Zottenkot

Een zottenkot, dat is het, de redactie van Wilde Geruchten. Deze namiddag werd in de 3L57 uit volle borst gezongen. Het betrof liturgische muziek, opgedolven uit de diepste krochten onzes geheugens:

Dank U, voor deze nieuwe morgen,
dank U, voor deze nieuwe dag,
dank U, dat ik met al mijn zorgen bij U komen mag.
Dank U, dat mij geen kwaad kan deren,
dank U, dat U mijn ziel behoedt,
dank U, dat ik van U mag leren hoe ik leven moet.
Dank U, voor hen die mij omringen,
dank U, voor wat U toebehoort,
dank U, voor al die kleine dingen, ieder vriend’lijk woord.
Dank U, dat U mij steeds wil sterken,
dank U, dat U mijn zwakheid kent,
dank U, dat U mij steeds laat merken dat U bij mij bent.
Dank U, dat ik voor U wil leven,
dank U, dat U naast mij wilt gaan,
dank U, dat U mij wilt vergeven wat ik heb misdaan.
Dank U, o Heer, ik wil U danken,
dank U, dat ik U danken kan,
dank U, o Heer, ik wil U danken, dat ik danken kan.

Van de acht redactieleden zijn er zeven katholiek opgevoed. Enkel Henk kon niet meezingen. Hij vindt dat niet erg, leidde ik af uit zijn meewarige blik.

Morgen: O Hoofd vol Bloed en Wonden. Of nee, Evenals een Moede Hinde.