Soms helpt streng kijken

(Iemand*): Dat mevrouwtje op de Drosteverpakking, Koen, je weet wel, ze heeft een Drostedoosje vast waar ze zelf op staat met weer zo'n doosje en dat wordt dan oneindig keer herhaald. Dat heeft toch een naam? Hoe heet dat ook alweer, dat effect?
Ik heb eens streng gekeken, en dat volstond.

*Wenst anoniem te blijven.

De forel en de botersaus

Joods Actueel beschuldigt de programmamakers van Plat Préféré ervan dat ze het forelverhaal verzonnen hebben. Dat zou hen bevestigd zijn door een bron binnen de VRT.

Heel even heb ik overwogen om naar de overkant van het VRT-gebouw te lopen en aan mijn Canvascollega's gaan vragen wat er van aan is. Maar ik besluit eerst te googelen. Ik vind vrijwel onmiddellijk een bron die bevestigt dat Hitler inderdaad van forel in botersaus hield. Klik naar The Nizkor Project, dedicated to 12 million Holocaust victims who suffered and died at the hands of Adolf Hitler and his Nazi regime. Dat klinkt nogal betrouwbaar. Vreemd dat Joods Actueel daar heeft naastgekeken. Op die website vinden we een verwijzing naar een boek uit 1940 van Pauline Kohler: "The woman who lived in Hitler's house". Leest u even met me mee:

Soup is followed by fish, for Hitler is not a true vegetarian but merely a non-meat eater. He has a passion for trout, served with a special butter sauce. Saute potatoes usually accompany the fish. Then a great bowl of assorted nuts comes to the table and the Fuehrer simply stuffs himself with these.

Bon. Ik gerust, mijn Canvascollega's hebben niks verzonnen.

Helaas. Pauline Kohler bestaat niet. Allez, ze bestaat wel, maar ze is niet de auteur van dat boek. Ik googel verder: "The woman who lived in Hitler's house" zou verzonnen zijn, Britse propaganda waar Canvas, 68 jaar na publicatie, is ingetrapt.

Dit is vast nog niet het einde van het verhaal.

Het Laatste Uur 008 - De wals

Goede voornemens. Ik ga 's zondagssnachts niet meer bloggen over Het Laatste Uur. Het is te zottekes om ook in het schamele weekend met uw werk bezig te zijn. Ik u nochtans graag willen vertellen dat ik heel even van plan ben geweest om het programma volledig in anapest, dactylus of amfibrachys te presenteren, maar dat bleek als snel te hoog gegrepen.

Ik had u ook nog kunnen vertellen dat er zoveel bruikbare inzendingen waren deze week, dat ik nauwelijks, wat zeg ik, géén muziek zelf heb kunnen kiezen. Dus geen thema uit The Last Waltz. Jammer.



Dat filmpje van Frank Vander Linden die ons laat binnenkijken in zijn huis, meerbepaald in zijn werkkamer, meerbepaald in zijn platenkast had ik u graag laten zien. De plaat die Henk heeft geselecteerd voor deze wals-aflevering van Het Laatste Uur is er even in te horen.





Ik had er nog op willen wijzen dat Manic Depression van Jimi Hendrix een wals is.



En Winterlude, van Bob Dylan, dat is toch ook te mooi om te laten liggen.



En de jazzwals, we zijn de jazzwals vergeten. Bluesette staat in driekwartsmaat.



Maar het is zondag. Ook ten huize F. Ik ga televisie kijken en daarna een boek lezen.

De moerbeitoppen ruisten

Gisteren moest ik raprap en onmiddellijk en nu direct een paar versregels van Anton Van Wilderode hebben. In mijn job is het altijd van raprap en onmiddellijk en nu direct. Ik zou Van Wilderode's achterneefje bellen, want het loopt mis met het museum dat in zijn woonst wordt ingericht. Het leek me een goed idee om het gesprek in te leiden met enige regels Van Wilderode.

Google. Veel eerste regels, maar een volledig gedicht rolde er niet meteen uit. Stress. Deadline nadert. En toen offreerde Google me dit:

De moerbeitoppen ruisten
God ging voorbij
Neen, niet voorbij, hij toefde
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij

enzovoort enzoverder.

Ik trek dat uit de printer, lees dat voor op de radio, zeg dat het van Van Wilderode is, voer een prettig gesprek met achterneef en start plaatje. Klaar. Heerlijke job toch?

Luisteraars op hun achterste poten. Terecht. Ik blijk een gedicht van Nicolaas Beets aan Van Wilderode toegeschreven te hebben. En dat achterneefje gaf geen kik. Misschien was dat beleefdheid, misschien onwetendheid. Van Wilderode heeft die moerbeitoppen van Beets geleend en ze gebruikt als titel van zijn eerste bundel. Vandaar de verwarring.

Ik had nog dommer kunnen zijn. Ik had achterneef kunnen vragen hoe het komt dat hij Coupé heet, en niet Van Wilderode. Omdat Van Wilderode niet Van Wilderode heette maar Coupé.

Heidens

Ik heb een tijdje geleden op deze blog het zinnetje "Een katholieke opvoeding, je schudt dat niet zomaar van je af" geschreven. Dat is Linda Asselbergs niet ontgaan. Zij is van huis uit heidens en schrijft daarover een stuk in Weekend Knack. De erfzonde, de vasten, biechtvaders, retraites, het is nooit haar biotoop geweest. Met als enige nadeel dat ze geen geloof heeft om vanaf te vallen. Zo. Dat moet u weten voor u verder leest.

Ik beken, Linda. Ik heb psalm 42 op de radio gezongen. Met onvaste stem, maar het was een kot in de nacht. Wie dan nog luistert, is bereid veel te vergeven. Evenals een moede hinde naar het klare water smacht, schreeuwt mijn ziel om God te vinden die ik ademloos verwacht.

En ja, je hebt gelijk: ik heb al mijn communies gedaan. In een kostuumpje, met zo'n nepdas die met een elastiek rond mijn jongens-nekje spande, met lederen handschoenen en met een spiksplinternieuwe polshorloge.

Ik zie mezelf zitten in een koude kerk, met korte broek op een harde kerkstoel. De rieten zitting kerft rode ribbeltjes in mijn billen. De woorden die ik zing, zijn louter klank, jaren later pas zal de betekenis ervan doordringen. Tegen die tijd is het te laat, voor het geloof ben ik dan al reddeloos verloren. Maar wij, godsloochenaars, moeten toegeven, Linda, dat psalm 42 van een onaardse schoonheid is. Voor het vervolg van de tekst moet ik de Bijbel erop naslaan. Een afvallige kan de tweede strofe niet anders lezen dan met licht schuldgevoel: want allang zoek ik Zijn aangezicht niet meer, mijn ziel is vleugellam geslagen en ik sta niet langer juichend in Zijn voorhoven. Maar als kind dus wel.

Hoewel. Erg vroeg verschenen er barstjes in mijn geloof. Dat was God zijn eigen schuld, hij had maar moeten reageren op mijn gebeden. Ik had een liturgisch probleem. Ergens halverwege de eucharistie wordt het sanctus gezongen. Heilig, heilig, heilig de heer, de God der hemelse machten enzovoort. Elke week opnieuw voelde ik, zogauw de organist het machtige beginakkoord aanzette, een mateloos diepe geeuw opwellen. Een gaap waar ik me voor schaamde. Zo'n Geeuw met de G van God, waarvan de tranen je in de ogen springen. Ik wou dat niet, ik verzette me ertegen, ik smeekte God om bijstand. Laat het deze keer niet gebeuren, Vader. Ik hoorde de priester zijn aanloop nemen, ik kan me de woorden nog herinneren: daarom, met alle engelen, machten en krachten, - ik wil niet, ik wil niet - loven en aanbidden wij u - nee God, nee! en zingen u toe vol vreugde... G-e-e-u-w, terwijl naast me mama met luide stem het Heilig Heilig inzette. Week na week liet God mij in de steek. Hij mij eerst. Daarna ik Hem.

Peer

Een ontworteld stammetje naast een rulle plek in het gras. De landman veegt het zweet van zijn voorhoofd. Hij was zeker van zijn stuk geweest: dat perenboompje moest eruit. Plaats maken voor nieuwe aanplant: bessenstruiken.

Al zwoegend nam de zekerheid af. Hier wordt een leven beëindigd. Weerbarstig leven bovendien. Hij hakt hakt met zijn spa hakt hij een wortel probeert hij een wortel door te hakken. Waarom eigenlijk? Weinig peren, zeker. Maar de forsythsia forsythia levert nog minder peren en die mag blijven. En dat plan met die besjes waar dat boompje voor moeten wijken is slechts een vaag plan.

Daar zit nog een gat in de markt: een soort Gaia voor plantenrechten.

Het Laatste Uur 007 - Liegen & Bedriegen

Dit is het lijstje.

1. Lies - Alex Chilton

Ah, Alex Chilton. Hoge toppen, diepe dalen. Soms smijt hij er met zijn pet naar, hieronder is hij geniaal.



2. Norwegian wood - The Beatles

(San F. Yezerkiy) And when I awoke I was alone, allez ge kent dat wel. Plezant is anders. Maar eigenlijk gebeurt er niks in Norwegian Wood. Lennon slaapt in het bad. Hij bleef bewust vaag: zijn vrouw Cynthia mocht niks weten.

3. The long black Veil - Johnny Cash

(Rolly Smeets) Origineel van Lefty Frizzell, geschreven door zijn pianist. Dat is van die country die, hoe moet ik het zeggen, nogal country is. Ik ben blij dat Rolly voor Johnny Cash koos.



Iemand vraag me wat die namen tussen haakjes betekenen. Waarmee die iemand verraadt dat hij nog nooit naar het programma heeft geluisterd. Het zijn luisteraars die de platen aanbrengen. Tussen haakjes staat de naam van de aanbrenger. De platen zonder aanbrenger komen uit mijn eigen platenkast. Dit geheel terzijde.

4. Huilen is voor jou te laat - Corry & de Rekels

(Luc Dufourmont) Corry twijfelt: zal ik in de lens kijken of niet. De Rekels verdienen de gouden medaille desintresse. De struik is echt, hij beweegt een beetje, maar de golfjes op het water verraden dat de achtergrond een foto is. Rechtsboven zie je af en toe het plafond van de studio.



5. I can't believe what you say - Ike & Tina Turner

Wat een nummero. Nog nog nog.



6. Son of Orange County - Frank Zappa

(Marc Reugebrink) "People have got to know whether or not their President is a crook. Well, I'm not a crook. I've earned everything I've got." Richard Nixon, 17 november 1973.



7. Corruption country - Pete Morton

(Marc De Proft) Op Pete Morton's website staan nog een paar downloadbare liedjes.

8. Television lies - Reid Jamieson

Nestbevuiling!

9. Tennessee plates - John Hiatt

(Ilse Wouters) Uit "Slow Turning", de plaat die John Hiatt opnam met Sonny Landreth. Wonderlijke man, die Sonny. Hieronder legt hij uit hoe hij de snaren bespeelt àchter zijn bottleneck. Met mijn excuus voor deze gitaristenpraat.



10. Christine's tune - The Flying Burrito Brothers

(Louis Van Dievel) Velen hebben Gram Parsons gecoverd. Als Gillian Welch "Hickory Wind" zingt, krijg ik kippenvel.



11. Paper gown - Caroline Herring

(Reinhard Mertens) Ze was in Toogenblik, en ze speelde er Paper gown. Ik heb gezocht naar een krantensite met het waargebeurde verhaal, maar de samenvatting van Reinhard Mertens is nog het handigst. In het Nederlands bovendien.



12. The truth - O(+>

(Henk De Corte)

What if half the things ever said
Turned out 2 be a lie...
How will U know the Truth?
If U were given all the answers
And U stopped 2 wonder why
But how will U know the Truth?

13. IDNDUMMSV - Guido Belcanto

(Geert S. Simonis) Guido Belcanto is de mosterd gaan halen bij Loudon Wainwright III, bij wie het lied IDTYWLM heet. Kijk, Guido, zonder haar gaat dat ook.



14. Lie to me - Jonny Lang

(Piet Vandenheuvel) 16 jaar. Zes-tien!



Volgende week is het thema "De Wals". Ik meen me te herinneren dat de tune van Mannix in een driekwartsmaat stond. Zo oud ben ik. Stuur uw bijdrage naar hetlaatsteuur@radio1.be. Herbeluisteren kan op de HLU-webpagina of via de podcast. Slaap lekkers.

Friedl'

Het gefriedl'te zet ons, collega's, onder lichte druk om wereldkundig te maken welk boek we aan het lezen zijn. Dat zet ze dan in haar rechterbalk.

Het zit zo, Friedl'. De boekenkast is een zootje sinds er geschilderd werd. Ik heb mijn boekenbezit er ruwweg alfabetisch weer ingezwierd en maakte mezelf de belofte dat ik dra orde zou scheppen.

Dat orde scheppen blijft maar duren, omdat ik boek na boek bekijk en heel vaak begin te bladeren. Ik herlees een zin, een alinea, een pagina, een half boek...

Wat is er aldus de laatste dagen door mijn handen gegaan? De eeuw van de zotheid (Herman Pleij), Mijn muziek (Jan Donkers), Als kok in Frankrijk (Bart Van Loo), De trein van Pavlovsk en Oostvoorne (Toon Tellegen), The Dylan encyclopedia (Michael Gray), Praten als ambacht (Piet Piryns), Tot op het bot en Laten we eerlijk zijn (Frènk Van Der Linden), Naderingen (Bernard Dewulf), Reishandboek voor de DDR (Fred Oedekerk) en Reader's Digest veldgids voor de natuurliefhebber: vlinders en andere insecten van West- en Midden-Europa.

En voor de rest kranten, tijdschriften, etiketjes, bijsluiters, gebruiksaanwijzingen, CD-boekjes en veel te veel uitgeprinte mails.

Het Laatste Uur 006 - Film

Eigenlijk is Het Laatste Uur een radioprogramma, elke zondagnacht op 23u op Radio 1. Omdat het filmweek is op Radio 1 en omdat het Filmfestival is in Gent en omdat er plenty liedjes bestaan over films en acteurs, draaien we vandaag elf songs in het thema dinges, allez, ik zou het duizend keer zeggen.

1 Celluloid Heroes - Kinks
Ray Davis noemt zichzelf "the greatest ass in showbussiness". Ik ken er te weinig van om me daar een oordeel over te vormen.



2 Rattlesnakes - Lloyd Cole
(Pieter Jan De Smet) She looks like Eva Marie Saint in On the waterfront. Dan ziet die she er zo uit:



3 Brigitte Bardot - Tom Zé
(Lieven Verstraete) Ze is ondertussen verzuurd tot een soort rimpelig schildpadje, die Brigitte Bardot. Maar vroeger. Ah, vroeger...



4 Let's go to the pictures - Wreckless Eric
(Rick De Leeuw) Het zat Wreckless Eric altijd tegen. De dubbelelpee waarop ik Let's go to the pictures vond is bijvoorbeeld verkeerd geperst. Kant 1 en kant 3 op één plaat, kant 2 en kant 4 op de andere. En bij zijn debuut had zijn platenfirma het over Eric Wreckless inplaats van over Wreckless Eric.



5 Dieu est un fumeur de havane - Serge Gainsbourg & Cathérine Deneuve
(Barbara Rottiers) Uit de film Je vous aime. Ik ben niet zo'n Cathérine Deneuveman. Ik verdenk ze ervan dat ze met een BMW rijdt.



6 You can't always get what you want - The Rolling Stones
(Marc De Proft) Geen Charly Watts op drums. Producer Jimmy Miller heeft hem met handen en voeten proberen uit te leggen hoe de drums moesten klinken, maar Charly kreeg het niet voor mekaar. Doe het dan zelf, heeft hij gezegd. En dat heeft Jimmy Miller dan maar gedaan.



7 Kool Thing - Sonic Youth
(Henk De Corte) Gebruikt in Simple Men omdat Hal Hartley het a fucking good song vindt. Een naief dansje, noemde Henk de scene. En een naief dansje is het.



8 Supercalafajalisticespeealadojus - Alan Holmes & His New Tones
(Flip Feyten) In Mary Poppins spellen ze het woord lichtjes anders: supercalifragilisticexpialidocious. De film dateert uit 1964, en de componisten, de gebroeders Sherman, beweerden dat ze twee weken tijd nodig hadden om het woord te bedenken. De 78-toerenplaat van Alan Holmes is uit 1950. Andere melodie, maar componiste Gloria Parker had toch graag twaalf miljoen gehad van Disney voor het gebruik van "The Word".



9 Everyone's gone to the movies - Steely Dan
(Piet Vandenheuvel) Het gaat over Mr. LaPage, die jonge jongetjes uitnodigt om bij hem thuis 8mm-filmpjes te komen bekijken. Niet zo prettig als je zelf
Lapage heet.



10 Bela Lugosi's Dead - Bauhaus
(Dominique Wittevrongel) Ik ben nogal oneerbiedig omgesprongen met de intro van Bela Lugosi's Dead. Kan je eigenlijk nog van een intro spreken als het minuten duurt vooraleer de zanger zijn mond opentrekt?



11 I do I do I do - Abba
(Gerry Vergult) Voor Gerry was het Muriel's Wedding die hem deed beseffen dat Abba straffe kost is. Mijn ogen gingen open toen Elvis Costello en Keith Richards zegden dat ze fan waren. En Luc Cosemans.



Volgende week is het thema "Liegen en Bedriegen". Op hetlaatsteuur@radio1.be kan je je ei kwijt. Mensen die de podcast zoeken moeten op het woord podcast klikken en voor de webpagina is dat het woord webpagina. Slaapwel.

Peace Queer

Zeg niet dat je van niks wist: Peace Queer, de nieuwe CD van Todd Snider (rechts op de foto) is een paar dagen lang, helemaal gratis, te downloaden van zijn website.

Koetjesreep

Nostalgie. Dat werkt altijd, zei Henny Vrienten gisteren in De Laatste Show. In een liedje, bedoelde hij. Maar voor een column geldt het ook. Vandaag in Weekend Knack, met een antwoord van Linda Asselbergs erbij.

Hij stond op de hoek van de Everdijstraat en de Korte Gasthuisstraat en hij speelde viool. Hij zag er Koreaans uit. Of Laosiaans of Thais of iets van die strekking, ik ben niet goed in Aziaten, Linda. Ik liet een stuk van vijftig eurocent in zijn hoed vallen. Wat mij betreft was onze economische transactie daarmee afgerond: er was mij muziek geleverd, ik had daarvoor een halve euro betaald, klaar. Maar de Oosterling dacht er anders over. Hij hield op met spelen en glimlachte. Zijn hand ging in de zak van zijn jasje en hij reikte me iets aan.

Ik ben hem al een paar meter voorbij als ik zie wàt de Koreaan me in mijn handen heeft gestopt. Een restant uit een bijna vergeten verleden: een koetjesreep. Een klein cadeautje bovenop die Bach van daarnet. Ik wist niet eens dat koetjesreep nog gemaakt wordt. Ik kijk naar de blauwe wikkel en ik duik mijn kindertijd in. De koe is nog precies zo blauw als toen. Het raster, dat de tekening een beetje op Delftse tegeltjes doet lijken, is net zoals ik het me herinner. Maar het lettertype heeft een update gekregen, het lijkt me te modern. Geen idee hoe het er vroeger uitzag, maar niét zo. Denk ik toch, de herinnering zit ver. Ook nieuw: "met druivensuiker en calcium", vroeger was dat geen verkoopsargument.

Ik schuif de wikkel eraf, ik plooi het zilverpapier open. Een heel dun latje chocolade, verdeeld in vier vierkantjes. Andere chocoladerepen moesten in blokjes worden gebroken en onder de broertjes verdeeld, maar een koetjesreep mochten we he-le-maal alleen opeten, Linda. Per hoge uitzondering mochten we gulzig zijn. Jullie ook? Ik breek een kwartje af, sluit mijn ogen en stop het in mijn mond, klaar om te worden teruggekatapulteerd naar 1968.

Dat viel tegen, dat terugkatapulteren. Het bleef 2008. Ik heb nochtans heel hard mijn best gedaan, Linda. Ik probeerde mijn koetjesreep net zo lekker te vinden als toen. Maar yuk, wat is dat? Zoet, dat wel. Maar chocolade? Heel vaag in de verte misschien. Het spul smelt in de mond, maar op een foute manier. Een beetje margarineachtig maar dan dikker, met minuscule kristalletjes erin. Weeïg is het woord. Mijn kindertijd is duidelijk voorbij.

Er ligt driekwart koetjesreep in een rioolputje in de Everdijstraat.

Het Laatste Uur 005 - Tijd

Tick tock, tick tock,
Grandfathers clock goes tick tock
That clock's got rhythm with the beat it swings
Dig that clock! Swing it clock!
All night long a-ticking and a-tocking
Crazy clocks, swinging and a-rocking
in the wee small hours I fell in the sack
of the lullaby of the...

We begonnen met een verknipt stukje Jim Henson, de man achter de Muppets. Tick Tock Sick is pre-muppetshow.

1 The history of rock 'n' roll - Andy Partridge
(Sam De Graeve) Wij horen Sam beweren dat Andy Partridge veertig seconden nodig heeft om de geschiedenis van de rock'n'roll samen te vatten. Het blijken slechts twintig seconden te zijn.

2 Time - Pink Floyd
(Pieter Van Herck Heck) Het was te voorspellen dat iemand met Time van Pink Floyd zou afkomen. Maar dat het Pieter Van Herck Heck zou zijn, dat is een verrassing. Ooit zal het Laatste Uur het thema "geld" behandelen. En dan...



3 Time - Tom Waits
(Igor Daems) Mensen die niet uit de voeten kunnen met computers en microfoons mogen hier geen hoop uit putten: ik ga dat geen tweede keer doen, een mail voorlezen.



4 I know what I like (in your wardrobe) - Genesis
(Ilse Wouters) Niet meer naar geluisterd sinds 1977. Als ik heel, heel eerlijk ben moet ik toegeven dat Genesis veel minder erg is dan ik vreesde. Toen Peter Gabriel solo ging en Genesis een nieuwe zanger nodig had, heeft Nick Lowe auditie gedaan.

5 This october - Julie London
(Dominique Wittevrongel) Julie London zingt een eindweg. En toch is de hoes nog beter dan de plaat.

6 Out of time man - Mano Negra
(Henk De Corte) Schoon verhaal over de vader van dat lief die altijd te vroeg kwam. De vader, bedoel ik, niet het lief. En wat vond de moeder van dat lief daarvan, Henk?

7 Verloren dag - Noordkaap
(Tom Hermans) Tom heeft gelijk, het einde van liedjes wordt te makkelijk weggefaded door radiomakers. Maar waarom eindigen zoveel nummers ook op plaat met een fade out? Ik zou daar een actiecomité tegen willen beginnen. Wat is het bezwaar tegen een afrondend eindakkoord? De fade out is muzikantenluiheid.

8 Time has come today - The Chamber Brothers
(Luc Dufourmont) De negenminutenversie heb ik enkel op YouTube gevonden, Luc, niet in de VRT platenkast.



En een cover door de Ramones. Volle vier minuten, naar Ramonesiaanse normen is dat een eeuwigheid.



9 La Sveglietta - Domenico Modugno
Ik ken geen Italiaans, maar je hebt geen woordenboek nodig om te begrijpen dat dit lied over een wekker gaat. En de uitgang -ietta zal wel een verkleinwoordje zijn.

10 Fifteen minute intermission - Cab Calloway
(Eddy Bilkin) Het is kwart voor twaalf, we zijn drie kwartier bezig. Amerikaanse muzikanten hadden na vijfenveertig minuten spelen recht op een kwartier pauze, daar had de union voor gezorgd. Behalve Cab Calloway zelf horen we hier ook Dizzy Gillespie en ik denk ook Ben Webster, maar dat weet ik niet zeker. Een opname uit 1940.
En morgen bij ons staking. De radio beperkt de acties tot één minuut vertraging op een paar nieuwsbulletins. Kunnen de mannen van het spoor het ook niet op die manier aanpakken?

11 Pendulum - Mark Lanegan
(Reinhaerd Mertens) Bij zijn eerste zin dacht ik aii, maar de heer Mertens blijft aan de goeie kant van de grens met de tranerigheid. En ik ben blij dat op die wijze Mark Lanegan in het programma geraakt.

12 Domestik en leveransier - 't Hof van Commerce
(Geert S. Simonis) West-Vlamingen treiteren, van een Limburger is dat te verdragen. Misschien. Ik weet het niet. Eigenlijk. Voel me twijfelen.



13 Fat time - Miles Davis
(Luc Janssen) Miles Davis is geweldig. Maar Mike Stern zijn eighties-gitaarpartij vind ik maar niks.

Volgende week is het thema "Film". Liedjes over films of over acteurs. Stuur uw bijdrage naar hetlaatsteuur@radio1.be. De podcast van HLU schijnt een aanrader te zijn en er is ook een HLU-webpagina. Het is middernacht. Slaap lekker.

Retaw eveisolpxe teh

Er klopt iets niet met dat kruispunt van de Suikerrui en de kaaien. Pas toen ik de torens van de kathedraal wat beter bekeek, wist ik het zeker: dit is de stad Neprewtna.

Fortis

(Kind 1) Papa, als de bank failliet gaat, krijg ik dan ook twintigduizend euro?