Het laatste uur 009 - Dood
Volledigheid streven we niet na bij Het Laatste Uur. Elke week knaagt het een beetje, er blijft altijd wel iets liggen dat perfect in het thema had gepast. Qua "Dood" had bijvoorbeeld de - euh - ontsterfelijke zin I shot a man in Reno, just to watch him die de ether mogen halen. We maken dat goed als we ooit het thema "Moord" behandelen. Johnny Cash twee maanden voor zijn - euh - dood:
En dit moet u toch ook gezien hebben: een foto van de auteur van "Last Kiss". Het Laatste Uur speelde de Pearl Jamversie, maar "Last Kiss" werd geschreven door Wayne Cochran, the White Knight of Soul. Patrick Lefevere meets Cowboy Henk. Cochran is één van de vele Amerikaanse popsterren die, na een leven van zonde en verderf, van hun paard gebliksemd worden en zich tot de Heer keren. Het zat al een beetje in dit refrein:
Billie Holiday zat erin met "Gloomy Sunday". Dat ging ten koste van "Strange Fruit". Een moeilijke keuze, want even beklemmend.
U kan Het Laatste Uur mee samenstellen en presenteren. Dat je daarvoor met de computer een inleidingetje moet opnemen is een serieuze drempel, ik weet het. Antoine Légat stuurde zijn tekst per mail, maar zo werkt het niet. Het was nochtans een goeie: Eind 1986 bracht Prince ,,Parade'' uit, soundtrack bij zijn helaas geflopte prent ,,Under The Cherry Moon''. Als voorafspiegeling van zijn meesterwerk ,,Sign O'The Times'', een jaar later, werd dat een funky plaat, een meesterwerkje overigens. Maar de laatste song was van een heel andere teneur: ,,Sometimes It Snows In April'' bleek een lamento voor ene Tracy, een soldaat die sneuvelde tijdens de Civil War. Een gans andere, totaal onverwachte Prince in deze getuigenis van de beste vriend van Tracy, een song die ons alvast telkens weer bijna zeven minuten lang van de sokken blies. In april '87 heeft het, jawel, gesneeuwd ergens eind april: die sombere dag hebben we ,,Sometimes'' weer gedraaid, terwijl ik, alleen thuis, over de velden uitkeek van De Moeren in Veurne, een geladen, existentieel moment dat uiteraard bijgebleven is...
Led Zeppelin sneuvelde omdat negen minuten "In my hour of dying" ten koste zou gegaan zijn van twee of drie andere liederen. Datzelfde argument deed La nuit de Saint Barthelemy de das om, van Goran Bregovic.
Muse is mijn meug niet, maar "Thoughts of a dying atheist" had eigenlijk ook wel gepast.
De stervende Warren Zevon. Het laatste lied op zijn laatste plaat heet "Keep me in your heart". De kanker woekerde in zijn lijf en hij wist het.
Ik ben naar de site van de IJslandse radio gesurft, op zoek naar het programma "Dánarfregnir og jarðarfarir", overlijdensberichten en begrafenissen, maar ik vind het niet. Mijn IJslands stelt niet veel voor, misschien is het dat. Dagelijks om 12u50 en om 18u50 staat "Dánarfregnir og auglýsingar" geprogrammeerd, wat toch iets heel anders is. Zou het van naam veranderd zijn sinds Sigur Ros de muziek opnam die Lieven Scheire ons aanraadde?
Volgende week is het thema van Het Laatste Uur: Boeken. Ondertussen kan u zich inschrijven op de podcast. Ge kunt niet geloven hoe gemakkelijk dat dat is.
"Oh, where oh where can my baby be?
The Lord took her away from me
She's gone to heaven, so I got to be good
So I can see my baby when I leave this world."
Billie Holiday zat erin met "Gloomy Sunday". Dat ging ten koste van "Strange Fruit". Een moeilijke keuze, want even beklemmend.
U kan Het Laatste Uur mee samenstellen en presenteren. Dat je daarvoor met de computer een inleidingetje moet opnemen is een serieuze drempel, ik weet het. Antoine Légat stuurde zijn tekst per mail, maar zo werkt het niet. Het was nochtans een goeie: Eind 1986 bracht Prince ,,Parade'' uit, soundtrack bij zijn helaas geflopte prent ,,Under The Cherry Moon''. Als voorafspiegeling van zijn meesterwerk ,,Sign O'The Times'', een jaar later, werd dat een funky plaat, een meesterwerkje overigens. Maar de laatste song was van een heel andere teneur: ,,Sometimes It Snows In April'' bleek een lamento voor ene Tracy, een soldaat die sneuvelde tijdens de Civil War. Een gans andere, totaal onverwachte Prince in deze getuigenis van de beste vriend van Tracy, een song die ons alvast telkens weer bijna zeven minuten lang van de sokken blies. In april '87 heeft het, jawel, gesneeuwd ergens eind april: die sombere dag hebben we ,,Sometimes'' weer gedraaid, terwijl ik, alleen thuis, over de velden uitkeek van De Moeren in Veurne, een geladen, existentieel moment dat uiteraard bijgebleven is...
Led Zeppelin sneuvelde omdat negen minuten "In my hour of dying" ten koste zou gegaan zijn van twee of drie andere liederen. Datzelfde argument deed La nuit de Saint Barthelemy de das om, van Goran Bregovic.
Muse is mijn meug niet, maar "Thoughts of a dying atheist" had eigenlijk ook wel gepast.
De stervende Warren Zevon. Het laatste lied op zijn laatste plaat heet "Keep me in your heart". De kanker woekerde in zijn lijf en hij wist het.
Ik ben naar de site van de IJslandse radio gesurft, op zoek naar het programma "Dánarfregnir og jarðarfarir", overlijdensberichten en begrafenissen, maar ik vind het niet. Mijn IJslands stelt niet veel voor, misschien is het dat. Dagelijks om 12u50 en om 18u50 staat "Dánarfregnir og auglýsingar" geprogrammeerd, wat toch iets heel anders is. Zou het van naam veranderd zijn sinds Sigur Ros de muziek opnam die Lieven Scheire ons aanraadde?
Volgende week is het thema van Het Laatste Uur: Boeken. Ondertussen kan u zich inschrijven op de podcast. Ge kunt niet geloven hoe gemakkelijk dat dat is.
Labels: Het Laatste Uur
posted by koen fillet at 08:09
4 Comments:
Ah, Strange Fruit, het nummer dat Billie Holiday in een klap ook buiten Harlem en zelfs New York City en zelfs de V.S de ster maakte die ze verdiende te zijn.
Ze kreeg er meteen een heel ander publiek bij. Gedaan met de vrolijke nachtclubdeuntjes in de jukebox, vanaf dan werd Billie eigendom van arty-farty intellectuelen als ikzelf.
Strange Fruit is eigenlijk nog stukken erger dan Gloomy Sunday. Dat laatste laat je tenminste nog achter met een straf - zij het grotendeels gefabriceerd - verhaal, Strange Fruit enkel met een verschrikkelijke mental picture van opgehangen negroes.
Mogen we dat woord nog gebruiken, nu Barack Obama president wordt?
En nu ik aan arty-farty intellectuelen denk: The Bed, op Lou Reeds Berlin, was ook nog een mooie keuze geweest.
Al is dat een zelfmoordlied waarvan ik eigenlijk vooral heel blij wordt.
Misschien zit er iets fout in mijn hoofd, dat sluit ik niet uit.
Koen, waarom stoppen je filmpjes altijd na 2 seconden? Zeer vreemd. Ik wou vorige week een stukje van Frank Vanderlinden bekijken; dit stopte na 2 seconden. Deze week idem met o.a. Warren Zevon. Ik kan nochtans perfect filmpjes op YouTube bekijken.
Van Warren Zevon gesproken. Ian Dury wist het ook, dat zijn dagen geteld waren, en tòch kroop hij nog op het podium op Marktrock in Leuven.
Zeer bevreemdende ervaring!
Een reactie posten
<< Home