Om eens een psycholoog te citeren:

Wow, dan heb je echt al een motivationele reuzensprong gezet: van extrinsieke naar intrinsieke motivatie, dat belooft voor de toekomst!

Dat zegt Filip Boen, de sportpsycholoog die ons begeleidt. Hij vroeg of het trainen lukt. Ik loop ondertussen voor mijn plezier, niet meer omdat het moet. In sportpsychologische kringen spreekt men in zo'n geval dus over intrinsieke motivatie.

Ik ben net thuis van weer eens twintig minuten lopen. Ik kon het voetbalveld niet gebruiken want de Shell Boys trainen ook op donderdag. Dan maar de Broekstraat op en af. Hard asfalt. Naar het schijnt mag je dat niet te vaak doen, lopen op harde ondergrond.

Gehoord onderweg:
-The magnificent seven - The Clash
-Vincent O'Brien - M. Ward
-Down in Hollywood - Ry Cooder
En het gebruikelijke nog veel meer.

Het is nog altijd afwisselend joggen en wandelen maar stilaan voel ik de goesting om door te lopen. Echt: de motivatie is enorm intrinsiek. Toch wat betreft dat lopen. Ik ben heel wat minder enthousiast over de kine-oefeningetjes die ik zou moeten doen. Eerlijk gezegd: het komt er nauwelijks van.

Ik bekende dat in mijn mailtje aan Filip, en dit is wat hij terugschreef: Die spierversterkende oefeningen zijn belangrijk voor de duurzaamheid van je carrosserie op lange termijn, je mag ze echt niet negeren. Zoek een vast tijdstip en een vaste plaats, eventueel met muziek of tv. Ze moeten snel een routine worden die je niet meer in vraag stelt.

Ok, laat dat mijn voornemen zijn voor 2006: alle dagen mijn achillespezen rekken en aan mijn knieën werken. En - ik geloof dat ik u dat tot nu toe schroomvallig verzwegen heb - bekkenbodemoefeningen. Dat zijn oefeningen die prille moeders ook moeten doen. Blijkbaar oefen je op die manier bepaalde buikspieren die tijdens het lopen je rug stabiliseren. Nooit gedacht dat ik nog postnataal zou turnen...