Komkommer.

Telefoon gekregen van een wanhopige collega. Marc W. van het TV-journaal. Morgen, 1 januari, is er zo goed als zeker géén nieuws. Dat is een probleem voor de nieuwsdienst.

Ze zouden Annelies Van Herck kunnen laten zeggen: "Beste kijker, slechts één hoofdpunt in dit journaal: er is vandaag geen nieuws. Een goede avond verder." Persoonlijk zou ik dat geweldig vinden, maar het gaat in tegen de beroepstrots van de gemiddelde journalist.

Dus is Marc hopeloos op zoek naar iets meldenswaardigs. Op zijn kousenvoeten kwam hij af, hij vroeg me of ik toevalligerwijs niet trainde op nieuwjaarsdag. Het is zo geweldig komkommertijd dat zelfs dat nieuwswaarde heeft: er zijn op 1 januari mensen die aan sport doen.

De eerlijkheid heeft zo haar rechten: 1 januari is volgens het schema van mijn trainer een rustdag. Maar ik werk zelf bij de radio, ik ken Marc zijn probleem. We spreken af dat ik morgen een klein eindje zal lopen en dat hij dat mag komen filmen.

Tenzij er links of rechts een bom ontploft. Niet dat ik dat hoop, maar ik verdenk Marc W. en zijn beroepsgroep ervan dat ze er blij mee zouden zijn. Puur professioneel.

Deze keer met zuurstof.

Ik ben de polder ingetrokken vandaag. Aan deze kant van het poortje was het nog nét te doen om te lopen, aan de andere kant staan koeien die het gras hebben kapotgetrapt. Ik zakte enkeldiep in het slijk. En Nikes zijn dus niet waterdicht.

Voor het eerst heb ik mijn astmapuffertje gebruikt, maar de praattest lukte nog niet. Overigens is die praattest redelijk lachwekkend als je alleen door de polder holt. Gelukkig dat er niemand bij is als je tegen jezelf het sprookje van de gelaarsde kat loopt te vertellen...

Op het eerste gezicht mislukte de praattest, maar toen keek ik op mijn hartslagmeter. 145 slagen per minuut. Vorige keer, zonder puffer, geraakte ik maar tot 130. Toch een succesje.

Ik was niet alleen. Er moet nog iemand rondgelopen hebben, iemand met vier tenen. Ik heb hem niet gezien, maar hij had sporen achtergelaten.
Ik heb hem ook niet gehoord, want er gebeurden andere dingen in mijn oren. Namelijk:
-How to fight loneliness - Wilco
-Tomorrow's just another day - Madness
-Smells like teen spirit - The Ukulele Orchestra of Great Britain. Als Kurt Cobain nog leefde, hij draaide zich om in zijn graf.

Oeps, weer vergeten.

Hiernaast zie je het grafiekje van mijn hartslag tijdens de training vandaag. Voor het eerst mocht ik twintig minuten aan een stuk lopen. Ik hoefde joggen en wandelen niet meer af te wisselen.

Mijn kopke stond daar al lang naar maar het mocht niet: Paul verzekerde me dat te lang doorlopen tot kwetsuren zou leiden. Hart en longen kunnen het aan, maar mijn pezen en gewrichten niet. Die moeten wennen aan de hogere belasting.

Zover zijn we dus ondertussen. Wat ik wel blijf merken: zogauw mijn hartslag boven de 135 komt, trap ik op mijn adem. En ik was stoemelings vergeten om vooraf mijn astmapuffertje te gebruiken. Dat is een geneesmiddel dat op de dopinglijst staat, maar met een doktersattest mag je het gebruiken.

Zaterdag proberen aan te denken. Puffertje puffertje puffertje puffertje. Luister morgen naar Wilde Geruchten, de kans bestaat dat ik plots puffertje puffertje voor me uit stamel. Je weet dan hoe dat te verklaren is.

En wat speelde zich intussen in mijn oren af?
-Oops, I did it again - Richard Thompson (Ja, het Britney Spearsnummer. Klikken brengt je op de site van de Amerikaanse Public Radio, je moet nog even doorklikken naar Oops. Tempted is ook een straffe cover.)
-Monkey to man - Elvis Costello
-Mama Mia - Abba

Door de modder.

Het sneeuwde. Voor het eerst liep ik wat verder van huis, achter onze tuin beginnen de Scheldepolders. Ik trainde vandaag op de dijk. De wind heeft er vrij spel. Koud, pijnlijk koud. En pas toen ik weer thuis kwam stopte het met sneeuwen.

Tweede Kerstdag, op de radio wordt er gewoon gewerkt maar ik kon wel vroeg naar huis. Om half vijf had ik mijn sportschoenen aan, net op tijd om nog bij zonlicht te lopen. Voor het eerst, eindelijk kon ik op zoek naar een mooi trainingsparcours in de polder. Binnenkort komt Overleven opnames maken, het lijkt me lichtjes onnozel om dan over het voetbalveld heen en weer te rennen.

Een tijd geleden was de polder nog prachtig, maar nu wordt er een dijk en een potpolder aangelegd. Modder. Slijk. Borden die waarschuwen voor drijfzand. Ellende. Er is felle tegenstand in het dorp, maar we hebben één troost: ooit zal de potpolder een natuurgebied worden te vergelijken met het Verdronken land van Saeftinghe. Maar ondertussen is het wel zoeken naar telegenieke plekjes.

Ik wijk af. Die kou, daar ging het over. Ach, na tien minuten voel je dat niet meer. Je loopt je wel warm. Maar mijn bril besloeg, ik zag geen steek meer voor mijn ogen. Op de duur heb ik hem af moeten zetten. Zijn er nog lopers die omwille van hun sport op contactlenzen zijn overgeschakeld?

En eindelijk komt er wat variatie in het trainingsschema: vandaag liet Paul me tien minuten langer lopen. Morgen is het rustdag, woensdag hoef ik joggen en wandelen niet meer af te wisselen en mag ik doorlopen, twintig minuten aan een stuk. Zachtjesaan opbouwen. Voetje voor voetje richting New York. Ik hoop dat het daar niet sneeuwt op 5 november 2006.

Qua iPod zag het lopen er aldus uit:
-Inglan is a bitch - Linton Kwesi Johnson
-Don't look back in anger - Oasis
-Sabre Dance - The Encores (Bizarre versie, geen idee wie die Encores zijn. Ik hoop dat het mp3'tje legaal is. Anders moeten de erven Katsjatoerian me maar iets laten weten.)

En nu op café!

Paul is een merkwaardige trainer. Na de groepstraining van gisteren sprak hij de volgende, weinig trainerachtige woorden: "En nu op café!". En hij meende het. Want belangrijker nog dan samen trainen, is het gesprekje achteraf. Hij wil weten hoe we ons voelen, of alles lukt en of we geen probleempjes hebben.

Ja, we hebben probleempjes. S. is van een trapladdertje gevallen, J. haar rug wil niet mee, G. heeft teveel zakenlunches aan zijn been, K. vecht tegen een griepje...

En ik trapte op mijn adem, gisteren. Het lukte me niet om gezellig te kletsen tijdens het joggen. Dat zou eigenlijk moeten kunnen, anders train je te intensief. De praattest noemen ze dat.

Het vreemde is dat, ondanks die ademnood, mijn hartslag laag bleef, lager dan die van de anderen. De verklaring is die verdomde astma van mij. Maandag ga ik voor het eerst mijn puffertje gebruiken waar ik al eerder over schreef.

Blijft dat boeiend, die grafiekjes?

Voor mij wel, voor Paul Van Den Bosch ook. Maar voor u? Deze keer wél met de snelheid erbij. Het is me gelukt op de juiste knoppen te drukken.

Die hoogste piek in de rode hartslagcurve is de Zoete Moederstraat. Daar gaat het bergop. Taaie klim om mijn twintig minuten af te ronden, maar wel de vermoedelijk mooiste straatnaam van de wereld.

Om eens een psycholoog te citeren:

Wow, dan heb je echt al een motivationele reuzensprong gezet: van extrinsieke naar intrinsieke motivatie, dat belooft voor de toekomst!

Dat zegt Filip Boen, de sportpsycholoog die ons begeleidt. Hij vroeg of het trainen lukt. Ik loop ondertussen voor mijn plezier, niet meer omdat het moet. In sportpsychologische kringen spreekt men in zo'n geval dus over intrinsieke motivatie.

Ik ben net thuis van weer eens twintig minuten lopen. Ik kon het voetbalveld niet gebruiken want de Shell Boys trainen ook op donderdag. Dan maar de Broekstraat op en af. Hard asfalt. Naar het schijnt mag je dat niet te vaak doen, lopen op harde ondergrond.

Gehoord onderweg:
-The magnificent seven - The Clash
-Vincent O'Brien - M. Ward
-Down in Hollywood - Ry Cooder
En het gebruikelijke nog veel meer.

Het is nog altijd afwisselend joggen en wandelen maar stilaan voel ik de goesting om door te lopen. Echt: de motivatie is enorm intrinsiek. Toch wat betreft dat lopen. Ik ben heel wat minder enthousiast over de kine-oefeningetjes die ik zou moeten doen. Eerlijk gezegd: het komt er nauwelijks van.

Ik bekende dat in mijn mailtje aan Filip, en dit is wat hij terugschreef: Die spierversterkende oefeningen zijn belangrijk voor de duurzaamheid van je carrosserie op lange termijn, je mag ze echt niet negeren. Zoek een vast tijdstip en een vaste plaats, eventueel met muziek of tv. Ze moeten snel een routine worden die je niet meer in vraag stelt.

Ok, laat dat mijn voornemen zijn voor 2006: alle dagen mijn achillespezen rekken en aan mijn knieën werken. En - ik geloof dat ik u dat tot nu toe schroomvallig verzwegen heb - bekkenbodemoefeningen. Dat zijn oefeningen die prille moeders ook moeten doen. Blijkbaar oefen je op die manier bepaalde buikspieren die tijdens het lopen je rug stabiliseren. Nooit gedacht dat ik nog postnataal zou turnen...

Het is nu zeker: ik heb een hart.

En het klopt. Links ziet u de grafiek van mijn hartslag tijdens het lopen, gisteren. De opdracht luidde: twintig minuten afwisselend joggen en wandelen. Vandaar dat heuvelachtig effect.

Ik vind het wel vreemd dat de eerste drie heuvels bergen zijn en dat daarna mijn hartslag niet meer boven de 135 komt.

Dank bij voorbaat, Tony.

Vandaag voor het eerst gelopen met een hartslagmeter. U wil de resultaten zien? Wel, ik ook. Maar helaas, een Polar is niet compatibel met Mac. En thuis ben ik Apple.

De software waarmee ik de meetgegevens in een grafiekje kan omzetten heb ik dus op mijn VRT-computer geïnstalleerd. Noodgedwongen. De VRT draait wél gewoon op Windows en de bevoegde diensten maakten geen bezwaar. Mocht Tony Mary meelezen: ik zal het komende jaar een ietsiepietsie arbeidstijd verdoen aan de verwerking van mijn trainingsgegevens. En ik ga de VRT mailserver misbruiken om alles door te mailen naar Paul Van Den Bosch...

't Is wel een beetje Big Brother: dankzij die hartslagmeter weet Paul op de seconde nauwkeurig hoelang ik loop, aan welke intensiteit en tegen welke snelheid. 't Is te zeggen: als ik erin slaag op de juiste knoppen te duwen. Vandaag heb ik een fout gemaakt. Er zit een sensor op mijn loopschoenen die de gelopen afstand meet. Na mijn training - nà - heb ik ontdekt dat daar een aan/uitknop op zit. Dus wel hartslag en tijd gemeten, maar afstand en snelheid: noppes.

O ja, nog iets. Paul schrok een klein beetje toen ik vertelde dat ik ziek ben geweest maar dat ik toch ben gaan lopen. Ik vond dat nogal flink van mezelf, maar het is zo fout als onmidelijk. Nooit trainen met koorts en best een paar dagen wachten. Als je dat niet doet kan het virus zich vastzetten op je hart.

Liepen mee:
-Honey bee - Muddy Waters (ik beken: muziek zonder gitaren vind ik geen muziek)
-Pump up the jam - Technotronic (maar er zijn uitzonderingen)
-With a little help from my friends - Wolf Sun (Hm, speciaal, je moet er voor zijn. Ik ben er niet helemaal zeker van of de heer McCartney ermee kan lachen.)

Het voordeel van griep.

Er zijn mensen die denken dat het marathonproject van Canvas een vermageringsprogramma is. Dat is niet zo, je hoefde geen overgewicht te hebben om geselecteerd te worden. S. bijvoorbeeld is graatmager. Als ze nog afvalt kan ze zich verstoppen achter de veters van haar loopschoenen.

Maar, eerlijk is eerlijk, ikzelf sleur teveel kilo's met me mee en dat maakt een marathon alleen maar moeilijker. Ik had verwacht dat de diëtiste zou zeggen: vijftien kilo eraf, en snel. Dat zei ze niet. Twee kilo vermageren volstaat voorlopig, ook al omdat spieren meer wegen dan vet. Door de looptraining ga ik van dat zwaar spierweefsel aanmaken.

Ik vertrok aan 90,5 kg, met mijn lengte is dat body mass index 29,2. Net geen obesitas. Ik heb nu acht dagen op mijn voeding gelet, maar de weegschaal bewoog nauwelijks. 't Is zo'n onnauwkeurig badkamermodelletje waarop je geen verschil ziet tussen 90,5 en 90,4. Maar wat gebeurt er na twee dagen buikgriep? Ruim twee kilo eraf, meneer! Vanmorgen 88 kg. BMI 28,4. Yes!

De griep is nog niet echt uit mijn lijf, maar ik denkt dat ik straks toch efkes ga lopen. Ik wil voelen wat het effect is van twee kilogram minder carrosserie.

(Update na het lopen) Lichtjes grieperig blijkbaar geen bezwaar: dat lopen, euh, liep lekker. Zweten, douchen, uitgeziekt. Overigens lijkt het me gepast om de Shell Boys te bedanken. Ik gebruik stiekem hun voetbalveld. Zelfs in het pikkedonker kan je navigeren op de witte lijnen. Het enige nadeel: ik breng dikke klodden kalk het huis binnen.

Onderweegs geluisterd naar:
-Jah in dub - Sly & Robbie (zware reggae jogt lekker)
-Whole lotta love - Led Zeppelin
-Poor butterfly - Brother Bones (ex-schoenpoetser op 78 toeren)
-Stumbling through the dark - Jayhawks
en nog veel meer...

Nog een kortje.

Ondertussen weet ik waarom het lopen gisteren moeizaam ging: ik ben ziek. Ik breng de dag door in het kleinste kamertje. Ik bespaar u de onsmakelijke details, buikgriep is een propere omschrijving. Eén voordeel: ik denk dat ik geweldig veel gewicht aan het verliezen ben.

(Waarom ben ik altijd ziek in het weekend?)

Raprap.

Een kortje, want ik ben moe: 20 minuten afwisselend gelopen en gejogd. Het ging niet zo goed als de vorige keer. Pijnlijke enkel, aan de binnenkant van mijn been.

Onderweg geluisterd naar de podcast van Wim de Bie. Onderandere.

Siegfried.

Ik heb vandaag vernomen dat de productieploeg van Overleven een reserve-kandidaat achter de hand hield. Als de universiteit van Leuven mij ongeschikt had bevonden voor de marathon, dan hadden ze Siegfried Bracke in stelling gebracht. Nog een paar jaar ouder dan ik en naar ik vermoed ook een beetje meer buik. Maar zeker ben ik daar niet van. Van die buik bedoel ik.

Ik heb Siegfried vandaag gemaild. Dat ik hem graag de trip naar New York had gegund, maar dat ik toch blij ben dat ik niet afgewezen ben. Hij antwoordde dat hij op eigen kracht gaat proberen. Misschien dat hij iets heeft aan het Compleet Handboek Looptraining van onze trainer, Paul Van Den Bosch. (link hersteld)

Hou Sieg in de gaten op Ter Zake. Je gaat hem alle dagen scherper zien worden. Vroeg of laat verwarren we hem met Phara.

Drempelvrees overwonnen.

Naar mijn smaak ligt er voor elk fitnesscentrum een drempel ter grote van Ayers Rock. Maar ik ben er voorbij geraakt. Tienbeurtenkaart gekocht en de hometrainer beklommen. Het moest van Paul.

70 euro is veel geld voor iets dat je niet graag doet. De meneer aan de kassa was in een goeie bui: de gebruikelijke 60 euro instapkosten hoefde ik niet te betalen. Instapkosten? Ik heb niet doorgevraagd. In de prijs was sauna en een handdoek inbegrepen. Ik zal wel een lastige klant zijn, maar ik wil geen sauna. Ik kom mijn plicht doen en daarna zo snel mogelijk weer weg.

Ook in de prijs begrepen: Vitaya, VijfTV of Jim. Ik had mijn iPod mee, maar de mensen van het centrum hadden zelf voor muziek gezorgd. Ik heb niets herkend.

De opdracht was 25 minuten fietsen aan een hartslag tussen de 145 en 155 per minuut. Dat is me niet gelukt, ik bleef hangen ergens net onder de 140.

Morgen schrijft het trainingsschema weer lopen voor, gewoon buiten. Zo hoort het. Waarom zou je in een fitness kruipen als je net zo goed door de polders kan joggen?

Sinterklaas blijkt Nike te heten.

DHL zou sportschoenen brengen. Twee paar, hadden de mensen van Nike gezegd, ik verwachtte dus twee schoendozen. Daarstraks stonden ze voor de deur met een kartonnen doos waar een televisietoestel inpast. Allemaal sporttekstiel. Ik bezit nu meer sporttruitjes dan gewone t-shirts. En ik heb niet genoeg kast en schuif en schap in huis om het allemaal op te bergen. 't Is een rommelig fotootje, ik weet het. Maar het werd een chaos toen ik alles uit de verpakking haalde.

Heerlijke training achter de rug. Twintig minuten, afwisselend joggen en stevig doorstappen. Echte atleten zullen daar mogelijk wat schamper over doen, maar het is een begin. En wat ik me veertien dagen geleden écht niet kon voorstellen blijkt waarheid te worden: ik vind lopen aangenaam.

Volgens het schema dat Paul me bezorgd heeft moet ik morgen naar de fitness om een half uur te fietsen op de hometrainer. Dat wringt met mijn agenda, morgenavond moet ik naar Gent om een aflevering van de Tekstbaronnen op te nemen. Zou het gepermitteerd zijn om de planning van de trainer naar mijn hand te zetten?

Ah, zo moet dat.

F, K, J, G, S en ik hebben gisteren voor het eerst gezamelijk getraind, samen met Paul Van Den Bosch, de beste trainer ten zuiden van de Kreeftskeerkring. Het was een eye-opener. Ik heb nu pas door hoe het moet: traag, heel traag lopen. Zorgen dat je nooit buiten adem geraakt.

Eigenlijk wist ik dat al, maar ik hield me er niet aan. Lopen wil zeggen rennen, dacht ik, en dus waren mijn trainingetjes een lijdensweg. Rooie kop, pijnlijke longen, afzien. Ik dacht dat het zo hoorde. Ik vreesde ook dat ik me compleet belachelijk zou maken als ik er geen stevig tempo in zou houden.

Maar Paul heeft ons gisteren ingepeperd dat het zo dus niét moet. Wie lijdt, loopt te snel. Je moet er - in deze fase van de marathonvoorbereiding - voor zorgen dat het plezant blijft. Traag joggen is prettig. Na twee minuten mag je wandelen, tot je gerecupereerd bent, en dan weer een stukje lopen. Wie zich forceert riskeert kwetsuren, en dan mag je New York vergeten.

We hebben nu allezes een hartslagmeter, de gegevens mailen we elke avond door naar Paul. Die kan zo perfect volgen wie hoelang gelopen heeft aan welke intensiteit. Big Brother, maar hij heeft het goed met ons voor. Nooit zal hij zeggen: luiaard, gij moet harder trainen gij. Nee, Paul zal ons afremmen. Beter een minuutje te weinig, dan een kwartier te lang lopen.

Afspraak voor de volgende groepstraining: 24 december. Dat is kerst, maar we zijn ondertussen allezes zo gemotiveerd dat we dat geen bezwaar vinden. Ik neem me voor om de volgende dagen de vijf andere kandidaat-marathonlopers voor te stellen.

Stop, Irenka! Stop, stooop!

Er zijn een paar lezers van mijn blog die van plan zijn om mee te doen, om over een half jaar ook de 20 km van Brussel te lopen en over een jaar een marathon. Goed zo. Maar let toch een beetje op met het volgen van mijn adviezen.

Twee dagen geleden bijvoorbeeld, schreef ik dat de Leuvense kinesist me kniepeesoefeningen heeft voorgeschreven. Meteen een comment van Irenka: "Bedankt voor de tip, dat ga ik ook doen". Niet doen, niet doen. Elk van de zes Canvas-marathonkandidaten krijgt oefeningetjes op maat. Wat goed is voor de een is slecht voor de ander.

En Irenka, ik heb die oefening nogal slordig omschreven. "Zestig keer door de knieën zakken" klopt wel, maar het is niet tot in hurkzit. Eigenlijk is het maar heel lichtjes je knieën buigen, tot je knie zich ongeveer boven je tenen bevindt. En niet meteen zestig keer na elkaar, maar drie reeksen van twintig. Mijn excuses dat ik dat hieronder niet zo uitvoerig had uitgelegd, nu ik weet van het bestaan van Irenkas zal ik voorzichtiger zijn.

Fietsen is een makkie.

Nog nooit zo snel van gedacht veranderd als nu. Een goed uur geleden zeurde ik nog over dat diëet waar ik aan moet beginnen. Ondertussen denk ik daar anders over. Ik heb namelijk mijn eerste twintig minuten gelopen.

Vastgesteld: fietsen is geen sport, fietsen is een makkie. Of beter: fietsen zoals ik de voorbije dagen gefietst heb is een makkie. Lopen niet. Nog vastgesteld: elke kilo die ik moet meesleuren is er één teveel. Het ging moeizaam. Eerst een paar minuten héél moeizaam tot mijn spieren wat op temperatuur kwamen, vervolgens gewoon moeizaam en tenslotte, nadat ik eventjes was gestopt omdat mijn iPod raar deed, weer héél moeizaam.

Maakten het lijden draaglijk:
-Ashes to ashes - David Bowie
-The Scarlet Tide - Elvis Costello
-Que nadie sepa mi sufrir - Los Lobos
-Heavy metal drummer - Wilco
-Sepp Dub - Alpendub (rare, Oostenrijkse jodelreggae. Zie foto. Te zot voor Radio 1, maar goed gerief om op te joggen.)

Twintig minuten. Als we veronderstellen dat ik in New York pakweg vijf uur nodig ga hebben voor die 42 kilometer, is dat vijftien keer langer... Wens me kracht. Spier- en wils-.

Even zeuren, en daarna lopen.

Kijk, ik ben er altijd vanuit gegaan dat een marathon lopen een kwestie is van je ene been voor het andere te zetten, en dat heel erg vaak. En trainen voor een marathon is, dacht ik, ook je ene been voor het andere zetten, ook heel vaak. Daar was ik toe bereid. Met graagte zelfs.

Vandaag is gebleken dat er veel meer bij komt kijken. Diëten bijvoorbeeld. Dat had ik eerlijk gezegd ook wel voelen aankomen, maar nu puntje bij paaltje komt lijkt het me vreselijk gedoe: ontbijten met de weegschaal naast je bordje om 100 gram bruin brood af te wegen en 40 gram confituur. Ilse Vaes, de diëtiste van de universiteit van Leuven, gunt me nog 1900 kilocalorieën. Ik zie daar veel erger tegenop dan tegen trainen in de regen.

En het sportkot had nog verrassingen in petto: ik moet oefeningen doen om mijn pezen te verstevigen. Simpele dingen hoor, maar wel saai. 60 keer door je knieën zakken bijvoorbeeld. Dagelijks. Je knieschijfpezen worden daar sterker van en zo vermijd je kwetsuren. Ik zal braaf doen wat die fantastische ploeg sportspecialisten in Leuven zeggen dat goed voor me is, neem ik me voor. Maar ik begin stilaan te beseffen dat de wilskracht niet zozeer nodig is voor dat lopen, maar voor alles wat er rond hangt.

En nu ga ik voor het eerst écht trainen. Daarstraks nog even gebeld met Paul Van Den Bosch (gefeliciteerd met de overwinning van
Sven Nys daarnet in Milaan, Paul) en ik mag voorzichtig lopen. Zelfs zonder steunzolen - die krijg ik volgende week donderdag. Voorzichtig, dat wil zeggen: aan een gezapig tempootje en niet meer dan 20 minuten. Die beginnen... nu!

Chocolade.

Annemie heeft de redactie van Wilde Geruchten vandaag getrakteerd op pralines. Ze had ze zelf van haar moeder gekregen, maar het waren er gewoon teveel. Ik vrees dat het mijn laatste cacaoshot is geweest want morgen moet ik naar het sportkot, voor een gesprek met de diëtiste. Het zou me verbazen dat die geen opmerkingen heeft over mijn chocolade-inname.

We hebben een week lang een voedingsboekje moeten bijhouden. Alles noteren wat je eet en drinkt. Veel te onregelmatig, zal de conclusie wel zijn. Teveel koffie en te weinig water, te weinig vis en waarom toch al die chocolade, Koen. Drie appels als ontbijt is niet goed en je mag je middagmaal niet uitstellen tot drie uur want dan ben je uitgehongerd en dan eet je teveel.

Kortom: ik bereid me voor op strenge voedingsregels vanaf morgen. En ik was blij met die laatste pralines. Dankjewel, Annemie.

Da's twee.

Ik begin er voorwaar plezier in te krijgen. Dat het niet regende vandaag heeft er zeker mee te maken. Twintig minuten fietsen vind ik belachelijk weinig, vandaag werd het een uur. Stevig doortrappen. Niet buiten adem proberen te geraken, want dat heeft de trainer zo opgedragen. En trainers worden gehoorzaamd.

Onderweg gehoord:
-Key to the highway - Little Walter
-How much are they - Jah Wobble
-Beg steal borrow - Bart Davenport
-Two can play - Bob Gordon
-Get back - The Beatles
-Senegal fast food - Amadou et Mariam

Het gaat lekker: om de andere dag een stukje fietsen en uiteraard dagelijks heen en weer naar het station. Looptraining kan je het niet noemen, maar we bewegen. Dat is ooit wel eens anders geweest...

Voorbijgefietst.

Een bekentenisje: gisteren, op mijn fietstocht door de regen, ben ik langs de fitness gereden. Even kijken wanneer ze open zijn en hoe je lid wordt enzo.

Paul, mijn trainer, vindt fietsen op een echte fiets niet zo'n goed idee. Het is beter dan niks, maar je kan je inspanningen er niet op controleren. Beter is een hometrainer in een fitnesscentrum.

Maar dat lijkt me echt niks voor mij. Drempel te hoog: ik zag marteltuigen staan, ik zag mensen die al jàren aan sport doen en waar ik voorlopig weinig gemeenschappelijk mee heb. Voorbijgefietst. Ik zal eens op eBay kijken of een hometrainer betaalbaar is.

Nat.

Ik heb even staan wachten aan het achterpoortje van de tuin. Er reed een auto door de straat en iemand liet zijn hond uit. Ik wil niet gezien worden. Waarom zijn sportpakjes zo kleurig en opvallend? Geel in mijn geval. Danku sponsor, maar grijs was ook goed geweest. Zéér onwennig aan mijn eerste echte training begonnen.

Twintig minuten fietsen is de opdracht, aan een rustig tempo, nooit buiten adem geraken. Het regent, maar vreemd genoeg deert dat niet. Mijn dynamo pakt niet als mijn banden nat zijn.

Nog kleine ergernisjes: het is nog niet eens Sinterklaas geweest en er bengelen al van die gruwelijke kerstmannen aan de gevels. Eén mevrouw knikt, ik denk dat ik in haar ogen een blik van verstandhouding lees, alsof ze weet waarmee ik bezig ben. Misschien leest ze deze weblog. Dag mevrouw.

Het gaat lekker, ik maak er drie kwartier van. Overtrainen, kan dat? In elk geval: ik merk dat ik er goesting in heb. Jammer dat het voorlopig tot fietsen beperkt moet blijven. Donderdag weer naar Leuven voor een gesprek met de diëtiste, de bewegingspsycholoog en de coördinator.

Is er iemand geïnteresseerd in de muziek die tijdens de training voorbijgeshuffled kwam?
-Perfect day - Chris Whitley
-Fooled around and fell in love - Golden Smog
-Punky reggae party - Bob Marley
-Helpless - Neil Young
-I feel love - Donna Summer
-Nothing really ends - Tom Barman bij de VPRO. Een heel vroege versie van het nummer dat op 24 december bovenaan hoort te eindigen in "100 op 1" van Radio 1.

Voor het eerst foert gezegd.

Gruwelijk weinig geslapen vanacht. Na de live-uitzending van De Grootste Belg pas om half drie in mijn bed geraakt. Om zeven uur weer op om op Radio 1 Wilde Geruchten te presenteren. Koppijn, concentratie onbestaande, reactiesnelheid nul. En ik kon niet direct naar huis en naar mijn bedje, want er moest ook nog vergaderd worden.

Ik zit niet goed in mijn vel, en uitgerekend vandaag wou ik dat fietstochtje maken. Foert, ik fiets niét vanavond. Ik ben vanochtend al naar het station gereden en vanavond weer terug. Twee keer een kwartier, dat moet volstaan. Of is fietsen pas trainen als je sportkleren aandoet? Ik denk het niet.

Stand van zaken, ruim een week na de selectie van de marathonkandidaten: iedereen is flink bezig, behalve ik. Aantal gelopen kilometers: nul. En toch blijft mijn voornemen die marathon te halen.