hoe ik die weer opgekrikt zou krijgen. Maar ik maakte me zorgen om niets. Schrijven of niet, elke dag komen hier rond de vierhonderd passanten langs.

Merkwaardigste zoektermen die deze week surfers tot hier hebben gelokt: floeren aap, hudo, en doobilatalaldraaalalalaldibibdadaba.

The new sexy

Ik had ze blij gemaakt, zei I. Ze was me nagelopen tot bij de bakker om het me te kunnen zeggen. Die ochtend had Radio 1 een lang vooraf opgenomen interviewtje uitgezonden waarin Wouter Mattelin Wim Vandenbussche me naar mijn reisplannen vroeg. Ik zei het zoals het is: dat ik niet van reizen hou. I. houdt ook niet van reizen, en ze ging ervan uit dat ze de enige is met die afwijking. Mijn twee minuten op de radio betekenden voor haar een pak van haar hart.

Er is onderzoek naar gedaan. De gemiddelde reiziger krijgt heimwee naar huis op dag negen. Zoveel tijd heb ik niet nodig: ik weet al op dag twee dat het nergens zo zalig is als thuis. Ik lees wel een boek over Toscane, Timboektoe of Tibet in mijn hangmat. Sommige mensen zullen je saai noemen, zei Wouter Wim. Hij gebruikte die oude journalistentruuk om niet te moeten zeggen dat hijzelf vindt dat ik saai ben. Geen erg. Saai is the new sexy, vroeg of laat komt Wouter Wim daar wel achter.

I. zei me dat de kat altijd een excuus was geweest om thuis te blijven, je kan zo'n beest toch geen week alleen laten. Maar poes is gestorven, die uitvlucht werkt dus niet meer. En ik bekende haar dat ik niet erg consequent ben in mijn reisweerstand, want dat ik diezelfde dag nog zou vertrekken naar een land in het zuiden. Waarmee meteen de lange stilte op deze weblog is verklaard.