Het Laatste Uur 013 - De Hond

't Is elke week hetzelfde met dat Laatste Uur. Op het eind van het programma ligt er telkens weer een stapel niet gedraaide platen, wegens tijd tekort. Hieronder wat aanvullingen.

Your Dog - The J's with Jamie

De opener van Het Laatste Uur. Dit is de onverknipte versie. The J's waren een studiogroepje dat reclameboodschappen inzong. Maar dat liep zo lekker dat ze drie LP's lang bij elkaar bleven.



Black Eyed Dog - Nick Drake

Kiekenvel. Je hoeft niet met kettingen te rammelen of een doodskopmasker op te zetten of BOE! te roepen om een morbiede sfeer op te roepen. Onbegrijpelijk van mezelf dat dit niet in het reguliere radioprogramma is geraakt.



Ik ben mijn lieve hondje kwijt - Bert & Ernie

Ik vond dat ik moest kiezen. Ofwel Bert & Ernie, ofwel Wim Sonnevelt met "Het hondje van Dirkie". Ben niet helemaal zeker of ik juist heb gekozen.



How come my dog don't bark (when you come around) - Dr. John

Ik moet opletten, of Dr. John zit elke week in het programma. Dat is de enige reden waarom How come er niet bij is, zondagavond.



How come my bull dog don't bark - Howard Tate

Ik heb even met het idee gespeeld om dit te draaien in de plaats van Dr. John. Zelfde thema, andere melodie. En nét iets minder straf.



How much is that doggie in the window - Patti Page

Trouwe luisteraars van Het Laatste Uur weten dat we niet vies zijn van kitsch en camp. Had ik twee uur ter beschikking...



If dogs run free - Bob Dylan

Ik heb een raar parcours gelopen voor ik Dylan leerde waarderen. If dogs run free was een van de nummers die me over de streep trokken. Amateuropname, maar ik vond niks anders.



Ik luister te weinig naar teksten. Pas naar aanleiding van dit Laatste Uur heb ik de zin "Move over little dog cause the big dog's moving in" gehoord in "Move it on over" van Hank Williams. Dat lied is desalniettemin niet in het programma geraakt. Hellhound on my trail van Robert Johnson ook al niet. Schande.



Hound Dog - Willie Mae "Big Mama" Thornton

Dit is Willie Mae Thornton die voor de allerlaatste keer Hound Dog zingt, twee maanden voor haar dood in 1984, nog geen zestig jaar oud. Ze is dan al lang geen "Big Mama" meer, maar uitgeteerd en moe. De lever, meneer. De drank.



En 1952, ter vergelijking:



Volgende week is het thema van Het Laatste Uur: Ik was 14. Van welke muziek hield u toen u 14 was? Zelf twijfelde ik tussen het Oinkbeest en Yes. Het programma over De Hond loopt zondag 30/11 tussen 23 en 24 uur, en er is ook de podcast.

De betreurde

Ik maak u deelgenoot van een gesprek ter redactie. Op de radio speelt "Who is he" van Blue Blot. Ward vraagt zich af of Ruth Joos gaat afkondigen met de woorden "Dat was de betreurde Luke Walter Junior". Ze doet het niet. Gelukkig, is de mening van de meeste redacteuren, dat zou wel heel erg vrije radio geweest zijn.

Waarop zich een, bwa, niet oninteressant gesprek ontwikkelt over de vraag hoe lang na de dood van een muzikant gesproken kan worden over "de betreurde zus en zo". De betreurde Wannes Van de Velde, de betreurde Miriam Makeba, de betreurde Ray Charles, de betreurde Wim De Craene, de betreurde Frank Sinatra, de betreurde Jacques Brel, de betreurde Johann Sebastian Bach?

Wim maakte een grafiekje op het redactiebord. Op de x-as leeftijd bij overlijden, op de y-as verstreken tijd sinds overlijden. Waarbij geen rekening werd gehouden met parameters als bekendheid van de betrokkene, muziekgenre waarin hij actief was, ervaring en creativiteit van de presentator, type radiozender. (De woorden "sigaar" en "Tom weg" zijn interne keuken van het programma Mezzo.)

En toen moest er worden doorgewerkt.

Het Laatste Uur 012 - Dagen van de week

Om ik weet niet welke reden begint Het Laatste Uur nu al een paar weken na elkaar met iets cabaretesk. Deze week They Might Be Giants.



Het was ofwel Maandag van De Mens, ofwel Monday van Wilco. Frank Vander Linden of Jeff Tweedy. Onmogelijke keuze. Was het onder politieke druk dat ik voor de Vlaamse productie ging? Hieronder de afvaller. Ook straf, hé Frank?



Zo makkelijk als het vorige week ging, zo moeilijk was het deze keer. Erg weinig inzendingen. Qua dinsdag kwam Dominique Wittevrongel ter hulp. Dinsdag, Bowiedag. Al had Ruby Tuesday ook gekund. In de versie van U2 bijvoorbeeld. Vanaf 6'30". En op 6'48" is het al voorbij.



Er zijn bijzonder weinig platen over woensdagen. Eentje van The Undertones, maar echt goed vind ik dat niet. Op de radio toch maar voor Costello gegaan. En donderdag is ook al niet gemakkelijk. Alle liedjes die daarover bestaan zitten in het programma.

En dan is het weekend. Vrijdag, zaterdag, zondag, je struikelt over het repertoire.

Friday - JJ Cale, slechts één akkoord.



Shine, shave, shower (It's saturday) - Lefty Frizzel (Ik vind niks anders dan deze kajakkende Amerikanen die al peddelend dat
bijzonder zaterdagse lied aanheffen.)



Never on sunday - The Muppets



Volgende week is het thema van Het Laatste Uur: De Hond. En er is natuurlijk de podcast.

Wannes

De wereld lag onder een dik pak sneeuw toen we uit de Roma kwamen. Alles is dan schoner, zelfs de lelijke Turnhoutse Baan. Alles lijkt dan vriendelijker, zelfs de flikken en de dood.

Er stond één bekertje water bij de pupiter naast Wannes zijn kist. Iedere spreker heeft daar een slok van genomen, van hetzelfde bekertje. Als Bob De Moor of Karel Vingerhoets verkouden waren vandaag, zijn morgen Patrick Janssens, Dré Peremans, Filip Van Luchene, Jean-Pierre Rondas, Jan Decleir, Adriaan Raemdonck, Jan Desmet en Ramsey Nasr ziek.

Toen ze "Comme Facetta Mameta" speelden, kreeg ik het moeilijk, al is dat vrolijke muziek.

We gaan het zonder de Wannes moeten doen. Maar het is wel schoon geweest.

Zondag in Antwerpen

Vechtjas

Linda Asselbergs denkt vandaag in de Weekend Knack dat ik nooit gevochten heb. Dat ik daar te beschaafd en te zachtmoedig ben.

Ik niet vechten, Linda? Je onderschat me. Ik ben er zelfs voor opgeleid: ik kan schieten en ik kan met een bajonet uit de voeten. Ik ben namelijk soldaat geweest. Drie weken, niet langer. In die korte tijd heb ik tien kogels mogen afvuren en heb ik één keer een man-tegen-mangevecht geoefend. De vijand was respectievelijk een kartonnen silhouet dat we door het hoofd moesten schieten en een jutten juten strozak waar we brullend op af moesten lopen. De korporaal-chef verzekerde ons dat een echte buik met darmen waar je een bajonet inploft ongeveer hetzelfde aanvoelt.

En toen keurden ze me af. Over het hoe en het waarom ga ik niet in details treden.

Een keer heb ik echt gevochten. Vijfde leerjaar, na de avondstudie. Het moet in de winter geweest zijn want het was al donker en er cirkelden vleermuizen rond de booglamp die de speelplaats verlichtte. Laat ik hem I. noemen, hij zat een klas hoger. Als je in het vijfde leerjaar zit, Linda, is een jongen van het zesde een onoverwinnelijke reus. Maar wat hij tegen mijn broertje zei was zo lelijk, dat ik vergat dat hij een halve kop groter was dan ikzelf. Ik vloog hem aan.

Het was jassentrekkerij en zo, gevechtstechnisch stelde het niks voor. We rolden over de koude plavuizen en de ene probeerde de ander eronder te krijgen. Hij was sterker, maar ik was kwaaier. Het lukte. Ik zat bovenop zijn ribbenkast, drukte zijn handen tegen de grond en zette mijn knieën op zijn forsbollen. Zo noemden we dat, forsbollen. Ik, nat van de tranen en het snot dat ik niet kon wegvegen omdat ik geen handen vrij had. Hij, klemvast. Bij meer ervaren vechtersbazen had wel eens gezien hoe ze hun tegenstander enkel met de knieën in bedwang konden houden. Dat was de ultieme vernedering. Maar dat kon ik niet, ik had alles wat ik in huis had nodig om I. tegen de grond te houden.

Daar zaten we dan.

Ik weet echt niet meer hoe we uit die patstelling zijn weggeraakt, Linda. Maar ik herinner we wel dat ik, overwinnaar, huilend naar huis ben gegaan. Dat ik trilde en dat ik kou had. En dat we onderweg niks tegen elkaar hebben gezegd, mijn broertje en ik.

I. is iets hoogs geworden in het theater. Af en toe lees ik een interview met hem. Hij lijkt me sympathiek.

Radio 1 sessie - Arno

Samenvattend: je had er moeten bij zijn. Wat een avond! Het hoogtepunt was "Eyesight to the blind". Roland (63) op een akoestische Gibson waarvan de slagplaat was verdwenen en Arno (59) op mondharmonica. Oud worden is iets om naar uit te kijken.

Paul Decoutere was er, de C uit TC Matic. Dat maakte de avond historisch. Decoutere was enkel verstaanbaar als hij Engels sprak.

Marie-Laure Béraud, de moeder van Arno zijn kinderen en op het podium een kruising tussen Piaf en Carla Bruni, moest een interview uitzweten waarvan mijn tenen gingen krullen. De toon sloeg om van genant naar amusant toen Arno ruzie begon te maken over het waar en wanneer van hun eerste ontmoeting.

Nooit heb ik een kortere versie gehoord van Oh La La La. De intro en het refrein, gedaan. Dat kwam omdat Arno moest pissen. En het was dringend.

Gehoord

"En geen hond die er naar kraait."

Het laatste uur 011 - Blij

Het thema Blij! Blij! Blij! heeft voor een recordaflevering van Het Laatste Uur gezorgd. Nooit kwamen er meer inzendingen binnen. Dat is niet alleen goed nieuws: ik moet dan mensen schrappen en ontgoochelen, en die hebben daar uren werk in gestoken. Henk enzo. Sorry Henk enzo.

Bovendien had ik geen ruimte om er mijn eigen platen in te smokkelen. Ik word blij van Baby elephant walk (Henry Mancini), Back of my hand (The Jags), Blind date (Ginger), Can I get a witness (Marvin Gaye), Catch my disease (Ben Lee), Chicken Payback (The Bees), Chitty Chitty Bang Bang (uit de Disneyfilm), Comme Facetta Mammeta (Wannes Van de Velde), Don't you just know it (Huey Piano Smith), Everybody's gonna be happy (The Kinks), Funny Funny (The Sweet), Happy days (de tune van de TV-serie), Hold me tight (Howard Tate), Just to see you smile (Chuck Prophet), Let me in (The Sensations), Little Bitty Pretty One (Thurston Harris), Milk Sheik (Lizzy Mercier Descloux), The music's hot (Slim Harpo), Porque te vas (Jeanette), Princess Poo Poo Ly has plenty papaya (Nellie Lutcher), The ruling class (Loose Fur), Sh-boom (The Chords), Shake your tailfeather (Ray Charles), Shame and scandal (Shawn Elliott), Shoorah Shoorah (Betty Wright), Stupidly happy (XTC), Sugar me (Lindsay de Paul), Tico Tico (Carmen Miranda) en Wiggle and giggle (Cory Dale). Die lijst is niet exhaustief.

Hieronder heb ik een half uurtje persoonlijke blijheid bij elkaar geYouTubed. Als voorproefje bij de uitzending van zondagnacht.

Baby Elephant Walk (Henry Mancini)



Back of my hand (The Jags)



Can i get a witness (Marvin Gaye)



Chitty Chitty Bang Bang (Vroeger toen ik klein was, was dat nog veel beter)



Let me in (The Sensations). Tot mij gekomen via de cover van Bonnie Riatt



Just to see you smile (Chuck Prophet). Chuck Prophet zit morgen in de uitzending met een ander nummer, dankzij Rick de Leeuw.



Little Bitty Pretty One (Thurston Harris)



Porque te vas (Jeanette) Ik was een beetje boos toen dingeske dit coverde, allez hoe heet hij? Gabriel Rios.



The Ruling Class (Hier in de akoestische soloversie van Jeff Tweedy, maar eigenlijk van Loose Fur)



Sh Boom (The Chords) Let op, dit is vaak gecoverd, en geen enkele van die covers deugt.



Shake a tailfeather (Ray Charles) Uit The Blues Brothers.



Shame and Scandal in the family (Shawn Elliott) Recent overgedaan door Madness. Met alle sympathie voor Madness - een groepje waar ik ook heel vaak blij van ben geworden - maar ze waren er beter afgebleven.



Shoorah Shoorah (Betty Wright) Geschreven door de grote Allen Toussaint. Die heeft ons ook Everything I do gonh be funky geschonken en Happiness (!) en Working in the coalmine en Yes we can can (!!). Er is veel blijdschap uit die man zijn pen gevloeid.



Sugar me (Lindsey de Paul)



Tico tico (Carmen Miranda) Ow, ow, ow, daar bestaan ook veel foute versies van...

Poezie

Tom vroeg me twee dingen. Of ik de tekst die hieronder bij "Dood vogeltje" staat als poëzie heb bedoeld. Hij zegt daar typografische aanwijzingen voor te hebben. Waar ziet hij mij voor aan? Voor een dichter of zo? Poëzie! Jakkes.

En of de lezers van mijn blog al geïnformeerd hebben of ik nog leef. Daar raakte hij me op een zere plek. Het is hier inderdaad een dooie boel. Maar ik leef nog, Tom. Ik leef al te zeer om veel te bloggen. Leven eist alle tijd op.

(Morgen bijvoorbeeld: twee kwissen te verhapstukken. Eén op de radio omdat Jan Hautekiet een dag vrij neemt, en één in de Concert Noble. Op de radio is de dresscode: ongeschoren en in jeans. Maar de Concert Noble is poepchique, veel chiquer dan het chicste kostuum dat ik in de kast heb hangen. Er stelt zich dus een probleem.)

Dankje Tom, dat je me weer aan het bloggen bracht.

Dood vogeltje

Voordeel: het blijft onbeweeglijk liggen. Zolang als je wil.

Nadeel: het is dood. Nog veel langer.

Het is een roodborstje. Het wàs een roodborstje.

Het is nog altijd een roodborstje.

Sam Cooke

Je struikelt over de bloggers met hetzelfde originele idee: als ik er nu eens a change is gonna come tegenaan smijt?

Stilstand

Als Linda gedaan heeft wat ik ze hieronder heb aangeraden, staat er vandaag een halve bladzijde wit in de Weekend Knack. Straks eens checken.

Verbiest heet hij, geloof ik. Hij is advocaat en hij heeft een vlammende toespraak gehouden waarin hij heeft gepleit voor stilstand. De leden van het parlement, zei Verbiest, moeten vier jaar lang stoppen met hun wettenmakerij. Vorig jaar zijn er zeventigduizend bladzijden nieuwe wetten en reglementen bijgekomen. Dat is overdreven vlijt, in het Belgisch Staatsblad vindt geen kat haar jongen terug. Het is genoeg geweest. Ter plaatse, rust !

Een zucht van opluchting gaat door het land. Als het parlement ophoudt, kunnen ook de Ivan Devadders en Luc Vanderkelens achteroverleunen. Op de radio komt ruimte vrij voor mooie muziek, de kranten worden dunner en op de trein en in het café hoeven we niet langer van mening te verschillen. De mensen kijken elkaar glimlachend aan en beseffen dat eindelijk, eindelijk het leven kan beginnen. Het wordt tijd.

Zelden krijgt iemand een standbeeld omdat hij niéts heeft gedaan, Linda. Slechts hij die ingrijpt, wordt een Groot Man genoemd. Ten onrechte. Blijven stilzitten is vaak de efficiëntste manier om een probleem de wereld uit te helpen. En als je mij niet gelooft, Linda, moet je het maar eens aan je huisarts vragen. Hij zal het je bevestigen: op een paar lastige aandoeningen na, verdwijnen medische klachten vanzelf. Het is de patiënt die de arts dwingt tot handelen. Maar een voorschriftje maken is economie, geen geneeskunde.

Ik wil nog een stap verder gaan : dadendrang leidt tot rampen. De uitroeiing van de indianen, de Tweede Wereldoorlog, het Heizeldrama, de opwarming van de aarde, FC De Kampioenen, de kredietcrisis, stuk voor stuk het gevolg van overdreven ijver. De mensheid zou heel wat onheil bespaard zijn gebleven als we met zijn allen ons huis niet waren uitgekomen, als we gewoon onze tenen hadden geteld.

Laat ons zelf het goede voorbeeld geven, Linda. Hou je in, laat je toetsenbord onberoerd en zeg tegen je hoofdredacteur dat er een halve witte pagina in Weekend Knack zal staan, deze week. Ze zullen je van luiheid beschuldigen, ze zullen dreigen met ontslag. Maar jij en ik zullen weten: het is omdat we het goed voorhebben met de mensheid.

Obama

Het moet zo ergens rond 1980 geweest zijn. Professionele voetballers bleken plots jonger dan ikzelf. Dat voelde vreemd, herinner ik me.

Als de nacht verloopt zoals te voorzien en te verwachten is, is morgen de Amerikaanse president een generatiegenoot. Opnieuw vreemd.

Het laatste uur 009 - Dood

Volledigheid streven we niet na bij Het Laatste Uur. Elke week knaagt het een beetje, er blijft altijd wel iets liggen dat perfect in het thema had gepast. Qua "Dood" had bijvoorbeeld de - euh - ontsterfelijke zin I shot a man in Reno, just to watch him die de ether mogen halen. We maken dat goed als we ooit het thema "Moord" behandelen. Johnny Cash twee maanden voor zijn - euh - dood:

En dit moet u toch ook gezien hebben: een foto van de auteur van "Last Kiss". Het Laatste Uur speelde de Pearl Jamversie, maar "Last Kiss" werd geschreven door Wayne Cochran, the White Knight of Soul. Patrick Lefevere meets Cowboy Henk. Cochran is één van de vele Amerikaanse popsterren die, na een leven van zonde en verderf, van hun paard gebliksemd worden en zich tot de Heer keren. Het zat al een beetje in dit refrein:

"Oh, where oh where can my baby be?
The Lord took her away from me
She's gone to heaven, so I got to be good
So I can see my baby when I leave this world."

Billie Holiday zat erin met "Gloomy Sunday". Dat ging ten koste van "Strange Fruit". Een moeilijke keuze, want even beklemmend.



U kan Het Laatste Uur mee samenstellen en presenteren. Dat je daarvoor met de computer een inleidingetje moet opnemen is een serieuze drempel, ik weet het. Antoine Légat stuurde zijn tekst per mail, maar zo werkt het niet. Het was nochtans een goeie: Eind 1986 bracht Prince ,,Parade'' uit, soundtrack bij zijn helaas geflopte prent ,,Under The Cherry Moon''. Als voorafspiegeling van zijn meesterwerk ,,Sign O'The Times'', een jaar later, werd dat een funky plaat, een meesterwerkje overigens. Maar de laatste song was van een heel andere teneur: ,,Sometimes It Snows In April'' bleek een lamento voor ene Tracy, een soldaat die sneuvelde tijdens de Civil War. Een gans andere, totaal onverwachte Prince in deze getuigenis van de beste vriend van Tracy, een song die ons alvast telkens weer bijna zeven minuten lang van de sokken blies. In april '87 heeft het, jawel, gesneeuwd ergens eind april: die sombere dag hebben we ,,Sometimes'' weer gedraaid, terwijl ik, alleen thuis, over de velden uitkeek van De Moeren in Veurne, een geladen, existentieel moment dat uiteraard bijgebleven is...

Led Zeppelin sneuvelde omdat negen minuten "In my hour of dying" ten koste zou gegaan zijn van twee of drie andere liederen. Datzelfde argument deed La nuit de Saint Barthelemy de das om, van Goran Bregovic.



Muse is mijn meug niet, maar "Thoughts of a dying atheist" had eigenlijk ook wel gepast.



De stervende Warren Zevon. Het laatste lied op zijn laatste plaat heet "Keep me in your heart". De kanker woekerde in zijn lijf en hij wist het.



Ik ben naar de site van de IJslandse radio gesurft, op zoek naar het programma "Dánarfregnir og jarðarfarir", overlijdensberichten en begrafenissen, maar ik vind het niet. Mijn IJslands stelt niet veel voor, misschien is het dat. Dagelijks om 12u50 en om 18u50 staat "Dánarfregnir og auglýsingar" geprogrammeerd, wat toch iets heel anders is. Zou het van naam veranderd zijn sinds Sigur Ros de muziek opnam die Lieven Scheire ons aanraadde?



Volgende week is het thema van Het Laatste Uur: Boeken. Ondertussen kan u zich inschrijven op de podcast. Ge kunt niet geloven hoe gemakkelijk dat dat is.