Zwartwit

Op de hoek van de Auguste Reyerslaan en het Karabiniersplein staat rusthuis L'Horizon. Gietijzeren poortje. Vijf arduinen traptreden. Voortuin met oude rozen, forse haag errond tegen de binnengluurders. Meidoorn denk ik, met van die venijnige stekels.

Die haag heeft me in verlegenheid gebracht. Ze is te hoog. Wie over het smalle trottoir langs de Reyerslaan loopt, kan niet om de hoek kijken of er een tegenligger komt aangewandeld. En er kwàm iemand aangewandeld. Maar ik liep naar de punten van mijn schoenen te kijken. Kop in kas, in gedachten verzonken. Het was niet bepaald lente in mijn hoofd. Een ondeelbare fractie van een seconde lang nam mijn autonome zenuwstelsel het van me over. Ik voelde me schrikken en verstijven, ik kwam net niet tegen buik en borst terecht van een grote man. Dankzij mijn reflexen.

Ik keek omhoog, recht in zijn zwarte gezicht.

Een neger, zoals ze vroeger zegden.

Je m'excuse dat ik zo hard ben geschrokken, zei ik. Enfin, begrijp me goed meneer de negermeneer, je ne m' excuse pas omdat ik schrok omdat u zo zwart bent. Want dat was de reden niet, ik schrok gewoon omdat ik bijna tegen u aanbotste. Als u wit was geweest, was ik ook geschrokken. Allez, ik excuseer me natuurlijk wel, want de tijd dat witmensen zwartmensen mochten omverlopen zonder zich te excuseren ligt ver achter ons. Bien sur. En zo zwart bent u trouwens niet. Waarmee ik ook weer niet gezegd wil hebben dat lichtzwart beter zou zijn dan zwartzwart. Integendeel. Nee, niet integendeel. Dat het gewoon allemaal niet veel uitmaakt, cher ami. Monsieur, bedoel ik. Oh, u spreekt Nederlands?

Gène. Aan twee kanten.

Het oude mannetje, wit, rimpelig, dat toekeek vanop de eerste verdieping van L'Horizon, glimlachte.