Onafhankelijk

Lieven Verstraete werd terechtgewezen in zijn oortje. "Van de liberale onafhankelijke denktank Itinera", had hij gezegd toen hij Marc De Vos introduceerde. Na het gesprek maakte hij ervan "Marc De Vos van de onafhankelijke, ik moet het goed zeggen, onafhankelijke denktank Itinera".

Dat soort dingetjes komt op de redactionele longlist van Feiten en Fillet terecht. Wij kennen Itinera, we bellen geregeld met hun hoofdeconoom, Ivan Van de Cloot. We zijn een beetje fan van die man. Hij praat goed, we krijgen elke keer een heldere en deskundige uitleg, goed verteld, relativerend, af en toe een grapje. Sprekers zoals we ze graag hebben bij Feiten en Fillet. Maar wie betaalt hem? Bij gelegenheid moeten we hem dat eens vragen, vonden we al langer. Lieven zijn rechtzetting gaf ons die gelegenheid. Niet dat het wereldradio zou opleveren, maar je weet maar nooit. Erik zou een verkennend telefoontje doen met Marc De Vos, directeur van Itinera.

Dat viel tegen. Boos. Niet boos. Geen haar op zijn hoofd dat eraan denkt om een interview te geven over wie Itinera financiert. "Wij zijn daar volkomen transparant over maar wij willen beoordeeld worden op onze standpunten, niet op de manier waarop we zijn georganiseerd." Hij zei ook nog iets over "dat programma dat citaten uit zijn context rukt", maar het zou kunnen dat Erik dat verkeerd begrepen heeft.

Dat leverde vrijdag dus niks op, het onderwerp belandde in de redactionele vuilbak. Voorlopig. Want het Itinera Institute is op zijn website inderdaad volkomen transparant. "Volledige onafhankelijkheid – structureel en financieel – van politieke partijen, professionele organisaties en de overheid", staat er. Zo. Nu weten we wie hen niét betaalt. Maar, meneer De Vos, dat was de vraag niet. We willen weten wie jullie wél betaalt. En hoe jullie erin slagen onafhankelijk te blijven van die weldoeners. Met dertig zijn ze, die schenkers, dat staat ook nog op de website. Dat moeten bedrijven zijn en goedboerende individuen. We zijn er alleen maar nieuwsgieriger naar geworden.

Dieren eten

De achterflap van Dieren Eten van Jonathan Safran Foer heeft het me voorspeld en het blijkt waar te zijn: ik denk niet dat ik nog vlees lust.

We eten stront en pus. Dat is geen beeldspraak van Jonathan Safran Foer, dat is letterlijk zo: stront en pus. De enige troost die me rest is de hoop dat het in Europa wat minder erg is dan in de VS. Maar ik vrees dat ik op die manier mezelf iets wijs probeer te maken.

Ik wil niet langer medeplichtig zijn. Miljarden dieren leven in gruwelijke omstandigheden en worden op net zo gruwelijke wijze geslacht. Bovendien is de veeteelt de hoofdoorzaak van de opwarming van de aarde, belangrijker dan de transportsector inclusief de luchtvaart. En we maken onszelf ziek door vlees te eten. Vanaf vandaag ben ik dus vegetariër. Dat schaap in de hutsepot gisteren is het laatste geweest. Ik neem me voor niet bekeerderig te worden. Maar lees dat boek toch ook maar eens.

In de badkamer

-Schat, ik weet dat je het op je zenuwen krijgt als ik over homeopathie begin, maar ik heb gisteren die druppeltjes genomen en het helpt al een beetje.
-Het helpt, dat zal wel. Maar het wérkt natuurlijk niet.
-Ach, dat argument opnieuw. Dat het allemaal in het kopke zit?
-Psychologie, inderdaad. Je wil zo graag dat het werkt.
-Sorry, maar zo zit ik niet in elkaar. Psychologie, daar geloof ik niet in.