Steviger
Steven gaat onderandere voor Kill Your Sons, waarin Lou Reed het heeft over de elektroshocks die hij als puber heeft doorstaan. Zijn ouders dachten dat homoseksualiteit daarmee genezen kon worden. Heavy, zowel tekstueel als muzikaal.
Ik heb vannamiddag CD's bij elkaar gezocht en één zaak is duidelijk: een uur is te kort om Lou Reeds 65ste verjaardag te vieren.
(De foto is van Pieter Baert.)
posted by koen fillet at 21:11
9 Comments:
Tijd voor anarchie, Koen: doe gewoon 3 REEDuren en jaag die van het volgende programma buiten!!!
@roenhetzwoen. We gaan het anders doen: één uur op de radio, en iets langers downloadbaar op de website.
Dit klinkt al veelbelovend!
voor de liefhebbers:
Vorige week trad Lou Reed samen met Pete Townshend van The Who op in New York, ze deden 3 nummers samen: Waiting for the man, white Light/white Heat en Pale Blue Eyes
dit optreden kan je op dit moment nog integraal online bekijken op
http://towsertv.petetownshend.co.uk
(let wel Lou komt als laatste aan bod, ook nog andere artiesten in de show)
Damn, electroshocks...
't Moet een keiharde jeugd geweest zijn.
ah, maar dat is nu nog eens goed nieuws zie... mercie Koen!!!
Skinheads kunnen blijkbaar meer dan we denken.
marie-josé
op de valreep (of er al over?) nog een suggestie:
"Perfect Day": niet omdat dit het beste Lou Reed-nummer aller tijden is, niet omdat het zo speciaal is,
maar wel omdat wij op 2 maart precies 5 jaar getrouwd zijn en "Perfect Day" onze openingsdans was.
Als ik even snel terugreken, dan hebben we (geheel onbewust) Lou's 60ste verjaardag dus gevierd met zijn nummer...
en daar kom ik nu pas achter...
Oeps, ik lees uw reactie op die vorige post te laat vrees ik, maar toch : Waiting for my man is een nummer waar ik een speciale band mee heb. Omdat ik als tiener halverwege de jaren ’80 daardoor de Velvet Underground heb leren kennen. Waardoor een wereld voor mij openging. Dat die muziek al werd gemaakt in een periode dat ik amper geboren was, was voor mij een hele openbaring, Ik luisterde vooral naar alternatieve muziek, new wave, een beetje garagerock waarvan toen ook een revival op gang kwam, met heruitgaven van elpees van The Sonics, The Yardbirds, de cover door La Muerte van Wild Thing, the Fuzztones… en plots ontdekte ik een plaat waarop vals werd gezongen, waar op een snerpende valsklinkende viool werd gespeeld, met teksten over alle slechte dingen die niet mochten .. maar met een sound en een gevoel dat zo juist zat, dat zo paste in mijn opstandige, laat puberale, niet conformistische levenshouding dat ik sindsdien een onvoorwaardelijke fan ben geworden. Ik begreep toen maar niet dat er in die periode van hippies en love en peace ook een underground stroming was die dit soort muziek had voortgebracht, muziek die voor mij in de jaren ’80 nog zo baanbrekend klonk, zo actueel.. Die bananenplaat staat overigens vol klassiekers. Ik had ook Heroin kunnen kiezen, of Run run run, ook het mooie Sunday Morning bvb, maar ik hou het maar op Waiting for my man. Zo.. moest het de uitzending niet halen, het was al een plezier om er even over na te denken :-) Veel succes vrijdag !
@Aardvarksken: Het zal Heroin worden, Raymond heeft dat op zijn lijstje staan, welliswaar in de liveversie uit 1969.
@Bram: Komt in orde. Ik heb het wel zitten verknippen. Ja, daar waren goeie redenen voor.
Een reactie posten
<< Home