Wilco, Vooruit
2. Wilco heeft gisteren een plaats veroverd in de top zoveel van mijn memorabelste concerten. Stonden daar al: Costello in Paradiso, Van Morisson lang geleden in de Elisabethzaal (wegens schandelijk kort, na drie kwartier was het voorbij. En daardoor dus memorabel), Arno op Dranouter (wegens nooit eerder gezien en zwaar onder de indruk van het machien dat hem begeleidde), Beri Beri op de Dageraadplaats, John Hiatt in Levende Lijven (wegens minimale middelen en maximale swing), David Lindley in de Vooruit, Eddie Bo in Brugge en Esmé Bos en Bart Voet in Duveltjeskermis.
3. Iemand moet eens een essay schrijven over het rare ritueel dat we bisnummers noemen. Na een uur gaat Wilco het podium af, en iedereen weet wat er gaat gebeuren: het publiek zal ritmisch applaudisseren en de muzikanten zullen nog eens terugkomen. En ja, wij applaudisseren ritmisch, Wilco komt terug. Ze spelen nog een half uur. Ze gaan weer het podium af. Wij applaudisseren opnieuw. Weer ritmisch. Ze komen nog eens terug. Nog twintig heerlijke minuten. Rare gewoonte. Waarom wordt er niet gewoon doorgespeeld, met op het eind een kleine, niet gerepeteerde toegift?
4. Waarom hoor ik op Radio 1 alleen What Light uit Sky Blue Sky? Ach, ik ken het antwoord. En ik zucht.
Labels: muziek
posted by koen fillet at 19:51
17 Comments:
Beste Koen,
Foto's van Wilco's concert kan je o.a. online vinden op: http://www.gentblogt.be/2007/05/31/wilco-de-fotos
(Jaja, de Gentse blogsite ;-) )
Groetjes,
Eva
Dag Koen,
Het was inderdaad een schitterend concert van hoogstaande muzikale kwaliteit ook.
We hadden het gisteren bij de terugreis nog over hoe jongeren in godsnaam Wilco moeten ontdekken (en we vonden natuurlijk dat dat moest). Spelen ze, buiten dat ene nummer op Radio 1 (en enkele jaren geleden ook Jesus?) nog wel ergens Wilco? Is er plaats op de nieuwe Radio 1 om zoiets te leren kennen. En zo neen: kan Koen Filet daar iets aan doen.
Marc
Hierzie, zolang ge credit geeft moogt ge ze gerust voor uw post gebruiken :)
http://www.flickr.com/photos/volume12/tags/wilco/
(Jawel, dat zijn dezelfde als op Gentblogt.)
Dat van die bisnummers heb ik ook al vaak zitten denken. Het woord 'bis' zou trouwens toch moeten slaan op het feit dat ze eenzelfde nummer nog een tweede keer spelen? Dat heb ik in een paar honderd concerten nog maar 1 keer meegemaakt. Wendy&Lisa speelden in de AB op het einde van hun optreden een extra versie van 'Are you my baby', maar enkel nadat ze aan het publiek gevraagd hadden of dat wel mocht, ze vonden de versie die ze een kwartier eerder hadden gespeeld zelf niet goed genoeg. Bizar.
Dat bisnummergedoe blijft inderdaad gewoonweg raar. Ik denk dat het geëvolueerd is naar een extra moment waarop de artiest zijn ego gestreeld kan worden door hem/haar nogmaals luid toe te roepen en te doen of we hem/haar hard missen als het podium leeg is. Misschien moet er opnieuw een speciaal moment van gemaakt worden, zoals de staande ovatie in een theaterzaal. Die wordt ook enkel gegeven als het écht subliem was.
Heeft iemand ooit geweten dat een publiek gewoonweg absoluut géén bisnummer vroeg?
Dat bisgedrag is een ritueel, denk ik, een soort van ontlading als dank voor het moois dat een groep heeft gegeven.
Wilco was inderdaad memorabel, die avond, zonder meer.
Als je dit geweldig vond moet je ook eens de band Calexico proberen, en dan vooral hun laatste "Garden ruin".
Dag Koen,
Wannabes heeft ook foto's genomen:http://flickr.com/photos/wannabes/522365129/
Enneu, misschien vind je dit ook wel goed: www.myspace.com/moegreenespecials
Heleen
Wouter Vandenabeele (van Olla Vogala, Transpiradansa, Ambrozijn...) zei ooit van een Griekse muzikant geleerd te hebben dat je als bisnummer altijd een nummmer uit het pas gespeelde programma moet herhalen. Anders beledig je je publiek, want je hebt niet het volledige programma gespeeld tijdfens de "reguliere" tijd, en heb je het publiek bedrogen, door niet alles te geven waar ze recht op hadden.
't Is een visie als een ander natuurlijk, maar er zit wel iets in. Vooral het feit dat een artiest zijn publiek op die manier respecteert vind ik wel mooi.
ik vind ook dat als alle bisnummers samen bijna even lang duren als de rest van het concert, het eigenlijk belachelijk is dat ze al van het podium stapten.
Een bisnummer hoort een extraatje te zijn, een praline na een heerlijk maal. Niet nóg eens een hele schotel.
Overigens stonden de 2 rondjes bisnummers ook al op voorhand vast, want ik had voor het concert een blik kunnen werpen op de setlist... Maar dat vond ik dan ook het enige minpuntje van een concert dat in mijn persoonlijke toptien aller tijden staat.
Ik ben twee keer naar een concert geweest van Eels. 1 in de AB. Ze deden de eerste keer bisnummers, de lichten in de zaal gingen aan, en vele mensen gingen naar huis. Wij ook. Onderweg naar huis hoorden we op de radio dat Eels nog 2 keer was teruggekomen op het podium.
In Antwerpen, ons tweede concert, dachten we: en nu blijven we tot de laatste... ze zijn 4 keer teruggekomen! Een onvergetelijk concert...
Koen, kan het zijn dat de Wilde Week er eventjes tussenuit is? Ik zit te popelen om de samenvatting van Wilde geruchten te horen!
Katrijn
Het hierboven beschreven fenomeen zou niet 'bisnummers' heten maar 'encore'. Op het net vond ik trouwens dat Wilco tijdens deze tour tot nu toe elke keer 2 encores gaf. Persoonlijk vind ik dat helemaal geen minpunt: het geeft je even de tijd om de muziek te verwerken en er weer tegen aan te kunnen. Bovendien vind ik dat het de sfeer in de zaal ten goede komt. Het was voor mij in elk geval ook een fantastisch concert! Groetjes, Simon D.
antwoord op punt 4: "omdat jouw grote vriend, de muziek spuwende computer, de programma's samenstelt."
Juist?
Juist!
En ook op damusic.be schitterende foto's!
Was een paar dagen eerder ook bij Band of Horses in A'pen. Die hadden het simpel opgelost:
"We're gonna go away for just a second and then we'll come back. You don't have to clap or anything like that. We'll come back anyway."
hoi koen
op http://foto.jokko.be
staan er hele mooie foto's!
Een reactie posten
<< Home