Willy in Brussel
posted by koen fillet at 10:26
dinsdag, februari 19, 2008
Over mij
- Naam: koen fillet
- Locatie: Rupelmonde, Belgie
Deze winkel is ooit begonnen als loopblog. De 42km waarvan sprake heb ik niet gehaald, maar de droom is niet opgeborgen. -- Ik maak deze weblog in mijn vrije tijd, de VRT en Radio 1 hebben er niks mee te maken. -- Leest u vrolijk verder. Er is meer dat ik u niet vertel dan wel.
Pas Gepost
- Fidel
- Leestafel
- Paul Cole is dood
- Leni
- Amy bloot
- Technofobie
- Fuck, fuck, fuckerdefuck
- Genesis
- De buurman van de koning
- Vacation in Heaven
Archief
- november 2005
- december 2005
- januari 2006
- februari 2006
- maart 2006
- april 2006
- mei 2006
- juni 2006
- juli 2006
- augustus 2006
- september 2006
- oktober 2006
- november 2006
- december 2006
- januari 2007
- februari 2007
- maart 2007
- april 2007
- mei 2007
- juni 2007
- juli 2007
- augustus 2007
- september 2007
- oktober 2007
- november 2007
- december 2007
- januari 2008
- februari 2008
- maart 2008
- april 2008
- mei 2008
- juni 2008
- juli 2008
- augustus 2008
- september 2008
- oktober 2008
- november 2008
- december 2008
- januari 2009
- februari 2009
- maart 2009
- april 2009
- mei 2009
- juni 2009
- juli 2009
- november 2009
- december 2009
- januari 2010
- maart 2010
- februari 2016
4 Comments:
Ik heb Willy vorig jaar aan het werk gezien. Hij speelde uitsluitend covers. Verzoekjes voor eigen nummers werden afgewimpeld met "I'm an artist. I play what I want!"
Toch was het een uitstekend concert. Want wat hij bracht was topklasse. Zeer bluesy.
Inclusief een gastoptreden van een Indiaan - blijkbaar oude bekende van hem - die hij uit de zaal plukte om een stukje mondharmonica mee te komen blazen.
Om nog es terug te komen op een van je vorige blogposts: http://music.guardian.co.uk/news/story/0,,2258116,00.html
Zou het kunnen, Heleen, dat jij "Expecting Rain" in je RSS reader hebt staan?
Ach, als je dit maar niet mist, Koen:
Steven De Bruyn & Eugene Chadbourne - 29 februari in Toogenblik in Haren (Brussel)
Steven De Bruyn voorstellen is net als een open deur instampen. U vertellen dat hij een puik mondharmonicaspeler is, is een understatement van de orde van “Joah, Lolo Ferrari had nogal grote borsten”. Maar als u hem tòch niet moest kennen – wat hoogst onwaarschijnlijk is, hij is in muziekliefhebberskringen (waartoe ik u hoop te mogen rekenen) even bekend als Bernadette Soubirous in katholieke contreien – dan kan ik u misschien wakker schudden door het over zijn grot The Rhythm Junks te hebben. “Move on the bus” zegt u hoogstwaarschijnlijk wel wat, tenzij u de laatste 150 jaar te Lourdes in de bergen vertoefde.
Ik wil het niet hebben over zijn samenwerking met Roland. En ik zwijg ook over BJ Scott, Wigbert, Ludo Mariman, Louisiana Red, Big Joe Louis en Bob Pierce want anders heb ik geen tijd meer over voor Eugene Chadbourne. Maar ik kan uiteraard niet ongestraft voorbijgaan aan El Fish, een mijlpaal in de Belgische muziek. “Blue Coffee”, een plak uit 1996, oogstte – bizar genoeg tot verbazing van de groep zelf – nogal wat aandacht en waardering. “Working as a copydog / Working at the Xerox machine / From 7 to 5, what a life / Working at the Xerox machine” is een refreintje dat menigeen onder ons beter kennen dan de lyrics van Klein Klein Kleutertje.
U herinnert zich zonder twijfel ook de cd Rewinder. Misschien ook Hooked, Wisteria en Waterbottle (die laatste samen met Roland), maar nu gooi ik alles op een hoopje. Stevens ZAMU Award in 2004 (“Beste muzikant”) moet ik ook nog vermelden, maar is dat eigenlijk niet overbodig? Steven brengt met zijn mondharmonica immers meer ritme in een nummer dan menig drummer.
Eugene Chadbourne dan. Steven De Bruyn is zeer trots dat hij zijn samenwerking met hem mag voorstellen. Hij zag hem ooit in Frankrijk aan het werk en was sterk onder de indruk. Chadbourne is een eigenzinnige artiest die onder andere muziek voor horrorfilms uitbracht maar ook hele platen die gewijd waren aan J.S. Bach en Jimi Hendrix. ’s Mans concerten zijn berucht als onvoorspelbaar en qua stijl ondefinieerbaar. Met zijn banjo produceert hij zowel country, rockabilly als improvisaties. Vies van commercieel succes (en da’s de reden waarom u hem misschien niet kent) doet hij zijn eigen ding.
Steven De Bruyn is wild van hem en van zijn andere ego Doc Chad, auteur van het boek "I hate the man who runs this bar / a survival guide for real musicians”. Chadbourne komt naar België voor een tour met Aki Takase maar maakt tussendoor tijd voor mijn held Stevo Harpo. Daaruit mag een mix van country & western, blues en hedendaagse muziek voortvloeien. Om over de fenomenale, linkse humor nog te zwijgen. Chadbourne is immers de uitvinder van de elektrische hark (nee, niet harp, dat was Wollenweider), een “instrument” dat bestaat uit een ordinaire tuinhark met daaraan een pickup van een elektrische gitaar bevestigd.
Een concert op een schrikkeldag, u hebt nu al spijt dat het voorbij zal zijn!
Een reactie posten
<< Home