100 op 1
Radio 1 zoekt naar jaarlijkse gewoonte de honderd beste Belgische liederen. De stemming is vanmiddag afgesloten, uitzending op zaterdag 23 december. Ik heb daarstraks in de trein zitten nadenken over tien liedjes die mij verzoenen met het Belgschap. In willekeurige volgorde. En morgen kunnen het er tien andere zijn.
Nothing really ends (dEUS). Voor de marimba. Voor de tekst. Voor de zangeressen (Esmé Bos komt nog eens terug in mijn lijstje.) Voor de kwisvraag (In welke film zwaait Martin Sheen met zijn arm?) Voor het eind van het nummer dat niet terugkeert naar de grondtoon, zodat er een ongemakkelijke spanning ontstaat. Het gebeurt wel vaker in dEUS-nummers dat de outro zich ontwikkelt tot bijna een nieuwe song. Ook een beetje als oeuvreprijs voor Tom Barman.
Wachten op de wagen in de nacht (RvhG). Bevat de onsterfelijke woorden Was zij nu maar hier, dan kon ik nukkig zijn, nukkig zijn dat gaat niet goed alleen. En er doen violen in mee waar ik niet goed van word. 'Si tous les gars du monde' had ook gekund. Of 'Danielle'. Of 'In mijn hoofd'. Of 'Wijd en zijd'. Of 'Een beetje tederheid'. Raymond rules. Ook een oeuvreprijs.
Voor Anita (Kris De Bruyne). Uit zijn tweede plaat en zeer onbekend. Het is een vertaling van 'To Ramona' van Dylan. Ik was een tienertje, ik kende Dylan alleen van de kampvuurliedjes, tot dit nummer van Kris De Bruyne me de weg wees naar 'Another Side of Bob Dylan' en verder. Danku Kris.
Copydog (El Fish). Dood en doodjammer dat El Fish ooit ter ziele is gegaan. Filip Casteels plus Steven Debruyn was zo'n typisch voorbeeld van het geheel is meer dan de som van de delen.
Oh la la la (TC-Matic). Behoeft geen uitleg. Ik heb een paar jaar nodig gehad om into TC-Matic te komen. In 1981 was ik niet mee. Ik hoorde geen melodie. TC-Matic was een soort machien, een F16 die stond te brullen. Ik vond het herrie. Geleidelijkaan ben ik gaan beseffen dat het grensverleggende herrie betrof. Ik ben traag in die dingen.
Comme Facetta Mammeta (Wannes Van de Velde). Dat is het liedje dat eindigt met Hoedat uw moeder u gemaakt heeft weet ik beter schat dan gij. Ik kies dit uit het oeuvre van Wannes omdat Roland er op sympathieke wijze in meebromt, en Roland gun ik van harte een plaats in mijn persoonlijke Belgentoptien. Hier word ik vrolijk van. Ze mogen 'Comme Facetta Mammetta' op mijn begrafenis draaien, het zou kunnen dat ik dan met mijn vingers ga knippen in mijn kist.
Diep in mijn hart (Duveltjeskermis). Hier is Esmé Bos weer sé. Aan de zijde van haar Bart Voet. Duveltjeskermis was het ontroerendste wat ik ooit op een podium heb gezien. Begonnen als een liedjesprogramma voor ouderlingen in rusthuizen, maar zo goed gedaan dat de zaal avond na avond tsjokvol jong volk zat. Ik bedoel mensen van mijn leeftijd. Het liefst wou ik Esmé meenemen naar huis en haar in een gouden kooitje stoppen, zodat ze elke avond voor me zou zingen. Maar Bart vond dat geen goed idee.
Robbin' the liquor store (The Scabs). Omdat er anders geen gewone rechtdoor rock op mijn lijstje staat. Britten en Amerikanen zijn daar beter in natuurlijk, maar Willy Willy blijft de Belgische Keith en Guy Swinnen is onze John Fogerty.
Marieke (Jacques Brel). Het is moeilijk kiezen. 'Ne me quitte pas' heb ik te vaak gehoord. 'Le plat pays' eigenlijk ook, maar er speelt een theremin in mee en die doet me twijfelen. Maar uiteindelijk kies ik voor 'Marieke'. Ik heb een verzamel-CD van Brel in huis, waarop 37 nummers, maar ai, niét Marieke.
'Le valse a mille temps' is ook geweldig, niet alleen artistiek maar ook sportief: een aanval op het wereldrecord articuleren.
Kwestie van organisatie (Flip Kowlier) Over deze heb ik getwijfeld. Maar uiteindelijk toch in de top tien opgenomen omdat Flip Kowlier ermee heeft bewezen dat je succes kan hebben door volledig tegen alles en iedereen in jezelf te blijven en je allerindividueelste ding te doen.
Vier keer Engels, een keer Frans, een keer Italiaans en slechts vier Vlaamsche liederen. Alsch daar maar geen parlementaire vragen over koomen.
Nothing really ends (dEUS). Voor de marimba. Voor de tekst. Voor de zangeressen (Esmé Bos komt nog eens terug in mijn lijstje.) Voor de kwisvraag (In welke film zwaait Martin Sheen met zijn arm?) Voor het eind van het nummer dat niet terugkeert naar de grondtoon, zodat er een ongemakkelijke spanning ontstaat. Het gebeurt wel vaker in dEUS-nummers dat de outro zich ontwikkelt tot bijna een nieuwe song. Ook een beetje als oeuvreprijs voor Tom Barman.
Wachten op de wagen in de nacht (RvhG). Bevat de onsterfelijke woorden Was zij nu maar hier, dan kon ik nukkig zijn, nukkig zijn dat gaat niet goed alleen. En er doen violen in mee waar ik niet goed van word. 'Si tous les gars du monde' had ook gekund. Of 'Danielle'. Of 'In mijn hoofd'. Of 'Wijd en zijd'. Of 'Een beetje tederheid'. Raymond rules. Ook een oeuvreprijs.
Voor Anita (Kris De Bruyne). Uit zijn tweede plaat en zeer onbekend. Het is een vertaling van 'To Ramona' van Dylan. Ik was een tienertje, ik kende Dylan alleen van de kampvuurliedjes, tot dit nummer van Kris De Bruyne me de weg wees naar 'Another Side of Bob Dylan' en verder. Danku Kris.
Copydog (El Fish). Dood en doodjammer dat El Fish ooit ter ziele is gegaan. Filip Casteels plus Steven Debruyn was zo'n typisch voorbeeld van het geheel is meer dan de som van de delen.
Oh la la la (TC-Matic). Behoeft geen uitleg. Ik heb een paar jaar nodig gehad om into TC-Matic te komen. In 1981 was ik niet mee. Ik hoorde geen melodie. TC-Matic was een soort machien, een F16 die stond te brullen. Ik vond het herrie. Geleidelijkaan ben ik gaan beseffen dat het grensverleggende herrie betrof. Ik ben traag in die dingen.
Comme Facetta Mammeta (Wannes Van de Velde). Dat is het liedje dat eindigt met Hoedat uw moeder u gemaakt heeft weet ik beter schat dan gij. Ik kies dit uit het oeuvre van Wannes omdat Roland er op sympathieke wijze in meebromt, en Roland gun ik van harte een plaats in mijn persoonlijke Belgentoptien. Hier word ik vrolijk van. Ze mogen 'Comme Facetta Mammetta' op mijn begrafenis draaien, het zou kunnen dat ik dan met mijn vingers ga knippen in mijn kist.
Diep in mijn hart (Duveltjeskermis). Hier is Esmé Bos weer sé. Aan de zijde van haar Bart Voet. Duveltjeskermis was het ontroerendste wat ik ooit op een podium heb gezien. Begonnen als een liedjesprogramma voor ouderlingen in rusthuizen, maar zo goed gedaan dat de zaal avond na avond tsjokvol jong volk zat. Ik bedoel mensen van mijn leeftijd. Het liefst wou ik Esmé meenemen naar huis en haar in een gouden kooitje stoppen, zodat ze elke avond voor me zou zingen. Maar Bart vond dat geen goed idee.
Robbin' the liquor store (The Scabs). Omdat er anders geen gewone rechtdoor rock op mijn lijstje staat. Britten en Amerikanen zijn daar beter in natuurlijk, maar Willy Willy blijft de Belgische Keith en Guy Swinnen is onze John Fogerty.
Marieke (Jacques Brel). Het is moeilijk kiezen. 'Ne me quitte pas' heb ik te vaak gehoord. 'Le plat pays' eigenlijk ook, maar er speelt een theremin in mee en die doet me twijfelen. Maar uiteindelijk kies ik voor 'Marieke'. Ik heb een verzamel-CD van Brel in huis, waarop 37 nummers, maar ai, niét Marieke.
'Le valse a mille temps' is ook geweldig, niet alleen artistiek maar ook sportief: een aanval op het wereldrecord articuleren.
Kwestie van organisatie (Flip Kowlier) Over deze heb ik getwijfeld. Maar uiteindelijk toch in de top tien opgenomen omdat Flip Kowlier ermee heeft bewezen dat je succes kan hebben door volledig tegen alles en iedereen in jezelf te blijven en je allerindividueelste ding te doen.
Vier keer Engels, een keer Frans, een keer Italiaans en slechts vier Vlaamsche liederen. Alsch daar maar geen parlementaire vragen over koomen.
posted by koen fillet at 20:10
9 Comments:
maar, je mag wel maar vijf nummers kiezen hé, koen. en vier uit een lijst en slecht één toevoegen.
ik ben van 37 naar 21 gegaan naar 13 en dan bij de laatste acht er drie laten "heengaan". drie maal sterven is dat.
ik heb voor mezelf op mijn tanden moeten bijten en zitten snoeien, keihard gevoel was dat
...dat de outro zich ontwikkeld tot bijna een nieuwe song.
foei...
Koen,
soms zijn we toch van een andere planeet: dit zijn mijn favorietjes
1. Allez Allez van Allez Allez (beste dansplaat ooit)
2 Zana van Anna Domino (meer dan internationale klasse)
3.Zotte Morgen van Sjef Vanuytsel (beste vlaamse tekst)
groetjes en sterkte met de revalidatie
camerawerk.skynetblogs.be
@marc pieters. Volgens de spelregels van 100 op 1 wel, maar gelukkig hoef ik me daar niks van aan te trekken op mijn eigen internetplek.
@anonymous1. Die ontwikkeld is inderdaad erg. Ik heb hem aangepast. En ik ben blij dat u niet zag dat ik ook nog "gelijdelijk" had geschreven.
Van RvhG: 2 meisjes is anders ook heel leuk.
Van Jacques Brel: en Amsterdam ?
En waarom niets van Guido Belcanto ? Vlammetjes bijvoorbeeld, heerlijk toch ?
@Alain M. In een top 100 misstaat Belcanto niet, maar in mijn top 10 is er geen plaats meer.
Wat betreft Brel: ik heb gisterenavond die verzamelcd nog eens opgelegd. 'Vesoul', wow. En 'Madeleine', pfoe, wat is die man goéd.
Niemand is beter dan Brel, de grootste Belg :-) maar 'Shame on joe' , Fillet.. De VRT gaf enige jaren geleden nog een BREL CD uit waar Marieke voor het eerst in het Nederlands (volledig nederlands,nvdr) geperst staat. dat je dat niet in huis hebt?
overigens, er bestaat van Marieke nog een derde versie, opgenomen met orkest ergens in het begin van de 70ies. Brel vond dat hij sommige nummers beter aankon dan tien jaar ervoor. Voor Marieke is dat zeker waar, hij zingt het eindelijk niet meer vals, Le moribond ging er aan ten onder. Dat Eddy Barclay enkel op centen uit was, daar had Ferre Grignard al ervaring mee, Marieke twee verdween voor de verzamelbox mee in het graf, keelkanker was niet de oorzaak. 'Oeuvre integral' ... mijn gat! (om het met woorden uit 'mon oncle Benjamin' te zeggen)
Een reactie posten
<< Home