Suikerwerk en pralines twee

Door een speling van het lot bevond ik me vanochtend op een middelbare school. Ik mijd zo’n plekken wegens onverwerkt verleden. Maar er moest iemand worden ingeschreven en ze kon zelf niet gaan. Ik stond in haar plaats aan te schuiven. Het ging, al bij al.

Om tien uur ging de bel. Op slag werden wij – ik was niet alleen, er stond ruim tweehonderd man zijn beurt af te wachten – op slag werden wij indringers. De hall werd ingenomen door puistenkoppen en pubermeisjes en het aanzwellend geruis van duizend stemmen. De jongens duwend en trekkend aan elkaar, eentje springt over een vuilbak. De meisjes ernstiger. En sommigen bloedmooi. Gelukkig is het winter en zijn de rokken lang en de truitjes zedig.

Een jongen spreekt me aan. Hij wil weten wat wij hier doen. Hij heeft blokjes. Ze hebben allemaal blokjes, hoe is mijn generatie aan een ordentelijk gebit geraakt? Ik zeg dat wij ons komen inschrijven voor het volwassenenonderwijs. Hij kijkt even, aarzelt, en zegt wat ik denk: dan hoéf je eindelijk niet meer naar school, en dan kom je toch. Uit vrije wil begot.

Hij heeft een lief. Nu nog baard.