Ah, zo moet dat.

F, K, J, G, S en ik hebben gisteren voor het eerst gezamelijk getraind, samen met Paul Van Den Bosch, de beste trainer ten zuiden van de Kreeftskeerkring. Het was een eye-opener. Ik heb nu pas door hoe het moet: traag, heel traag lopen. Zorgen dat je nooit buiten adem geraakt.

Eigenlijk wist ik dat al, maar ik hield me er niet aan. Lopen wil zeggen rennen, dacht ik, en dus waren mijn trainingetjes een lijdensweg. Rooie kop, pijnlijke longen, afzien. Ik dacht dat het zo hoorde. Ik vreesde ook dat ik me compleet belachelijk zou maken als ik er geen stevig tempo in zou houden.

Maar Paul heeft ons gisteren ingepeperd dat het zo dus niét moet. Wie lijdt, loopt te snel. Je moet er - in deze fase van de marathonvoorbereiding - voor zorgen dat het plezant blijft. Traag joggen is prettig. Na twee minuten mag je wandelen, tot je gerecupereerd bent, en dan weer een stukje lopen. Wie zich forceert riskeert kwetsuren, en dan mag je New York vergeten.

We hebben nu allezes een hartslagmeter, de gegevens mailen we elke avond door naar Paul. Die kan zo perfect volgen wie hoelang gelopen heeft aan welke intensiteit. Big Brother, maar hij heeft het goed met ons voor. Nooit zal hij zeggen: luiaard, gij moet harder trainen gij. Nee, Paul zal ons afremmen. Beter een minuutje te weinig, dan een kwartier te lang lopen.

Afspraak voor de volgende groepstraining: 24 december. Dat is kerst, maar we zijn ondertussen allezes zo gemotiveerd dat we dat geen bezwaar vinden. Ik neem me voor om de volgende dagen de vijf andere kandidaat-marathonlopers voor te stellen.