Appendix

Linda Asselbergs heeft in de Weekend Knack een stuk geschreven over de weg zoeken en die dan niet vinden, of slechts met heel veel moeite. Dat is een probleem dat ik herken: ik heb een alinea of drie, vier nodig om terecht te komen waar ik terecht wou komen.

Ik was tien en het voelde alsof er een slang in mijn buik zat. Accute appendicitis, onmiddellijk naar het ziekenhuis. Maak je geen zorgen, die appendix is een lichaamsdeel dat nergens voor dient, zei de dokter, we halen hem eruit. Mijn mama en mijn papa geloofden het, we lieten de dokter zijn werk doen. Tegenwoordig is zo'n blindedarmoperatie iets van niks, Linda, maar toen, diep in de jaren zeventig, moest je er veertien dagen voor in het ziekenhuis blijven.

Ik deelde een tweepersoonskamer met een oude man in een streepjespyjama, die verhalen vertelde over reusachtige karpers in de Turnhoutse Vaart en hoe je die eruit kan vissen. Hij vertelde over de mussen die hij ving en hoe je die moet schoonmaken en bakken. Reken vijf mussen per persoon, herinner ik me. Louis heette hij, maar ik mocht Popeye zeggen. Daar leek hij op als hij zijn tanden uitdeed. Toen hij uitverteld was over zijn karpers en zijn mussen gingen we tafelvoetballen in de televisiezaal. Ik mocht winnen. Weinigen kunnen beweren dat ze Popeye verslagen hebben, maar ik dus wel. En ondertussen zaten mijn klasgenootjes de zijrivieren van Maas en Schelde uit het hoofd te leren. Ik heb aan de dokter gevraagd of ik nog een weekje langer mocht blijven.

Ik dwaal af. Maar dat is niet erg, want ging jouw stuk niet precies daarover: afdwalen, worstelen met plattegrondjes en wegbeschrijvingen, ergens naartoe willen maar de weg niet vinden? Hoe groter de omweg die ik maak, hoe rechter ik op mijn doel afsteven. Hoe terzijder ik schrijf, hoe terzaker ik kom.

Mijn terzake, Linda, is de functie van de appendix. De encyclopedie geeft de dokter gelijk: "voor zover bekend heeft het wormvormig aanhangsel van de blinde darm geen functie in het menselijk lichaam". Ik wens dat te betwisten. Sinds mijn verblijf in het ziekenhuis ben ik twee dingen kwijt: die appendix én het noorden. Ik maak omwegen, ik kronkel door de stad, ik slaag er niet meer in recht op mijn doel af te stevenen. Ik denk dat er een verband is. Heb jij je appendix nog, Linda? Indien niet, lijkt het me bewezen: de appendix is de zetel der oriëntatie.