Fetish

Linda Asselbergs ging naar de film over de SM-rechter en dat inspireerde haar tot een stukje. Waarin ze een oudleerling tegen het lijf loopt. Claire. Toen Moderne Talen Kunst, nu twintig kilo dikker en gothic. Runt een bondagecafé in Antwerpen, de Fetish. Ah, de Fetish! Dat ken ik. En ik was vertrokken voor mijn antwoordstukje. In de Weekend Knack zijn de witregels er tussenuit. Dat vind ik jammer.

Het regende toen ik de laatste keer van het Fetish Café naar de auto liep, Linda. De Kleine Pieter Potstraat uit, richting Steen. Hard, het regende hard en koud, naalden op mijn vel. Net geen hagelbollen. Zo hoort het als je van de Fetish komt, het regent altijd op dat soort donderdagavonden. Ik haastte me dus. Maar dat hielp niet, het water won het van mijn regenjas. Zeiknat plofte ik achter het stuur en draaide de autoradio aan.

Ze speelden Charlie Rich. I tried and I failed and I'm tired and I'm weary. Hij kijkt recht in mijn hart, die dode Amerikaanse cowboyzanger. Everything I done is wrong. Lord, I feel like goin' home. Als ik geen vént was, zouden er tranen in mijn ogen springen. Ik wilde naar huis, indeed, maar dat lied ging over mij, ik wachtte nog even en luisterde. Charlie Rich en zijn piano. "Niemand zingt beter dan ik, als ik lichtjes bezopen ben", heeft hij ooit gezegd. En vervolgens dronk hij zich een leverinfectie. Het is waar: Charlie Rich was beter dan Elvis. Maar hij was getrouwd, hij had vier kinderen, hij was grijs voor zijn dertigste en hij had vlezige wangen. Dan maak je weinig kans tegen de King. Rich stopte met zingen en investeerde in een hamburgerketen.

Ik bekeek mezelf in de achteruitkijkspiegel en staarde vervolgens naar de kasseien van de Scheldekaai. Ze lagen te blinken van het nat. Vlezige wangen, getrouwd, kinderen... Ik keek over de rivier naar de overkant. Daar zou ik moeten zijn. Ik ademde wolkjes uit, de raampjes wasemden aan. Ik prutste een gestolde druppel kaarsvet van mijn duimnagel. De ruitenwissers haalden het niet, regentranen trokken de wereld in streepjes. Ach, laat ik de motor maar starten.

De stad uit, een klein stukje E17 maar in mijn hoofd was het Route 66. De Kennedytunnel door, Linkeroever voorbij, uitrit 16. Langs het benzinestation. Ik fantaseerde er een motel bij. Kapotte neonletters: Silver Queen. Of zoiets. Nee, er huilden geen honden naar de volle maan. Ook dat moet mijn verbeelding geweest zijn.

In het Fetish Café ben ik nooit geweest, Linda, zulke dingen doe ik niet. En ze draaien nooit Charlie Rich op de Radio, zulke dingen doen ze niet. Maar het regende wel. Hard, als naalden op mijn vel. En ik wilde echt naar huis.