Hond

Eerst in de Weekend Knack lezen wat Linda schrijft over dat verlorengelopen hondje in het Antwerpse stadspark. En daarna dit stukje dat ik erop laat volgen.

Ik zoude door mijn knieën moeten zinken en bittere tranen plengen van ellende. Ik zoude mezelve moeten geselen met neteltakken, of beter nog met bramen, die rode strepen trekken over mijn ontblote rug. Met luide stem zou ik de mensheid moeten toeroepen: ik ben slecht en ik ben zondig. Ik, hondenhater, beschimpt mij en verban mij uit uw midden.

Of wacht, ik zal het zelve doen. Ik zal mezelf in de ban slaan, want ik ben niet waardig in uw midden te verkeren: ik schenk mijne bezittingen weg en vertrek naar het noorden, alwaar ik me terug zal trekken in een schimmelige grot op een verlaten strook strand van de Atlantische oceaan. Waar het geruis der branding mijn gejammer zal overstemmen, zodat gij niet hoeft te horen, Linda, dat ik u om vergeving smeek. U, en allen die den hond beminnen.

De Hond, sommigen zouden Hem met een hoofdletter eren. Ik niet. Ik haat Hem, al ken ik Zijn vele verdiensten. Trouwste Vriend van de mens, hoor ik beweren. Redder der verdwaalde reizigers, Kompas der blinden en Helper der jagers, Betrouwbare Bewaker van have en goed, Speurder naar smokkelaars en gespuis, Onvermoeibare Trekker der sleden en bakkerskarren, Speelkameraad, Aanbrenger van kranten en pantoffels, Trooster der eenzamen, en - ten oosten van Omsk - Gewaardeerde Bron van eiwitten en koolhydraten.

Het zal wel zijn. Maar wat misprijs ik Hem, die Jankende Viervoeter. Hoelang moet ik die hoofdletter hier aanhouden? Schurftig, vuil en onrein beest. Verwaterde wolf, lafhartige slaaf der mensheid. Slappe opportunist, gatlikker, enige vriend van Hitler. Bijt vanvoren, schijt vanachteren. Drollenmachien. Bespringer van mijn scheenbeen. Mislukte kosmonaut. En stom bovendien: ziet hem kwijlen als het belletje klinkt, in de overtuiging dat er voedsel komt.

Ken je Diamond, Linda? Diamond, de hond van Isaac Newton? Op een dag in een vroeg achtiende-eeuwse winter liet Newton Diamond een ogenblik alleen in zijn werkkamer. Het beest stootte een kaars om en de notities van twintig jaar studeren en experimenteren gingen in vlammen op. “Oh, Diamond, Diamond, thou little knowest the mischief thou hast done!”, zei Newton terwijl hij de ravage overzag. En vervolgens sloeg hij het beest dood, mag ik hopen.

Na dertig jaar zijn de sporen nog zichtbaar, Linda. Hij was zwart en groot en van een onbestemd ras. Een litteken op mijn kuit en een litteken op mijn ziel. Ik haat hem.

Vergeef me.