Mars

Mijn laatste column voor Weekend Knack voor de zomervakantie. Bijna alles wat hieronder staat is waar.

"De Schotten zijn gek", zei ik terwijl ik een wolkje in de koffie maakte. Het ochtendlijke gekibbel hield meteen op. Wat mijn bedoeling was. Afleiding is een efficiëntere opvoedingstechniek dan stemverheffing of karwats.
"Omdat Schotten een rokje dragen?", vroeg kind één.
"Omwille van die doedelzakken?", vroeg kind twee die de volgende dag jarig zou zijn.
"Boomslingeren? Loch Ness?", vroeg kind drie.
Drie paar ogen keken me aan. Plus de ogen van hun moeder, mijn vrouw, waarin ik kon lezen dat het niet in ons opvoedingsproject past om een volledig volk zonder reden gek te verklaren. Er werd van mij een verklaring verwacht.

"Gefrituurde Mars", zei ik.
Dat volstond niet.
"Eén van de lievelingsgerechten van de Schotten is gefrituurde Mars." Als je bij de radio werkt, worden je de gekste dingen medegedeeld, Linda. Je mag die vervolgens op kosten van de samenleving checken en dubbelchecken. Het bleek waar te zijn. Gefrituurde Mars is te koop in de betere fish and chipszaak in Glasgow en Edinburgh. Maar thuis kan het ook: koel een Mars een halve dag in de ijskast. Haal hem door een dun beslag en laat hem in een paar minuten goudbruin bakken in hete frituurolie. Opdienen met tomatenketchup en een bolletje vanille-ijs. Gefrituurde Mars wordt ook als hoofdschotel geserveerd. Met frietjes. De Schotten zijn gek.
"Morgen ben ik jarig, en dan mag ik kiezen wat we eten", zei mijn dochter. De ogen van haar moeder, mijn vrouw, schoten vuur.

De volgende dag stond ik dus Mars te frituren.

Ook de moeder van de jarige, mijn vrouw, bestelde er eentje. Met ketchup. Haar nieuwsgierigheid won het van haar afkeer. Ze vond het niet onlekker. Niemand vond het onlekker, ook ik niet. De eerste hap is zelfs verrukkelijk. Eerst bijt je door het zoute, gloeiendhete korstje dat licht krokant weerstand biedt. En daarna vult je mond zich met de machtig volle smaak van gesmolten chocolade en lauwe karamel. Smeuiig is het woord, je tong plakt aan je verhemelte. De ketchup zorgt voor een lichtzure toets. En voor de vitamientjes, zei de jarige. Maar vanaf hap twee wordt het zwoegen.

Niemand bestelde een tweede bordje. En daarna waren we allemaal samen een beetje mottig. Zonde van de mars, zonde van het beslag, zonde van het frietvet, zonde van de tijd, zonde van de chaos in de keuken. En zonde van de vierhonderdtwintig kilocalorieën. De Schotten zijn gek.

Mail

Daarnet gevonden tussen de elektrische post. "Een dringende oproep tot de politieke journalisten (en de politici) die ongetwijfeld geen gevolg zal krijgen". Mail van een burger die zich zorgen maakt over de regeringsonderhandelingen en de verslaggeving erover. Ik vat samen:

(...) zo lang er hierover geen definitief akkoord bestaat heeft het geen enkele zin om elke dag krantenpagina’s, radiominuten en televisiebeelden te verspillen aan nietszeggende verslagjes, aankondigingen van bezoekjes, reacties, commentaartjes en hypotheses. De vierde macht hoeft echt niet aan de onderhandelingstafel te zitten. (...)

We hebben de voorbije maanden een tsunami moeten ondergaan van – niet altijd even relevant - verkiezingsnieuws. Alles is nu gezegd, de standpunten zijn gekend en de kiezer heeft gesproken. Laat de partijen nu in alle rust hun belangrijk voorbereidend werk doen.

De vorige federale regeringsvorming heeft geleerd dat de pers meer kwaad dan goed doet. En er zal heus wel een persconferentie bijeengeroepen worden als er echt en definitief nieuws is. Alleen het resultaat telt.

Ik kan me niet voorstellen dat er in deze tijden geen ander belangrijk politiek nieuws te vinden is in de diverse geledingen van onze maatschappij. Ga eens op zoek naar positieve signalen en creatieve voorstellen uit de bedrijfswereld, de sociaal-culturele sector en het middenveld. Inspireer de onderhandelaars, in plaats van hen lastig te vallen met voortijdige en overbodige vragen.

Een oproep die inderdaad "geen gevolg zal krijgen". Maar wel interessant.

(Ik zal de naam van de auteur vermelden als die zich in het bovenstaande herkent en mij laat weten dat hij dat op prijs zou stellen.)

Togo

Goed dat de Weekend Knack bestaat. En goed dat ik daar tweewekelijks de achterkant van een halve pagina reclame mag grijs kleuren met lettertjes. Op die wijze gebeurt er ook nog eens iets op mijn weblog. Daar gaan we.

Nonkel Christophe is dood. Dat wordt mij gemeld uit het verre Togo. Christophe Fillet, schielijk overleden ten gevolge van een hartaanval. Het is een mailtje in het Frans en dan klinkt doodgaan mooi: "Malheureusement décédé le 21 juillet, suite à une crise cardiaque". Het bericht komt van een zekere Michel Davidas, advocat.

Ik zou moeten rouwen, maar dat lukt me niet. Ik wist niet dat ik een oom had in West-Afrika. Er overvalt me zelfs een zekere vrolijkheid. Want lees mee. "Mr. Christophe Fillet laisse derrière lui une importante sommes de 12,7 Million de dollars américains auprès de L' Union Togolaise de Banque". Heb je ook opgemerkt dat de advocaat dat heerlijke woord Million met een hoofdletter schrijft ? Dertien Miljoen, Linda.

Davidas weet meer van mijn familie dan ikzelf. nonkel Christophe was weduwnaar en woonde in Tagbligbo, een stad in Zuid-Togo. Hij was chef-ingénieur bij West African Cement, dat verklaart zijn fortuin. Zijn overlijden dateert al van 21 juli 2005. Vier jaar lang heeft Michel Davidas gezocht naar een erfgenaam. Een zoektocht die niets heeft opgeleverd. En wat zegt het Togolese erfenisrecht in zo'n geval? Je gelooft het niet, Linda, maar "en cas de non existence de la famille légitime d'un dernier, un membre répondant au même nom que le défunt devient son bénéficiaire".

De familienaam Fillet is der! tien! mil! joen! waard. De heer Michel Davidas - vanaf nu noem ik hem mijn vriend - wil de zaak graag voor me afhandelen, à rato van 50/50. Doe maar, mijn vriend. Dan hou ik nog ruim zes miljoen over. Ik ben niet schraperig.

Vandaag nog pak ik mijn koffers. Ik koop mezelf een tropenhelm en een muskietennet. Spoorslags naar Tagbligbo, vast een mooie stad. De Togolezen schijnen vriendelijke mensen te zijn. Hier vinden ze wel iemand anders om dat radioprogrammatje van me te presenteren en de Knack Weekend raakt ook zonder mij gevuld. Cordialement, mr. Davidas, attendez-moi, j'arrive! Tabé, Linda !

(Linda is Linda Asselbergs. Haar antwoord staat in de Weekend Knack.