Kreupel
Het is dinsdagavond, als alles volgens de klassieke patronen verloopt is het morgen dus woensdag. Knackdag. Onderstaande tektst, veertien dagen geleden geschreven, zal morgen op de voorlaatste pagina van Weekend Knack staan.
Je zal mij niet horen beweren dat ik kreupel ben, Linda, maar ik ben het wel. Sinds 28 mei, de dag na de 20 km van Brussel. Ontstoken achillespezen. Dat voelt alsof er bij elke stap iets wordt geforceerd onderaan mijn kuiten. Een of andere spier lijkt te kort. Als ik even heb stilgezeten kom ik wankelend overeind en zet ik grimmassend mijn eerste passen. Voor familieleden en collega’s probeer ik mijn lijden te verbergen, maar ik vrees dat ze me doorzien. Ik voel bovendien een verontrustende boebel boven mijn hiel. Vroeg of laat knapt daar iets.
Wat doet de ware loper dan? De ware loper gaat naar de dokter. Die schrijft een zalfje voor en ijscompressen en een ontstekingsremmer en een paar sessies bij de kinesist. Na een paar weken is het probleempje vergeten en kan de ware loper weer lopen.
Ik niet, ik ben niet zo dokterachtig. Liever nog de pijn verbijten dan in een wachtkamer gaan zitten. Ik sus mezelf met de gedachte dat het morgen wel beter zal gaan, of volgende week. Of de week daarna. En voor je het beseft zijn er vijf maanden voorbij. Vijf maanden geen meter meer gelopen, ik hijg ondertussen opnieuw als een gewone sterveling als ik de trap op moet.
Ik heb heimwee, Linda. Heimwee naar de eenzaamheid van de loper, de monotonie van het duizend-en-zoveel keer neerkomen van mijn voeten, vakantie in mijn hoofd, ontsnappen aan het echte leven, de interieure monologen met mezelf. Vaaglijk herinner ik me de lotsverbondenheid met andere lopers, de stille concurrentie ook, de zoute druppels die prikten in mijn ogen, het heerlijke stinken van mijn zweet, en de douche achteraf. Het lopen had me veranderd, vanbinnen en vanbuiten. Had, want stilaan begin ik in de spiegel opnieuw mijn voltallige zelf te zien.
…ik ben ondertussen dan toch maar naar de dokter gegaan. Schoorvoetend. Nee, dat is ongepaste beeldspraak. Schoorwankelend. Inderdaad: zalfje, ijs, ontstekingsremmers, kinesist. En wat doet Fillet vervolgens? Hij legt de voorschriftjes op de kast, en daar liggen ze nog altijd. Die zalf die smeer ik want hadden we nog in huis, maar naar de apotheker gaan of een afspraak maken bij de kinesist? Niet.
Het zal morgen wel beter gaan, of volgende week. Of de week daarna.
Wat doet de ware loper dan? De ware loper gaat naar de dokter. Die schrijft een zalfje voor en ijscompressen en een ontstekingsremmer en een paar sessies bij de kinesist. Na een paar weken is het probleempje vergeten en kan de ware loper weer lopen.
Ik niet, ik ben niet zo dokterachtig. Liever nog de pijn verbijten dan in een wachtkamer gaan zitten. Ik sus mezelf met de gedachte dat het morgen wel beter zal gaan, of volgende week. Of de week daarna. En voor je het beseft zijn er vijf maanden voorbij. Vijf maanden geen meter meer gelopen, ik hijg ondertussen opnieuw als een gewone sterveling als ik de trap op moet.
Ik heb heimwee, Linda. Heimwee naar de eenzaamheid van de loper, de monotonie van het duizend-en-zoveel keer neerkomen van mijn voeten, vakantie in mijn hoofd, ontsnappen aan het echte leven, de interieure monologen met mezelf. Vaaglijk herinner ik me de lotsverbondenheid met andere lopers, de stille concurrentie ook, de zoute druppels die prikten in mijn ogen, het heerlijke stinken van mijn zweet, en de douche achteraf. Het lopen had me veranderd, vanbinnen en vanbuiten. Had, want stilaan begin ik in de spiegel opnieuw mijn voltallige zelf te zien.
…ik ben ondertussen dan toch maar naar de dokter gegaan. Schoorvoetend. Nee, dat is ongepaste beeldspraak. Schoorwankelend. Inderdaad: zalfje, ijs, ontstekingsremmers, kinesist. En wat doet Fillet vervolgens? Hij legt de voorschriftjes op de kast, en daar liggen ze nog altijd. Die zalf die smeer ik want hadden we nog in huis, maar naar de apotheker gaan of een afspraak maken bij de kinesist? Niet.
Het zal morgen wel beter gaan, of volgende week. Of de week daarna.
Labels: column
posted by koen fillet at 21:58
14 Comments:
Het moeilijkste aan lopen is er (terug) mee beginnen, wanneer je die stap gezet hebt, ben je al een heel eind op weg.
Waarom persé willen lopen? Ik wandel elke dag een half uur 's ochtends en een half uur 's avonds en dat doet zo veel deugd man! Volgens mijn dokter is dat wandelen dan weer gezonder dan dat krampachtige lopen; iets wat op den duur gaan tegensteken bovendien. Wandelen gaat nooit tegensteken. Zelfs niet in de regen, want dan wandel je pas heerlijk alleen met jezelf, de rust, de natuur en de herfst van 2007. Ruimte genoeg dan om plaats te maken in je hoofd en te genieten van de omgeving ipv jezelf te folteren met al dat geloop.
Ik zou mijn koppigheid toch maar aan de deur zetten en proberen te doen wat de dokter zegt en voorschrijft.
WANT als je er zo mee blijft rond"lopen" nader je het punt van afgescheurde achillespezen en dan kun je LOPEN op je buik schrijven.
Hoe langer de onsteking duurt des te fibreuzer je achillespezen worden en dan bij de minste rek scheurt ze af en dan ,operatie,lange revalidatie en misschien voor de rest van je carriere MANKEN.
Er zijn radiopresentatoren,dokters en kinesisten die allen hun stiel kennen.
Ik kan je adressen geven van patienten en die zullen je bevestigen wat ik hier allemaal verkondig.
Hopelijk wordt je niet een van hen.
vele bezorgde groeten
LUC
probeer dat zwemmen eens
Als ik dat hoor moet ik meteen aan Marc Herremans denken: die is ten minste niet bij de pakken blijven zitten!
Foei Koen!
Kunnen we het er over eens zijn, Tine, dat wat Marc Herremans doet niet als normaal kan worden beschouwd?
Neen, echt helemaal normaal is hij niet, dat is waar. Maar toch: laat zo'n archillespees geen barière zijn, er is veel erger in het leven! In die mate is Marc een voorbeeld: wat zouden wij gaan uitvluchten bedenken, terwijl hij er nog maar eens een lap op geeft, ondanks alles!
Goedemiddag,
Ik zou zeggen over het niet naar de medicijnman willen gaan: Eigen schuld, dikke boebel. Ik hoop dat je achillespezen snel beter worden.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
probeer toch nog eens goed je column te herlezen en als je écht zo'n heimwee hebt, niet meer uitstellen en gewoon doen! ben ook behoorlijk drastisch veranderd (oa-40kg oa door het lopen) en de gedachte/vrees terug de 'oude' te worden is gelukkig een zeer sterke motivator naast de enorme voldoening en het goede gevoel!
zie je wel aan de reacties ,
ik ben misschien niet zo clever,maar heb toch een beetje gelijk
verzorg je nondecu
Coach van Gevaert scheurt achillespees
wo 14/11/07 - Pech voor Rudi Diels, de coach van Kim Gevaert en de aflossingsploeg. Tijdens de olympische stage in Lanzarote scheurde Diels zijn achillespees.
Diels liep de blessure op tijdens een partijtje tennis. Woensdag keert hij terug naar huis.
Donderdag wordt hij al geopereerd, weet Het Laatste Nieuws. Daarna volgen tien weken revalidatie.
Diels laat Gevaert wel niet in de steek. Hij wil haar vanuit een rolstoel trainen, een beetje zoals de geblesseerde Louis van Gaal de voetbalspelers van AZ momenteel coacht.
WEE JE
Was dat nu eigenlijk de bedoeling? Dat je al die raad zou krijgen, dingen lezen, die je zelf best wel weet?
Vooruit dan maar: je ben oud genoeg om te weten wat goed is! Doe je eigen ding. (ik vermijd hier uiteraard te schrijven dat je mogelijk ook wijs genoeg zou zijn - mét toegevoegde glimlach, natuurlijk!)
rekoefeningen op de traptrede ?
shock-wave behandeling ?
BV
Een 40-er die, om de midlife crisis te lijf te gaan, begint te sporten, heeft een doel nodig. Een marathon, de 20 van Brussel, ...
En daar heeft hij veel voor over. 3 x per week lopen, soms door de regen, bij vrieskou, maar: hij heeft een doel en zal dit bereiken. En, it feels good.
Gewoon sporten om te bewegen ? Vergeet het maar.
Toen Koen, na zijn knie-operatie schreef dat hij, zomaar, vrijblijvend en zonder doel zou gaan lopen wist ik: hij maakt ons iets wijs.
Toen Koen, na zijn 2° 20 km schreef dat hij afzag van de marathon als streefdoel wist ik: Koen stopt met lopen.
Als je een streefdoel hebt laat je je opereren, ga je naar Leuven op consultatie bij specialisten, ... maar als het streefdoel/de motivatie er niet meer is, zijn zelfs rekoefeningen op de traptrede teveel gevraagd.
Succesvolle revalidatie Koen, met of zonder zalfjes. Met of zonder nieuw streefdoel (waarom niet de 20 van Brussel in 1 u 45 ? of is dit onvoldoende motiverend na initieel een marathon als streefdoel ?)
BV
als je dit artikel veertien dagen geleden geschreven hebt en je zegt daarin "Het zal morgen wel beter gaan, of volgende week. Of de week daarna." Dan maak ik je er graag attent op dat de week daarna NU bezig is. Hoog tijd om eens naar je loopschoenen te kijken. En te beslissen waarom je nog wacht met bellen naar de kinesist. 't is prachtig loopweer, waar wacht je nog op?
Een reactie posten
<< Home