Borsten en billen.

Gisteren groepstraining. Dertig minuten doorlopen, ieder volgens zijn eigen hartslag. Mijn tempo en dat van G. blijken nogal dicht bij elkaar te liggen, dus liepen we zij aan zij.

Het gesprek ging over opengeschuurde tepels en geïrriteerde bilspleten. Dat schijnen typische kwaaltjes te zijn van langeafstandslopers. Je shirtje schuurt 42 kilometer aan een stuk heen en weer over je borst, op de duur zijn je tepels weggeschuuurd. Naar het schijnt, we hebben het van horen zeggen. Wij zijn nog lang geen langeafstandslopers dus we hebben er voorlopig nog geen last van.

Waar G. wel last van had: rooie billen. Zijn benen wreven bij elke pas tegen elkaar en dat deed pijn.

Ronny.

Wat mij herinnerde aan een interview dat ik had met Ronny Mosuse, net voor hij in Bornem de Dodentocht zou lopen. Ze hadden hem gewaarschuwd: Ronny, je kan maar beter royaal talk in je bilspleet strooien want die zal het zwaar te verduren krijgen. G. en ik hebben geen negergat, wij zijn van het kaukasische type en ik stel me zo voor dat het wrijvingsvlak bij ons kleiner is. Maar toch, je kan niet voorzichtig genoeg zijn. Ik neem talk mee naar New York.