Piepende remmen, een gil, stilte...
Vanmorgen werd kind 1 aangereden op weg naar school, op weg naar zijn examen aardrijkskunde en geschiedenis. Drie weken geleden kegelde een chauffeur kind 2 van haar fiets. Twee keer geen erg. 't Is te zeggen, twee keer fiets kapot, maar de wonden bleven beperkt tot schaaf-.
Twee keer waren de daders vriendelijke mensen, die er zelf ook niet goed van waren. Ze reden niet snel, ze reden niet ongelooflijk gevaarlijk, gewoon een moment van onoplettendheid. Ik hou mijn vaderlijk hart vast.
Labels: fietsen, persoonlijk
posted by koen fillet at 21:46
7 Comments:
Zoiets kan erg snel gebeuren zo blijkt. Hopelijk blijft het vaak zonder erg, maar ik denk dat het toch tamelijk pakkend is als je zoiets overkomt.
Vorige nacht in St-Niklaas:
Dochter (25)fietst naar huis op voorrangsweg, ziet auto véél te snel naderen en beseft dat hij niet stopt (ja haar licht brandde)dus zij remt uit volle macht en valt.
AUTO RIJDT DOOR!
Even later stopt gelukkig iemand die haar ziet liggen en de 101 belt; dochter ontwaakt 's morgens in het ziekenhuis. Gelukkig is ook hier de schade beperkt tot schaafwonden en gezwollen lip en een lichte hersenschudding.
Ik mag er niet aan denken dat het ernstiger was geweest en minuten van levensbelang kunnen zijn...
Wie zijn toch die klootzakken die zomaar doorrijden en een slachtoffer laten liggen midden op straat?
En dan nog iets: niemand verwittigt ons (zij woont nog thuis), het ziekenhuis stuurt haar 's morgens naar huis, zij staat daar, nog half in shock, geen fiets, gsm plat...
Ik begrijp dat er op spoed plaatst moet worden gemaakt voor ernstiger gekwetsten, maar dat er geen telefoontje afkan...
Taak voor de nieuwe regering... Fietspaden en andere veilig-in-het-verkeer maatregelen.
Maar dat ze alsjeblieft niet gaan reageren als veel van mijn mede-erasmussers doen: "een fiets is gevaarlijk"... 't zijn de auto's die gevaarlijk zijn, ze zouden die een beetje meer moeten bannen.
die examens aardrijkskunde en geschiedenis zullen ook wel met knikkende knieën en een bonzend hart opgelost zijn...
Vandaar dat mijn mama mij (17j) élke morgen op het hart drukt voorzichtig te zijn met de fiets... (ben geschrokken)
Aan veilige fietspaden mag inderdaad gewerkt worden. Probeer ze bijvoorbeeld in Leuven maar niet te vinden. Zelfs op Bondgenotenboulevard moet je kiezen tussen ofwel laveren tussen voetgangers (mag dat eigenlijk wel?!) ofwel de daver op het lijf krijgen van bussen en auto's die langs je heen scheren, de ene keer nipter dan de andere. Helaas, geen fietspad te bekennen.
Gelukkig is het mij nog niet overkomen,een kindje aanrijden ik zou het niet overleven.Maar ook kinderen doen soms gevaarlijke stoten in een straat,en als je dan ook maar een ogenblik onoplettend bent,ik mag er niet aan denken zulle.
mij is het overkomen: ik heb een fietser aangereden, een jongen van 14! ik was er kapot van. hij had een gebroken been en fiets ook al stuk. maar ik heb er nachtmerries van gehad. uitgerekend ik, die aan het fietsbeleid werk in onze stad en mijn collega's aanpor om zoveel mogelijk te kyotoën.
de jongen reed aan de foute kant van de weg. voor alle duidelijkheid: waar het niet mag! heb me enorm schuldig gevoeld. want het is waar, het gebeurt in een flits!
Een reactie posten
<< Home