Televisie.

Vandaag geleefd met een cameraploeg in mijn kielzog. Dat begon al vanmorgen, in de radiostudio's. Canvas wil de zes marathonlopers ook in hun gewone doen portretteren. Ik denk dat daarmee wordt bedoeld: thuis, met partner en kinderen. Dat zien mijn partner en kinderen niet zo zitten dus lost de regisseur dat op met opnames van Koen op het werk. Mijn collega's komen dan wel in beeld, maar die hebben daar minder bezwaar tegen.

Pheidippides.

Een meevaller voor de regisseur: de marathon kwam vanochtend toevallig ter sprake in Wilde Geruchten. Iemand mailde dat de historische marathon korter was dan 42 kilometer. Marathon en Athene liggen maar dik 40 km uit elkaar, de Griekse boodschapper Pheidippides heeft dus bijlange geen 42 km gelopen.
En toch zullen wij dat in New York dat wél moeten doen. Daar zit het Britse koningshuis voor iets tussen. In 1908 waren er Olympische Spelen in Londen en de Queen wou dat de Marathon gelopen zou worden tussen Windsor Castle en Buckingham Palace. Vandaar.

Vervolgens richting thuis voor beeldjes van ikke die zich in looptenue zet. Waarbij de cameraman onze badkamer zo heeft gekadreerd dat niemand zal merken dat er slechts een peertje aan het plafond hangt. We moeten nog eens voor échte verlichting zorgen.
En dan de polder in. Interviewtjes en doen alsof ik train. Doen alsof, want eigenlijk was vandaag een rustdag. Ik had bij momenten meedelijden met Dieter, de cameraman. Een close beeld maken van lopende voeten lukt alleen als de cameraman meeloopt met zijn camera laag tegen de grond. Afzien. Niet ik, hij.

Mr. World 2001.

Tenslotte wilden ze nog beeld van het fitnesscentrum, maar ja... de Fit4Fun is dicht. Dagenlang al, "wegens omstandigheden" blijft maar duren. Enfin, er is nog een fitnesscentrum in de buurt: Pat's activity center. Heel andere sfeer dan F4F. F4F is voor madammen, denk ik, Pat's activity center is voor bodybuilders. Pat zelf heeft ook een betonnen lijf, hij was Mister World in 2001.
Op Pat's kassa plakt een Vlaamse Leeuw, die sticker die een tijd geleden in het VB-infoblad stak. Dus toen een vage bekende mijn toeriep dat ze de nieuwjaarsreceptie van Groen! erg leuk had gevonden, vreesde ik even een blauw oog. Maar er waren geen incidenten.

Er naast gevist.

Blijkbaar waren nogal wat lezers van deze weblog kandidaat om mee te doen aan het marathonproject van Canvas. Naast het net gevist, maar toch van plan om op zijn minst de 20 km van Brussel te halen, dan maar op eigen kracht.
En ik heb al surfend gemerkt dat er veel lopers zijn die doen wat ik doe: een blog bijhouden van hun lopersleven. Ik ben van plan om in mijn rechterzijbalk linkjes te leggen naar dat soort blogs. Wie daar bij wil staan, geve een seintje...

Kris en Wim.

training ma 30 jan

Na een looploos weekend weer aan de slag gegaan: daarnet 30' voluit gelopen, hiernaast zie je mijn hartslag. Het schema dat Paul Van Den Bosch voor deze week heeft uitgetekend ziet er zo uit: ma 30' doorlopen - di fitness - wo 30' wandeljog - do rust - vr 30' doorlopen - za 30' wandeljog - zo rust. Paul werd platgeïnterviewd dit weekend, naar aanleiding van het WK veldrijden. Hij vindt het geweldig dat Sven Nys altijd meer traint dan hij vraagt. Zou het daarom zijn dat ik er twee minuten heb bijgelapt, vandaag?

Kris P. me heeft in een comment gevraagd wat wandeljog precies is. Paul is erg op zijn hoede voor overbelasting. Als je ongeoefend begint aan de voorbereiding van een marathon is dàt het grote gevaar: je gewrichten en je pezen kunnen ontsteken als je teveel traint. Dus moet je afwisselend joggen en wandelen. Dat begint met 2 minuten lopen en 1 minuut wandelen, op de duur loop je 4 minuten en wandel je 1 minuut. Dat heet wandeljoggen, Kris. Pas nu - we zijn zeven weken bezig - komt het moment in zicht dat ik 4 keer per week 30' mag doorlopen.

En in een andere comment vraagt Wim of ik aan het begin van elke maand zou kunnen vertellen wat de doelstelling is voor het eind van die maand. Zo kan hij meetrainen.

Ik wil dat wel doen, maar ik vraag me af of het zinvol is. Paul past onze trainingsschema's - en dus ook de doelstellingen - aan aan de noden van elke individuele Canvasmarathonloper. Ik mag er niet veel over zeggen, maar neem het van me aan: er gebeuren ongelukjes, er zijn collega's die tegen de overbelasting aanzitten, er zijn dipjes. En telkens zorgt Paul voor nieuwe, haalbare doelen.

Maar goed, in grote lijnen ziet de toekomst er zo uit, Wim: tegen februari zou iedereen in staat moeten zijn om drie tot vier keer per week een half uur door te lopen. Ik citeer Paul: Denk nu niet dat jullie al met sport bezig zijn, hé mannen. Wat we nu doen is werken aan jullie gezondheid, aan jullie basisconditie. Wat jullie nu doen zou elke gezonde mens moeten kunnen.

Februari, dat is overmorgen. Je merkt het al: ik heb een weekje extra nodig. Dat komt omdat ik last heb gehad van mijn scheenbeen. Half maart gaan we voor het eerst een vol uur doorlopen, met de camera's erbij. Paul wil dan opmeten hoeveel afstand we afleggen in dat uur.

Voila. Dat is wat ik weet. Hoe Paul van plan is ons tussen maart en eind mei klaar te stomen voor de 20 km van Brussel, ik zou het begot niet weten. Maar ik hou jullie op de hoogte.

Stofalarm!

Je gaat beter niet joggen vandaag, meldt de Intergewestelijk Cel voor het Leefmilieu. In hun eigen woorden: "Mensen die bijzonder gevoelig zijn voor luchtvervuiling (jonge kinderen, ouderen, personen met COPD, personen met hart- en vaatziekten enz.), doen best geen ongewone lichamelijke inspanningen. Iedereen wordt overigens aangeraden tijdens een wintersmogepisode langdurige fysieke inspanningen (bijvoorbeeld joggen) zoveel mogelijk te vermijden."

"Wintersmogepisode" heb ik twee keer moeten lezen voor ik het ontcijferd had.

(Ere wie ere toekomt: Het was Lewie die me als eerste waarschuwde, in een comment op een vorige post. Je moet die comments af en toe eens openklikken, er staan geregeld interessante dingen in.)

En Fit4Fun is nog altijd even potdicht als gisteren. Ik kan dus niks sportiefs doen vandaag. Dat komt me niet slecht uit, ik heb een snotvalling. Niet ziek genoeg om ziek te zijn, maar toch lastig.

Reclame.

Google plaatst automatisch advertenties ter rechterbalk. Op een of andere manier kunnen ze die aanpassen aan de inhoud van de site. Gisteren stond er reclame voor winkels waar je hartslagmeters kan kopen, een paar dagen geleden probeerden ze jullie vermageringsproducten aan te smeren.

Die hartslagmeters vond ik ok. Druppeltjes waarvan je vermagert, daar zou ik niet intrappen. Maar u doet uw zin natuurlijk.

Vandaag iets raars. Reclame voor prostaatbehandeling.nl. Hoe komt dat hier terecht? Is dit een site waar vooral mannen van veertig+ naartoe klikken?

Wegens omstandigheden.

Fit4Fun, zo heet het fitnesscentrum waar ik een keer per week ga fietsen. Daarnet papiertje aan de deur: Gesloten wegens omstandigheden. Dat schopt mijn trainingsschema danig in de war, én de schema's van de ganse Kruibeekse bevolking.

Fitnessen is minder belastend voor de gewrichten, vandaar dat het af en toe opduikt in onze marathonvoorbereiding. Deze week zag het schema er zo uit: ma 25' lopen - di rust - wo 25' wandeljog - do 30' wandeljog - vr fitness - za 30' lopen - zo rust. Op het eerste gezicht zou ik vrijdag en zaterdag kunnen omwisselen, maar dan loop ik drie dagen na elkaar: wo, do, vr.

Dat is niet zonder gevaar. Ik hoorde vandaag nog van iemand die na tien minuten lopen plots een scherpe pijn voelde in haar enkel. Stressfractuur, luidt de diagnose, teveel gelopen met een ongeoefend lijf. Vier weken out. Kan ik me niet permitteren.

Ik zou Paul even kunnen bellen. Maar dit weekend is het WK veldrijden. Hij zit samen met Sven Nys in Zeddam, hij heeft besognes genoeg de volgende dagen. Ik laat hem dus gerust, ik ga lopen. Nu. Ik zal straks nog even komen vertellen hoe het afgelopen is, voor ik naar het verjaardagsfeestje van Janne vertrek. Tot straks.

-Update- Het is ondertussen straks geworden en alles is naar wens verlopen. 30 minuten zonder onderbreking gelopen, rond de 140 hartslagen, vierenhalve kilometer. Geen pijn. Toch geen scherpe pijn, je voelt altijd wel iets. Als ik dat in New York negen of tien keer doe, ben ik aan de aankomstlijn.

Leve Jan en Janne.

En nu snel douchen en naar Janne haar verjaardagstaart gaan kijken. Proeven zou zwaar tegen de dieetregels zijn want ik heb vandaag al gezondigd: Wilde Geruchten heeft een stagiair uitgewuifd, Jan, en dat gebeurt traditioneel met appeltaart en champagne.

Hard.

Een beetje een historisch moment: daarnet heb ik het batterijtje van die felbesproken sensor van gisteren moeten vervangen. Dat wil zeggen dat ik toch al wat kilometers in de benen heb.

Ik had geen zin in duisternis, dus ik liet het voetbalveld voor wat het was vanavond. Ik heb door de Rupelmondse straten gelopen, op harde stoepstenen en asfalt. Dat is inderdaad een heel ander gevoel, zowat iedereen met loopervaring waarschuwt ervoor. Veel vermoeiender, ik voel het vooral in mijn achillespezen en mijn kuiten.

Ik ben nog nooit in New York geweest, maar ik heb zo'n vermoeden dat de straten daar ook verhard zijn. Zou het niet slim zijn om af en toe op harde ondergrond te trainen? Kwestie van te wennen.

Muzikaal was het weer fijn zweten:
-Admiral Freebee - Popular as tunafish
-Hank Williams - My son calls another man daddy
-en het goddelijke Running wild van de hemelse Chordettes. Schone liedjes duren maar 1'40".

Jongens & Wetenschap

Kluns dat ik ben. Daarnet tijdens de training wou ik het lichtje van mijn hartslagmeter aanknippen, maar ik drukte per ongeluk op de stopknop. Meting naar de knoppen. Geen idee hoelang ik al aan het lopen was, ik heb dan maar voortgedaan op het gevoel. De trainer zal het met twee halve grafiekjes moeten stellen.

Behalve dat technische probleempje verliep alles naar wens. Ik mocht doorlopen van Paul en dat zal vanaf nu vaker gebeuren. Daarna kunnen we stillekesaan beginnen denken aan een tempoverhogingetje af en toe. Om geen dàgen en dàgen over die marathon te doen in NY mag de snelheid wat hoger liggen dan het slakkengangetje dat ik nu aanhou.

Sensor.

Ik heb mij tijdens het lopen afgevraagd hoe mijn Polar-hartslagmeter weet hoe snel ik ga. Er zit een sensor op mijn loopschoenen, maar die heb ik nooit moeten afstellen. Je zou je passen kunnen meten en de gemiddelde lengte daarvan ingeven. Dan moet die sensor enkel het aantal schokken tellen waarmee je voet neerkomt en vermenigvuldigen.

Maar zo gaat het niet, denk ik. Ik heb niks moeten instellen, het gaat vanzelf. Zou het GPS zijn? Nee, op de radio heb ik horen vertellen dat er in het GPS-systeem een opzettelijke fout zit. En als het op de radio is geweest, is het waar. GPS is Amerikaanse militaire technologie en ze willen vermijden dat een Bin Ladenachtige een raketaanval organiseert met GPS-sturing. Het systeem is niet nauwkeurig genoeg om een gebouw te traceren, laat staan een loper.

Volgens Paul registreert zo'n Polar de versnelling van je voet. Ik vroeg door, dat is beroepsmisvorming, mijn excuses. Hoé Paul? Hoé kan zo'n sensor versnellingen meten? Hij wist het niet. En toch een toptrainer.

Even technisch.

Tiens tiens, op een mac met safari-browser ziet mijn blog er ok uit. Maar op een pc met internet-explorer staat de rechterbalk helemaal onderaan. Is er een dokter in de zaal die weet hoe ik dat kan verhelpen?

-update- Het ziet er opgelost uit. Mijn Googlebalk was te breed. Dank aan alle doktoren.

Snerpend ijs.

Zoveelste wandeljog.

Je krijgt een druipneus als je door de kou loopt en ik heb vandaag gemerkt dat ik nog niet voldoende atletisch ben om zonder zakdoek te snuiten. Nog ervaringen van vanavond: het geluid van loopschoenen op ijs en sneeuw, dat is heerlijk. En het is verdomd jammer dat mijn fototoestel nog altijd stuk is, want de ondergaande zon zorgde voor spektakel in de polder. Een kapotte lens, het gaat ruim 150 euro kosten om die te laten herstellen, ik denk dat ik beter iets nieuws koop want zo'n weblog zonder fotoos is maar kalig. Totdaar de zintuiglijke aspecten van mijn maandagse training.

Ilse Vaes, diëtiste, heeft vandaag gepeild hoe het gewichtmatig met ons gaat. Ik ben na het lopen nog eens op de weegschaal gaan staan: 88 kg. Ik mail haar dat lichtjes ontgoocheld terug. Ongoocheld omdat het is al erg lang 88 kg is, soms 89. Ik heb het gevoel dat ik vast zit. Ik vertel haar ook dat het diëten vrijwel onmogelijk is in crisissituaties: te laat thuiskomen met de kinderen en dan snelsnel iets op tafel moeten toveren. Vroeger gingen we dan pizza's halen, of gooiden we diepvriespaella in een pan. We hebben daar nog geen goed alternatief voor gevonden.

Ilse mailt terug dat ze tevreden is met die 88 kg (ik kom van 90,5). Om vet te verbranden moet je héél erg lang lopen, troost ze. Eén kilo vet is 7000 kcal. Mijn Polar geeft aan dat ik vandaag 560 kcal heb verbruikt. Dat moet je dus twaalf keer doen voor ocharme één kilootje. Conclusie: van sport verlies je nauwelijks gewicht, het is je voeding die het verschil moet maken. En ze voegt er een snelsnelrecept voor huishoudelijke crisissituaties aan toe. Wellicht kan u daar ook uw voordeel mee doen:

Pastavierkantjes met doperwtjes (4 personen)

1 eetl. olijfolie
25 g bacon
1 ui fijngehakt
1 stengel witte selder fijngehakt
400 g diepvriesdoperwtjes
1 klein doosje tomatenpuree
1 liter kippebouillon (2 blokjes in 1 liter water)
250 g verse lasagnevellen (in kleine vierkantjes gesneden van 2 cm)
25 g rauwe ham (in reepjes gesneden)
Zout, peper

1. olie verhitten en ui, spek en selder 3 minuten roerbakken
2. doperwten, bouillon en tomatenpuree toevoegen en aan de kook brengen
3. de pastavierkantjes laten meekoken tot ze gaar zijn ( 3 min.)
4. rauwe reepjes ham erdoor roeren en serveren met versgeraspte parmezaan, met veel versgehakte peterselie.

Overschot invriezen en houden voor wanneer je heel snel wil eten.

Borsten en billen.

Gisteren groepstraining. Dertig minuten doorlopen, ieder volgens zijn eigen hartslag. Mijn tempo en dat van G. blijken nogal dicht bij elkaar te liggen, dus liepen we zij aan zij.

Het gesprek ging over opengeschuurde tepels en geïrriteerde bilspleten. Dat schijnen typische kwaaltjes te zijn van langeafstandslopers. Je shirtje schuurt 42 kilometer aan een stuk heen en weer over je borst, op de duur zijn je tepels weggeschuuurd. Naar het schijnt, we hebben het van horen zeggen. Wij zijn nog lang geen langeafstandslopers dus we hebben er voorlopig nog geen last van.

Waar G. wel last van had: rooie billen. Zijn benen wreven bij elke pas tegen elkaar en dat deed pijn.

Ronny.

Wat mij herinnerde aan een interview dat ik had met Ronny Mosuse, net voor hij in Bornem de Dodentocht zou lopen. Ze hadden hem gewaarschuwd: Ronny, je kan maar beter royaal talk in je bilspleet strooien want die zal het zwaar te verduren krijgen. G. en ik hebben geen negergat, wij zijn van het kaukasische type en ik stel me zo voor dat het wrijvingsvlak bij ons kleiner is. Maar toch, je kan niet voorzichtig genoeg zijn. Ik neem talk mee naar New York.

Mijn avondeten liep mee.

Het ging niet zo goed daarnet. Steken in mijn onderbuik, ik denk dat ik te kort na het eten aan de training ben begonnen. Maar je hoort me niet klagen, mijn benen sputteren niet meer tegen. Het plan is dat we zaterdag tijdens de groepstraining een half uur doorlopend joggen en dat gaat lukken.
Rond half maart zouden we het lopen een uur moeten kunnen volhouden, om daarna naar de 20 km van Brussel toe te werken. Da's op 28 mei. Volop het hooikoortsseizoen, ik hou mijn hart vast.

Ik ben in de gangen van de VRT Joris tegen het lijf gelopen. Joris is de regisseur van het Marathonproject. Ik vertelde hem dat ik wat twijfels heb gehad over mijn pijnlijke knie maar dat ik ondertussen gerustgesteld ben. Ik denk dat ik ontgoocheling zag in zijn ogen. Een overbelastingsletseltje in deze faze van de voorbereiding zou hem niet slecht uitkomen. Het zou voor dramatiek en spanning zorgen in het televisieprogramma. Een kapotte knie zou hij wel zien zitten. Denk ik toch, hij zei het niet, het is mijn interpretatie.

Krakende knie geen probleem.

Het leek me verstandig om die lastige knie toch maar even te melden aan mijn trainer. Paul consulteerde op zijn beurt Koen Peers, dat is het opperhoofd van het Sportmedisch Adviescentrum van de universiteit van Leuven.

Dokter Peers stelt me gerust. Een licht gezwollen knie kan geen kwaad zolang de zwelling niet toeneemt. Dat ze kraakt is ook niet erg, als het maar geen pijn doet. Ik kan mijn knie niet helemaal buigen, maar dat verontrust hem ook niet. Je knie niet meer kunnen strekken, dat is pas alarmerend.

Fijn. Dat wil zeggen dat ik mij vanavond weer zorgeloos kan verliezen in mijn nieuwe hobby: lopen!

Hallo, u spreekt met uw lichaam.

Knie.

Begrijpen wat dat lichaam je vertelt, dat is moeilijk. Paul drukt er keer op keer op dat we pijn onmiddellijk moeten melden, want kleine probleempjes worden groot en grote problemen zijn een bedreiging voor New York. Maar ja, wat is pijn?

Als je loopt met een lijf dat dat niet gewend is, is er altijd wel iets raars te voelen daar beneden. Vroeger lette ik daar niet op, een pijnlijk gewricht is niet erg als je de dag zittend doorbrengt. Nu is dat anders.

Ik heb een tijd geleden kasseien gelegd in de tuin en sindsdien voelt mijn knie wat gezwollen aan. Is dat meldenswaard? Ik heb er bij het lopen geen last van, dus voorlopig zeg ik niks. Ik ben bang dat Paul het zekere voor het onzekere neemt en weer zegt: ho, rust. Niet meer lopen, ga maar fitnessen. Dat wil ik niet.

Maar ja, er is wel duidelijk iets mis. Als ik door mijn benen moet zakken merk ik dat ik die linkerknie probeer te sparen, anders doet ze pijn. Zal ik nog een paar dagen afwachten hoe het evolueert? Zaterdag hebben we groepstraining, dat lijkt me het ideale moment om die knie ter sprake te brengen.

Genoeg geluiwammest.

Vrijdag voorzichtigjes weer wat gelopen, een kwartiertje. Het ging goed, ik voelde geen pijn meer aan dat zeurende scheenbeen van me. Meteen aan Paul gemaild, met het vriendelijke verzoek of ik zaterdag alsjeblieft wat langer mocht lopen. Had je me twee maanden geleden voorspeld dat ik een dag zonder lopen een flutdag zou gaan vinden, ik zou je vierkant uitgelachen hebben.

Zaterdag werd zo'n flutdag: Paul vond dat ik mijn lijf beter nog wat rust gunde. Fitnessen mocht wel, maar daar had ik geen tijd voor. We hadden een uitgesteld nieuwjaarsfeestje, met nog wat late nieuwjaarsbrieven enzo. (Ik heb nog één petekind te gaan. Iemand een fantastisch idee voor een avontuurlijk jongetje van 9?) Er moest gekookt worden en met meubels gesleept om plaats te maken voor twintig man. 's Avonds in de chocolademousse gevlogen, maar zonder erg, vanochtend stond de weegschaal nog altijd op 89.

Polderbrug.

Vandaag, zondag, geen flutdag: 25 minuten lopen. 't Is te zeggen: wandeljoggen. Dat is trainersjargon voor afwisselend 4 minuten lopen, 1 minuut wandelen. Ik luisterde iPodgewijs onderandere naar Songs put things van de mij volslagen onbekende Stephen Yerkey. Situeert zich ergens tussen Tom Waits en John Hiatt.

Zondag is een drukke dag in de Kruibeekse polder. Het krioelt er van de Antwerpenaren die de Schelde oversteken. Dat loopt in de weg, de paadjes zijn smal. En ik betrap mezelf erop dat ik te trots ben om, nét als er zo'n groepje wandelaars passeert, aan die minuut wandelen te beginnen. Ik loop dan nog even door en moet mezelf inhouden om niet een tandje bij te steken. Onnozel machogedrag, ik weet het.

Klachten.

Iemand trok me aan mijn mouw vanmiddag. Ze mist de mp3'tjes op deze blog. 't Is inderdaad weer een tijdje geleden dat ik nog gemeld heb welke muziek er speelde tijdens het lopen. Dat komt omdat ik met dat overbelastingsletstel zit. Ik loop een paar dagen niet meer, ik fitness.

Tegen mijn zin, en ik ben er ondertussen achter waarom ik er zo'n hekel aan heb. Mag ik even licht-filosofisch worden? Als je traint in de polders verplaats je je van punt a naar punt b. Iets in mij zegt dat dàt de diepere zin is van lopen: verplaatsing. De pedalen van een hometrainer rondtrappen gaat dus in tegen de orde der dingen, dat is loos fietsen.

Gisteren was het in fitnesscentrum fit-4-fun onmogelijk om naar mijn iPod te luisteren. Ze waren aan het - ik hoop dat ik het goed heb begrepen - spinnen. Dat is fietsen op een speciaal soort hometrainer. Bij spinnen hoort muziek en een animator van de luidruchtigste soort. Uiteraard voorzien van geluidsversterking, om boven het geboenkeboenke uit te geraken. Mijn iPod op 10 was nog niet voldoende. En zeer slecht voor de trommelvliezen bovendien heeft Pete Townshend me laatst nog verteld. Ik heb dus maar zonder mp3'tjes gezweet.

Van dam (l), Simek (r)

Jammer, want ik wou de podcast van Martin Simek beluisteren. Dat lukte niet, ik heb vanochtend op de trein de schade ingehaald. Simek is een Nederlandse radiomaker van Tsjechische komaf. Hij durft in zijn interviews ongegêneerd sentimenteel worden. Bij gelijk welke andere interviewer zou ik dat klef vinden, maar van Simek aanvaard ik het. Ik weet niet waarom. Misschien is het zijn merkwaardige cirkusdirecteuren-nederlands.

Zijn programma, Simek 's nachts, wordt zaterdagavond om middernacht uitgezonden. Zondagochtend dus eigenlijk. Naar mijn smaak is dat geen uur om naar de radio te luisteren, dus heb ik me geabonneerd op zijn podcast. Mag ik de aflevering aanraden met cullinair journalist Johannes van Dam?

Ilse wil weten hoeveel we wegen.

Ilse Vaes is de diëtiste die ons begeleidt. Ze heeft me begin december op een rantsoen van 1900 Kcal gezet. Het plan was dat ik na een maand twee kilo lichter zou zijn.

Op een halve kilo na is dat gelukt. 89 kg, daarjuist gewogen. Eigenlijk valt me dat tegen.

Ik was grootverbruiker van kaas en chocolade. Wekenlang ben ik daar afgebleven. Ik drink géén alcohol, ik doe magere melk in mijn koffie en ik loop in een boog om koekjes heen.

Al bij al een zware inspanning, ik denk niet dat ik dat mijn hele leven kan volhouden. Dus vind ik dat ik meer dan anderhalve kilo vermagerd zou moeten zijn. Niet dus.

Een verklaring zou kunnen zijn dat ik spierweefsel heb bijgekweekt. Spieren zijn zwaarder dan vet. Dus ben ik volume aan het verliezen zonder dat de weegschaal dat aangeeft. Tenminste: dat hoop ik.

Je zou het supermotivatie kunnen noemen.

Maar net zo goed ongehoorzaamheid. Ik ben gisterenavond toch gaan lopen, ondanks de dreigende overbelasting en ondanks het advies om rust te nemen. Paul vindt dat ik beter een weekje zou fitnessen, maar daar heb ik zooo'n hekel aan. De verleiding om toch te gaan lopen was zeer groot.

Te groot. Uit ervaring weet ik dat je verleidingen kan doen verdwijnen door eraan toe te geven. Dat draaide goed uit: ik liep en ik had nergens last van. 30 minuten afwisselend joggen en wandelen, vier delen jog, één deel wandelen.

Ik merkte bij mezelf een zekere competitiegeest waarvan ik dacht dat hij me volkomen vreemd was: ik probeerde twee keer rond het voetbalveld geraken op 4 minuten. Het lukte en dat vertaalde zich in een volkomen nieuwe vorm van geluk.

En hoe zit het nu met die overbelasting? Wel, pijn kan je het niet noemen, maar ik voel wel stijfheid aan de binnenkant van mijn scheenbeen. Volgens mij is dat een plek waar geen spieren zitten, dus ik vraag me af wat er stijf kan zijn.

In elk geval: vandaag schrijft het trainingsschema me rust voor en ik denk dat ik me morgen toch maar naar de fitness sleep. Dat worden dus twee looploze dagen.

Aan mijn been.

Pijntje.

Ik heb het dus aan mijn been. Een overbelastingsletsel. Gisteren tijdens het lopen voelde ik pijn aan de binnenkant van mijn scheenbeen. Niet echt hinderlijk, maar toch: pijn. Paul denkt dat het de eerste symptomen van overbelasting kunnen zijn. Ik moet eventjes stoppen met lopen.

Als ik dat niet doe hangt er me een beenvliesontsteking boven het hoofd. Dat wil je niet meemaken. Al googelend ben ik op allerlei griezelige verhalen gestuit. Ik ga braafjes doen wat de trainer me opdraagt: vanavond fitnessen, niet lopen. Al is de verleiding groot, want op dit moment voel ik niks meer. Zou ik?

Groepstraining.

Nog iets. Er staan interessante dingen in de comments op mijn post van gisteren. Neem even de moeite om daar naartoe te klikken. Je zal merken wat er gebeurt zogauw je over afgelegde kilometers en gemiddelde loopsnelheden rept.

Dan begint namelijke het vergelijken. En de competitie. En de frustratie. Het lijkt me verstandig mijn hartslagcurve van de groepstraining te publiceren. Kwestie van mijn wat onnauwkeurige beweringen over die 4,9km gisteren te nuanceren.

Een verzoeknummer van Charlie.

Vanochtend.

Comment van Charlie op mijn vorige post: Beste Koen, het is leuk om die randinformatie te lezen. Maar voor joggers zoals ik zou het interessant zijn om te lezen over jullie trainingen en voeding. Hoever lopen jullie nu al, hoe snel en wat doen jullie -behalve lopen- nog om jullie conditie op te krikken? Veel succes.

Wel Charlie, Paul Van den Bosch, onze trainer, denkt voorlopig nog niet in snelheid en afgelegde kilometers. Dat is voor later, na februari. Voorlopig is hij bezig met zes vadsige niet-sporters voetje voor voetje op te voeden tot gezonde, fitte mensen. Dat doe je niet door kilometers te malen.

Ik ben nu vier weken bezig. Mijn vijf collega's al twee weken langer omdat ik voor ik begon extra astma- en reumatests moest ondergaan. In het prille begin moesten we drie keer per week 20 minuten afwisselend joggen en wandelen. Twee minuten joggen, een minuut wandelen. Trààg joggen, heel traag. Dat is de fout die veel beginnende lopers maken: teveel en te snel. Dan protesteert je lijf, en dan hou je het niet vol.

Paul.

Pas na twee weken mocht ik één keer tien minuten langer wandeljoggen. En in de derde week, eindelijk, één keer doorlopen. Zo gaat het stillekes aan in de richting van het doel voor februari: drie keer per week een half uur doorlopend joggen. De snelheid en de afgelegde kilometers zijn nog nooit ter sprake gekomen. Of ja toch: als je niet meer kan praten onderweg loop je te snel. Voorlopig zegt Paul alleen maar: trager Koen!

Maar als je wil kijk ik even hoever ik vanochtend gelopen heb... (zoekt...) 2,6km op 20 minuten. En gisteren... (zoekt weer...) 4,9km op 30 minuten. Gisteren trainden we in groep, blijkbaar jaag je elkaar dan toch wat op.

Sheik dood.

J. heeft me daarnet dit mailtje gestuurd: Hallo Koen, gisteren vertrok mijn broer richting Dubai. Hij wil er donderdag de marathon lopen. Ik kreeg zopas een telefoontje van hem. Toen hij zijn startnummer ging afhalen, hoorde hij dat de marathon afgelast is. Alles en iedereen staat er klaar voor, mensen kwamen van over de hele wereld... Maar de koning is deze morgen gestorven en alles werd uitgesteld. Groetjes, J.

Die koning blijkt Maktoum Bin Rashid Al Maktoum te zijn. Sheik Mohammed voor de vrienden. Dood dus. Veertig dagen officiële rouw, een marathon is dan ongepast. Dat moet J. toch begrijpen?

Dit geheel terzijde.

Dinsdagavond laat opblijven: om tien voor twaalf is 49up te zien. Televisiemaker Michael Apted heeft begin jaren '60 veertien kinderen van zeven geportretteerd. Om de zeven jaar doet hij dat opnieuw. Ik heb jaren geleden 42up gezien, dat was indrukwekkend. Confronterend ook, want het zijn -min of meer- leeftijdsgenoten. Morgen, op Canvas.

Voornemens, Goede.

Vooruit, we zijn er écht aan begonnen. Achillespezentrekkerij op de onderste tree van de trap. Eerst op de tippen van je tenen, en daarna laten zakken tot je hielen onder de trede hangen. Zo ongeveer:

Drie maal twintig keer. Tot vijftien gaat dat vlot. Daarna gaat het moeizamer, vervolgens zéér moeizaam. Maar je voorkomt er peesontstekingen mee, laat ik me vertellen.
Eigenlijkfeitelijk moet ik begin januari een afspraak maken met Filip Staes, een soort superkinesist van het Sportkot. Professor Staes heeft die oefeningen bedacht en hij wil eens kijken of er al resultaat is. Ai. Ik heb de voorbije weken aan zijn oefeningen alleen maar gedàcht. Het zou me verbazen dat enkel denken voldoende is voor de conditie van mijn pezen. Ik voel me dus als een betrapt klein kind, ik durf geen afspraak maken. Ik stel dat telefoontje nog maar even uit.

Ook nog een trainingske afgewerkt vanochtend. Een half uur lang afwisselend 4min lopen, 1min wandelen. Shit. Ik wil foto's uploaden, maar het lukt niet. Er vloog een reiger voor me uit die ik met jullie

wou delen. Helaas, mijn fototoestel blijkt stuk. Foutcode E18. Is er iemand die weet wat dat wil zeggen bij een Canon A60? De foto zit er in, maar ik krijg ze er niet uit. Geen reiger dus, je zal het met mijn harslagcurve moeten stellen.