45

Halte Halewijn. De tram duikt het duister van de tunnel in. De man naast me op de bank doet alsof ik er niet ben. Hij kijkt naar buiten. Maar er is geen buiten, we zijn ondergronds, de wereld is op zwart gegaan. Af en toe komt de noodverlichting voorbij, voor de rest heeft de man enkel zijn spiegelbeeld om naar te kijken. En ook dat lijkt hij te negeren - dan nog liever het volstrekte niets.

Het negeren is wederzijds. Ik doe alsof ik de druk van zijn linkerdij niet opmerk. Hij doet duidelijk zijn best om zijn elleboog zo dicht mogelijk bij zijn eigen lijf te drukken. En ik ontken de geur die uit zijn winterjas dampt. Hem valt niets kwalijk te nemen: het regent. Dat heeft zo zijn gevolgen voor de luchtkwaliteit in trams en bussen.

Halte Frederik Van Eeden. Ik ben jarig, maar dat kan je aan mijn gezicht niet zien. Geen blikken van verstandhouding. Geen glimlach, geen gemompeld proficiat. Uitdrukkingloos doordeweeks zwijgen.

Er moeten er nog zijn, ik ben niet de enige die op deze novemberdag is geboren. Wie? Ik hou me in. Ik onderdruk de zin om luidop te vragen of er nog iemand jarig is vandaag. We hadden samen koffie kunnen drinken. Telefoonnummers uitwisselen en afspreken dat we dat volgend jaar weer doen.

Een meisje manouvreert een kinderwagen de tram in, terwijl ik besef dat ik jonge moeders meisjes begin te vinden. Het kind kijkt wel. Ik knipoog. Er wordt geglimlacht achter een fopspeen. Het meisje heeft niets gemerkt.

Groenplaats.