Koetjesreep
Nostalgie. Dat werkt altijd, zei Henny Vrienten gisteren in De Laatste Show. In een liedje, bedoelde hij. Maar voor een column geldt het ook. Vandaag in Weekend Knack, met een antwoord van Linda Asselbergs erbij.
Hij stond op de hoek van de Everdijstraat en de Korte Gasthuisstraat en hij speelde viool. Hij zag er Koreaans uit. Of Laosiaans of Thais of iets van die strekking, ik ben niet goed in Aziaten, Linda. Ik liet een stuk van vijftig eurocent in zijn hoed vallen. Wat mij betreft was onze economische transactie daarmee afgerond: er was mij muziek geleverd, ik had daarvoor een halve euro betaald, klaar. Maar de Oosterling dacht er anders over. Hij hield op met spelen en glimlachte. Zijn hand ging in de zak van zijn jasje en hij reikte me iets aan.
Ik ben hem al een paar meter voorbij als ik zie wàt de Koreaan me in mijn handen heeft gestopt. Een restant uit een bijna vergeten verleden: een koetjesreep. Een klein cadeautje bovenop die Bach van daarnet. Ik wist niet eens dat koetjesreep nog gemaakt wordt. Ik kijk naar de blauwe wikkel en ik duik mijn kindertijd in. De koe is nog precies zo blauw als toen. Het raster, dat de tekening een beetje op Delftse tegeltjes doet lijken, is net zoals ik het me herinner. Maar het lettertype heeft een update gekregen, het lijkt me te modern. Geen idee hoe het er vroeger uitzag, maar niét zo. Denk ik toch, de herinnering zit ver. Ook nieuw: "met druivensuiker en calcium", vroeger was dat geen verkoopsargument.
Ik schuif de wikkel eraf, ik plooi het zilverpapier open. Een heel dun latje chocolade, verdeeld in vier vierkantjes. Andere chocoladerepen moesten in blokjes worden gebroken en onder de broertjes verdeeld, maar een koetjesreep mochten we he-le-maal alleen opeten, Linda. Per hoge uitzondering mochten we gulzig zijn. Jullie ook? Ik breek een kwartje af, sluit mijn ogen en stop het in mijn mond, klaar om te worden teruggekatapulteerd naar 1968.
Dat viel tegen, dat terugkatapulteren. Het bleef 2008. Ik heb nochtans heel hard mijn best gedaan, Linda. Ik probeerde mijn koetjesreep net zo lekker te vinden als toen. Maar yuk, wat is dat? Zoet, dat wel. Maar chocolade? Heel vaag in de verte misschien. Het spul smelt in de mond, maar op een foute manier. Een beetje margarineachtig maar dan dikker, met minuscule kristalletjes erin. Weeïg is het woord. Mijn kindertijd is duidelijk voorbij.
Er ligt driekwart koetjesreep in een rioolputje in de Everdijstraat.
Ik ben hem al een paar meter voorbij als ik zie wàt de Koreaan me in mijn handen heeft gestopt. Een restant uit een bijna vergeten verleden: een koetjesreep. Een klein cadeautje bovenop die Bach van daarnet. Ik wist niet eens dat koetjesreep nog gemaakt wordt. Ik kijk naar de blauwe wikkel en ik duik mijn kindertijd in. De koe is nog precies zo blauw als toen. Het raster, dat de tekening een beetje op Delftse tegeltjes doet lijken, is net zoals ik het me herinner. Maar het lettertype heeft een update gekregen, het lijkt me te modern. Geen idee hoe het er vroeger uitzag, maar niét zo. Denk ik toch, de herinnering zit ver. Ook nieuw: "met druivensuiker en calcium", vroeger was dat geen verkoopsargument.
Ik schuif de wikkel eraf, ik plooi het zilverpapier open. Een heel dun latje chocolade, verdeeld in vier vierkantjes. Andere chocoladerepen moesten in blokjes worden gebroken en onder de broertjes verdeeld, maar een koetjesreep mochten we he-le-maal alleen opeten, Linda. Per hoge uitzondering mochten we gulzig zijn. Jullie ook? Ik breek een kwartje af, sluit mijn ogen en stop het in mijn mond, klaar om te worden teruggekatapulteerd naar 1968.
Dat viel tegen, dat terugkatapulteren. Het bleef 2008. Ik heb nochtans heel hard mijn best gedaan, Linda. Ik probeerde mijn koetjesreep net zo lekker te vinden als toen. Maar yuk, wat is dat? Zoet, dat wel. Maar chocolade? Heel vaag in de verte misschien. Het spul smelt in de mond, maar op een foute manier. Een beetje margarineachtig maar dan dikker, met minuscule kristalletjes erin. Weeïg is het woord. Mijn kindertijd is duidelijk voorbij.
Er ligt driekwart koetjesreep in een rioolputje in de Everdijstraat.
Labels: column
posted by koen fillet at 10:49
19 Comments:
Misschien was het dichterlijke vrijheid, maar ik hoop dat je de restanten niet in dat rioolputje maar in een vuilbak hebt gegooid.
@anoniem. Nooit gedacht dat ik nog eens zou nadenken over welk van de twee nu poëtischer is: een vuilbak of een rioolputje. Rioolputje wint.
@anoniem. Enneuh, ik denk dat ik ze gewoon heb opgegeten, mijn koetjesreep. Maar de waarheid levert geen mooie laatste zin op.
De Ruud Hendrickx in mij protesteert! Zeg niet "vuilbak" maar "vuilnisbak"! En zeg niet "vijftig eurocent" maar "vijftig cent".
Maar om to the point te komen: geen mooier bewijs denkbaar dat het vroeger NIET "allemaal veel beter" was. De Koetjesreep was meer verpakking dan inhoud, een ecologische ramp! Ik kreeg het ook, op internaat, en ik weet zeker dat de nonnen er beschaamd om waren, dat ze het ons gaven.
Die nonnen hadden dan wel een gelofte van soberheid afgelegd, maar zò sober waren ze niet, dat weet ik wel zeker! Ik hoor het ze zo sissen: "Kinderen een Koetjesreep geven, allemaal de schuld van de econoom!"
Er stond ook op de verpakking: "fantasiechocolade". Dat stond er toen wij klein waren ook al op, dwz dat er dus geen gram cacaoboter in verwerkt zit. Ons moeder haalde dat ook altijd in huis, waarschijnlijk omdat het zo goedkoop was. Echte chocolade is nu eenmaal duurder. Alleen de naam is leuk eigenlijk.
Voor mij geen koetjesreep dus, nu niet en toen niet.
ouwerwetse gieregaard die de goeie ouwe pure tijd vergeten is?????
solidarnosc,?
foei koen maar wel met veel genot gelezen!!!!!!
De Ruud Hendrickx in mij zegt dat het Laotiaans moet zijn. Kijk eens op vrttaal.net, daar vind je heel veel informatie van Ruud!
Ik had dat ook! Een jaar geleden. Die koetjesreep smaakte helemaal anders.
Beetje raar hé? Ik heb dat ook. Als kind lustte ik absoluut geen pure chocolade, nu lust ik geen melkchocolade meer (gelukkig!)
Meer algemeen gebeurt dat met onze totale cultuurbeleving. Als ik nu bv een stukje "Kapitein Zeppos", "De Kat", of iets dergelijks zie, vind ik er ook geen zak meer aan, terwijl ik daar vroeger zot van was.
Ik was ook een fervente "electronische muziekliefhebber", terwijl ik dat nu nog hooguit amusant vind. Word ik blasé of oud of sta ik nu op een hoger cultureel peil?
Als de koetjesreepfanaat in mij het zich goed herinnert, heet zo'n reep een 'cacaofantasie', omdat het minder dan 30% cacao bevat. En tot zover mijn herinneringen nog teruggaan, waren die reep inderdaad gewéldig zoet.
De combinatie koe en bar, zeg nu zelf. Dat gaat niet. Toch niet als je groot bent.
Heer Fillet,
Hoe goed herinner ik mij de smaak van de koetjesreep! Ik denk dat ik enkele jaren geleden nog eens een koetjesreep tegen het lijf gelopen ben. Volgens mij smaakte die nog net zo heerlijk als vroeger.
Sweet momories.
Een groet.
De Drs.
Gelukkig is die reep niet de laatste strohalm voor nostalgie. Het zou was zijn.
Dit doet me denken aan de kleine doosjes rozijntjes die we vroeger aten op de speelplaats. De laatste rozijntjes plakten steeds tegen de bodem aan.
Gelukkig waren mijn vingers toen nog dun genoeg om voorzichtjes de laatste exemplaren van het plakkerige karton af te pitsen.
@ anoniem: razend interessante site, van Ruud! De nationale munteenheid van Laos blijkt de kip te zijn!
Jammer dat er niet bij staat wat de plaatselijke "cent" is. (Laat maar komen! Een bout? Een vleugeltje? Een ei?)
@ Punt,
Kipkap ?
@punt. Slecht nieuws. www.indevuilbak.be
Leestip: "Het einde van de standaardtaal" van Joop van der Horst. Hoogst verhelderend.
@ Peter: De Kat!!!
Wat is dat lang geleden.
Een glimlach op mijn gezicht en een emmer nostalgie over mijn hoofd nu.
Nooit gedacht dat nostalgie iets was dat in mij zat.
Voila, zo zie je maar.
Inderdaad onlangs ook nog eens geproefd; maar helemaal niet zo lekker meer als in mijn jeugd.
Anders is er op http://www.bean.nl/koetjesreep/ wel een actie: red de koetjesreep met bijhorend lied van de Nieuwe wereld met iemand van De Nieuwe Snaar?
Een reactie posten
<< Home