Genoeg geluiwammest.

Vrijdag voorzichtigjes weer wat gelopen, een kwartiertje. Het ging goed, ik voelde geen pijn meer aan dat zeurende scheenbeen van me. Meteen aan Paul gemaild, met het vriendelijke verzoek of ik zaterdag alsjeblieft wat langer mocht lopen. Had je me twee maanden geleden voorspeld dat ik een dag zonder lopen een flutdag zou gaan vinden, ik zou je vierkant uitgelachen hebben.

Zaterdag werd zo'n flutdag: Paul vond dat ik mijn lijf beter nog wat rust gunde. Fitnessen mocht wel, maar daar had ik geen tijd voor. We hadden een uitgesteld nieuwjaarsfeestje, met nog wat late nieuwjaarsbrieven enzo. (Ik heb nog één petekind te gaan. Iemand een fantastisch idee voor een avontuurlijk jongetje van 9?) Er moest gekookt worden en met meubels gesleept om plaats te maken voor twintig man. 's Avonds in de chocolademousse gevlogen, maar zonder erg, vanochtend stond de weegschaal nog altijd op 89.

Polderbrug.

Vandaag, zondag, geen flutdag: 25 minuten lopen. 't Is te zeggen: wandeljoggen. Dat is trainersjargon voor afwisselend 4 minuten lopen, 1 minuut wandelen. Ik luisterde iPodgewijs onderandere naar Songs put things van de mij volslagen onbekende Stephen Yerkey. Situeert zich ergens tussen Tom Waits en John Hiatt.

Zondag is een drukke dag in de Kruibeekse polder. Het krioelt er van de Antwerpenaren die de Schelde oversteken. Dat loopt in de weg, de paadjes zijn smal. En ik betrap mezelf erop dat ik te trots ben om, nét als er zo'n groepje wandelaars passeert, aan die minuut wandelen te beginnen. Ik loop dan nog even door en moet mezelf inhouden om niet een tandje bij te steken. Onnozel machogedrag, ik weet het.