Tomatensoep

Een stukje uit de Weekend Knack. Links en rechts verschilt er een woord en een leesteken. Ik kan geen stuk herlezen zonder iets te veranderen. Wie wil weten wat Linda Asselbergs eraan vastborduurt, moet de papieren versie raadplegen.

Het gebeurde achter mij. Ik zag haar niet, maar ik hoorde haar wel. Ingestapt in Vilvoorde en twee banken achter mij gaan zitten. Licht Antwerps accent, iets meer lettergrepen per seconde dan gemiddeld. Mooie, heldere stem. Maar luid, Linda, luid... Naar ik vermoed maandelijks een hoge gsm-rekening en absoluut geen gêne.

Dat ze hem niet vertrouwt, hoor ik haar zeggen. Een volledige wagon spitst de oren. We vernemen dat de onbetrouwbare Hugo heet. Iemand van haar werk, begrijp ik uit het telefoongesprek. Een tussenbaasje met ambities. Hugo gaat lelijke dingen vertellen hogerop, ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Weet je nog dat Kristel vorig jaar drie weken thuis heeft gezeten? Dat was allemaal de schuld van Hugo, zegt ze.

Ik veins dat ik verdiept ben in mijn boek. Tegenover mij zit een meneer die doet alsof hij de sudoku oplost in de Gazet van Antwerpen. Ik hoop dat hij niet Hugo heet. Hij heeft er de leeftijd voor.

Ze wil vanavond de stad in, zegt ze. Het hoofdstuk Hugo is blijkbaar afgehandeld. Filmpje of zo. Slumdog Millionaire. Of Loft, ze raakt er niet uit. Haar gesprekspartner ook niet. Die zegt weinig. Ik bedoel: ik hoor geen stilten waarin die gesprekspartner iets zou kwijt kunnen. Recept voor tomatensoep. Naadloze overgang van de cinema naar de keuken, het is me ontgaan hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen. Ze doet er mais bij en cayennepeper. Dat heeft ze van haar tante geleerd. Nee, die andere tante, zegt ze. Tante Leen is dood.

De sudoku schiet niet op.

Ik zou willen omkijken, ik wil weten hoe het tomatensoepmeisje eruitziet. Ik heb al eens geprobeerd of de spiegelende treinraampjes me kunnen helpen, maar helaas. Een gekruist been, een knie en een stuk roestrode jas, meer zie ik niet. Ik zou moeten opstaan en over de rugleuning loeren. De sudokumeneer is vast even nieuwsgierig als ik. Maar ik hou mij in.

Mechelen. Ze stapt af. Ik ook. Ze ziet er exotisch uit. Zwart haar, grote oorringen. Spanje, gok ik. We lopen bijna schouder aan schouder perron zes af, richting trappen. Even kruisen onze blikken. "Slumdog Millionaire", zeg ik. Ze kijkt verbaasd. "Ga naar Slumdog Millionaire", zeg ik nog eens. "Mooie film."

Ze glimlacht en loopt door. Ze had een zweem van snor, maar dat is niet erg. Dat is niet erg.